Geen peil op te trekken

Zaten we twee weken geleden nog in de sneeuw, vandaag steeg het kwik tot 21,7 graad.

Vertaald in kleding: met de sneeuw was ik gehuld in hemd, t-shirt (met lange mouwen), dikke trui, joggingjack, en twee paar sokken, en nóg had ik het niet bepaald warm, maar vandaag (zelfs nú nog, om kwart voor zes) zit ik in mijn t-shirt en voel me behaaglijk.

Oftewel, een definitie geven van de Spaanse winter, is absoluut onmogelijk.......

Toch een leuke kerst....

Het was erg gezellig gisteravond. Vorige week dacht ik nog dat het een hele stille en een beetje saaie kerst zou worden, maar toen belde Neeltje, een vriendin die een uurtje van mij vandaan woont, om te vragen of ik kwam voor een kerstdiner. Dat zou worden gehouden bij Stijn, die zijn camping heeft vlakbij Guadalest.

We waren met zijn elven, het eten was heerlijk (speciaal voor mij was er vegetarisch gekookt. Klasse!), de mensen waren leuk, dus kortom: geslaagd!

En daarna kon ik blijven slapen bij Neeltje en Willem, dus ik hoefde niet in het holst van de nacht over mijn weggetje naar huis te lopen. Wat een luxe! Dus ik voel me nu echt even "op vakantie".

Maar uiteraard kan ik nooit weg zonder mijn laptoppie, want tja, mijn weblog moet bijgewerkt worden :-)

Druk aan het werk in de keuken (in het midden Neeltje, rechts Willem):

¡Feliz Navidad!

Storm!

Een half uurtje geleden hoorde John een klap, en toen bleek dat een dakplaten van één van de paardenstallen op de grond lag. Nog een kwartiertje later ligt ook een balk op de grond, en een andere golfplaat staat rechtop in de stal.

En op dit moment kan ik niets doen: die platen zijn vlijmscherp en dus met deze storm levensgevaarlijk. De paarden zullen dus even niet in de stal kunnen tot de storm is gaan liggen, want dan pas kan ik beginnen met de reparatie...

De wegen van een hond........

.....zijn ondoorgrondelijk. Brasil is een spichtig geval met een heel eigenaardig trekje: hij houdt niet van eten. Maar omdat ie zo mager is, vind ik het erg belangrijk dát ie eet. Dus meneer krijgt 's morgens in plaats van de banale brokken die de andere honden krijgen, een heerlijk stuk hondenworst. En uiteraard wil hij apart eten, dus krijgt hij het (hoe gek kan een mens zijn) op bed in mijn slaapkamer. Deur dicht, want de andere honden proberen als aasgieren bij dat lekkere eten te komen.

Maar de deftige Brasil gaat zelfs dan nog niet eten: nee, hij gaat prinsheerlijk op mijn kussen liggen doezelen. Dus moet ik een paar keer boos de slaapkamer binnenkomen en hem elke keer manen om verdorie-nog-aan-toe-ben-je-nou-nog-niet-aan-het-eten! eindelijk eens te beginnen.

Morrend begint hij dan aan deze afzichtelijke taak. En dan wordt hij uiteraard na afloop uitbundig geprezen.

's Middags is het zo mogelijk nog moeilijker om hem aan het eten te krijgen. Terwijl de andere honden binnen één minuut hun bakken met rijst en diner schoon leeg hebben en elkaars bakken tig keer controleren of er echt niet nog iets is te vinden, vervalt Brasil weer in zijn prins-op-het-kussen rol. Soms gaat ie zo ver dat ik hem uit de hand moet voeren (hapje voor de juf, en dat soort onzin) om zijn prak naar binnen te krijgen. En dat terwijl hij er ook nog superlekker blikvoer doorheen gemengd krijgt.

Maar ja, gisteravond laat stond ik de worst te snijden voor vanmorgen, en ineens kwam Brasil stuiterend van enthousiasme de keuken binnengehuppeld. "Hónger!" blafte hij. Ik stuurde de andere likkebaardende honden uit de keuken, en zette voor de lol Brasils bak op de grond.

Binnen no time was ie leeg. Nou ja, dan nog wat blikvoer misschien? Ook dat verdween als sneeuw voor de zon. Onbegrijpelijk. Eten, en dan ook nog eens in een keuken op de vloer, als een hónd!

Dus heb ik besloten om hem voortaan zijn hoofdmaaltijd maar om een uur of half twaalf 's avonds te geven. Ach, zo blijf ik lekker bezig, toch?

Aangenaam contrast

Bevroren waterleiding, ontsnappende paarden, bibberende honden, ziehier: het is nog steeds winter.

Maar dan is het zo leuk om te zien wat de temperatuur in de zon doet. Terwijl het in de schaduw om twaalf uur, 3,7 graden was, kon ik aan de zijkant van het huis bijna in mijn t-shirt zitten. Op dat moment was het daar, in de volle zon, 31 graden! Op zo'n manier is de winter wel vol te houden....

Dooi

Gisteren overdag was het koud. De temperatuur werkte zich op tot een schamele 3,6 graad. Maar 's avonds steeg de temperatuur buiten harder dan binnen waar ik verwoede pogingen deed om de kachel aan te houden. Op het eind van de avond was het buiten al meer dan 9 graden.

Toen ik mijn hoofd buiten de deur stak, dacht ik dat het pijpenstelen regende, maar de hemel was helder, dus dat kon niet. Het bleek de smeltende sneeuw te zijn, die in stralen van het dak kwam.

Dat ging de hele nacht door, en nu vanmorgen is er (gelukkig) niet veel meer over van de witte pracht.

Nu kan ik weer gaan uitmesten (brrr), een bereklus, want zondag is het voor het laatst gedaan. Daarna kon ik er niet meer bij. Maar John heeft beloofd mee te zullen helpen. We zullen het wel over een paar dagen moeten verdelen, want niet alleen ligt er veel mest, het is ook nog eens bijna geen doen om de kruiwagen door de modder te duwen. Ach, als het eenmaal weer gedaan is, en als alle afgevallen en half-afgescheurde takken verwijderd zijn, is er niets meer dat herinnert aan de afgelopen dagen.....

Sneeuwchaos

Sneeuw is prachtig om te zien, daar is niets op af te dingen. Maar de schade aan de olijfbomen is enorm. Overal liggen afgescheurde takken op de grond.

En ook de afrastering om het paardenland heeft het zwaar te verduren gehad. Op sommige van de plekken waar er nog plastic palen stonden, was weinig meer terug te vinden: de paaltjes lagen plat onder de sneeuw. Gelukkig had John gisteren een paar keer de ronde langs het eerste land gemaakt, waarbij hij sneeuw van het schriklint verwijderde, anders had dat ook plat gelegen.

Maar toch waren de lieve knolletjes vanmorgen de wijde wereld ingetrokken. Twee waren er alweer terug (de slimste: Arafat en Lucera), maar de andere stonden beteuterd langs het hek te wachten tot ik ze kwam redden van de grote boze buitenwereld. Met een plakje hooi voor hun neus gingen ze als makke schapen weer hun land in.

De rest van de ochtend ben ik bezig geweest de schade aan het hek te herstellen. Maar nu is geloof ik alles weer in orde, dus ik hoop dat de paarden vannacht binnen de lijntjes zullen blijven....

Voor een mooie sneeuwfoto in ochtendlicht: zie het weblog van Erik en Elleke: http://erikvanhoorn.web-log.nl/mijn_weblog/

Sneeuw!

Gisteren begon het kort na het schrijven van mijn berichtje te regenen. Niet veel, maar gestaag. En vannacht wat harder. Maar vanmorgen, tussen half acht en half tien, veranderde de regen in sneeuw. Van die echte ouderwetse plaksneeuw. Er ligt nu al een centimeter of twaalf, en dat zal nog wel heel wat meer worden.

De honden zijn helemaal door het dolle heen, de varkjes vinden het maar een raar fenomeen en durven eigenlijk niet naar buiten, en de paarden laat het siberisch.

Het blijft prachtig om te zien, maar het vooruitzicht dat straks de stroomdraden buiten zullen breken door het gewicht van de sneeuw, is minder leuk. Want dat betekent waarschijnlijk weer minimaal een week zonder stroom. Gelukkig heb ik mijn generator nog...

Conditietraining

Gisteravond laat moest ik een stuk over mijn leemweg lopen.

Dat zat zo: Erik en Elleke vierden hun verjaardag, en daar was ik naartoe geweest. Was supergezellig. Maar ja, dan komt het moment dat je toch echt naar huis moet. En omdat alle weerberichten vermeldden dat het vandaag en morgen zou gaan regenen, moest ik mijn auto aan de andere kant van de leemweg laten staan. Om niet het risico te lopen dat ik er straks wekenlang niet uit kan, omdat het weggetje onbegaanbaar kan worden.

En dat betekent dus dat ik het laatste stuk moest lopen, terwijl ik wist dat er een grote kans bestond dat ik een wild zwijn tegen het lijf zou lopen. Dus ik, gewapend met een stok, en met een van-nieuwe-batterijen-voorziene zaklantaarn, heb een staaltje snelwandelen van Olympisch niveau weggegeven. En dat bergop. Achteraf was dat helemaal niet nodig geweest, want ik kwam geen ongenode types tegen op mijn pad, maar ik moet zeggen dat ik erg blij was toe ik eindelijk veilig binnen mijn hek was.

En regen? Mooi niet. Nou ja, misschien later op de dag. Ik hoop het wel, want anders heb ik mijn auto voor niets weggezet :-)

Hij doet 't!

Vanmorgen, om precies te zijn om 7.38 uur, hoorde ik het: hanegekraai. En niet eentje waarbij de keel geschraapt moest worden, nee, meteen uit volle borst. En het is een redelijk goeie, nog een klein beetje onafgewerkt, maar het kan er prima mee door. Helaas geen kukelekúúúúú, maar meer een kukkukeluuu, met aan het eind een wegstervend uuu. Maar ach, niet iedere haan is volmaakt.

En gisteren kon ik hem al lokken tot op een halve meter afstand. Met een beetje graan kwam hij steeds dichterbij. Alleen de varks vindt hij nog heel griezelig....

Zijn batterij is blijkbaar leeg

Heer Maximilian is óf een langslaper, óf hij is 's morgens niet goed bij stem, óf zijn batterijen zijn leeg. Terwijl de dames Fleur, Evita en Sara al gezellig buiten liepen te tokken om 7 uur, lag hij nog prinsheerlijk in bed.

Of zou ie gewoon nog een beetje verlegen zijn?

Maximilian Lorenzo

Een beetje verbijsterd loopt hij rond, af en toe een hen corrigerend, een aarzelend pikken op de grond, en zich duidelijk afvragend waar hij in vredesnaam is aangeland.

Maak kennis met Maximilian Lorenzo, kortweg Max.

Een uurtje geleden zat hij nog in een krappe krat op de markt in Torremanzanas, te wachten op een koper bij wie hij gegarandeerd in de pan zou verdwijnen.

Nu heeft ie alle vrijheid, mag legaal polygamisch leven met zijn drie vrouwen, en hoeft nooit meer in een kratje of benauwd hokje opgesloten te worden. Tenminste... als hij erg agressieve trekjes blijkt te hebben, kán ik hem terugbrengen. Maar of ik dat doe, is maar de vraag. Misschien helpt dan een goed gesprek om hem te veranderen van een horrorhaan naar een zacht eitje.

Ik ben benieuwd naar zijn stemgeluid. Zou hij morgenochtend....?

Pedro

Hij is al ver in de zeventig, als hij tegen je praat kun je hem bijna niet verstaan door zijn binnensmonds en tandeloos gemompel, er zit altijd een twinkeling in zijn ogen: dat is een korte omschrijving van Pedro.

Twee jaar geleden heeft hij de olijven bij mij geoogst. Gewoon om wat bij te verdienen bracht hij ze zelf weg, en kon hij het geld van de opbrengst houden.

Gisteren stond hij ineens weer bij het hek. Deze keer met zijn zoon. Of hij weer mocht komen oogsten.

Vanmorgen zijn ze samen begonnen. Gelukkig klom deze keer niet Pedro zelf in de bomen, maar deed zijn zoon dat. Een hele geruststelling.

En ze oogsten niet alleen, nee, ze zagen er ook meteen een heleboel in-de-weg-zittende takken af. Handig, want die slaan ze daarna uit op een groot net, en zo vangen ze op een makkelijke manier nog aardig wat extra olijven.

En tegen tweeën maakten ze een vuurtje, en daarop werden de meegebrachte chuletas (karbonades) geroosterd. Of ik gezellig mee kwam eten. En dan die verbijstering toen ik vertelde dat ik geen vlees en geen vis eet. Hij zal wel gedacht hebben: raar volk toch, die buitenlanders.

Maar een glas wijn moest en zou ik nemen. Uit een limonadefles, waarschijnlijk zelfgemaakt. Erg lekker!

(een foto van twee jaar geleden, maar hij is niets veranderd):

En vandaag van een afstand genomen, zodat hij niet zou gaan poseren.

Druk met zijn vuurtje, en in zijn hand een groot pak karbonades:

Krekels?

Ja, echt waar, gisteravond laat hoorde ik ineens weer krekels. Alsof het gewoon zomer is.

Het was om 12 uur nog bijna 16 graden. Absurd!

De kachel hoeft tot nu toe 's avonds alleen maar aan om "de kou eruit te halen", en voor je het weet is het in huis 22 graden.

En er was regen beloofd. Niet veel: 's avonds "variable" (daar kan je dus eigenlijk alle kanten mee op), en voor vanmorgen buien. Mooi niet dus. Geen drup. Strakblauwe lucht.

Alleen is er wel een beetje gure wind komen opzetten, maar dat mag ook wel voor eind november.

Water: te veel en te weinig

Het komt altijd in drieën als er iets mis gaat. Ook deze keer weer: als eerste deed ineens de waterpomp die in de bron hangt (op 70 meter diepte) niets meer. Gecheckt of er nog water in de buis zat, en of ie stroom kreeg. Dat was zo. Dus misschien is er een probleem met de pomp zelf of met de slang. Maar het is een rampkarwei om 'm uit de schacht te krijgen: op de een of andere manier is ie loeizwaar.

Als volgende keek ik in het pomphok, waar mijn andere waterpomp staat, die het water vanuit het vat naar de kraan pompt (is het nog te volgen?). Ik vond al dat het water in het vat steeds zo snel bijna op was, maar er bleek een lek te zijn bij de aansluiting: het water liep in een klein straaltje langs de pomp.

Maar goed, dat is te verhelpen (inmiddels gedaan).

En als derde kwam ik de badkamer binnen na het draaien van een was. Bleek dat de afvoerslang eruit geschoten was, dus de badkamer stond blank. En niet zo'n beetje ook. Eén voordeel: de vloer is nu tenminste weer lekker schoon :-)

Ach, het houdt me bezig, twee van de drie problemen zijn verholpen, en voor het derde probleem heb ik een tijdelijke oplossing: John herinnerde me aan de dompelpomp die in de oude waterput hangt. Die gebruik ik nu om water vanuit die put in mijn vat te pompen, Gelukkig stond de put niet droog......

Houdini en co.

Lucera, het arabiertje, heeft nu ook ontdekt hoe leuk het is buiten het omheinde land. Al twee keer stond ze 's morgens om half tien vrolijk te grazen, samen met Charlie. Om zeven uur is er dan nog niets aan de hand, en staat in ieder geval Lucera (Charlie natúúrlijk niet) netjes binnen de lijntjes te wachten op hooi. Om dan, als dat hooi dan op is, met de neus omlaag het onderste stroom(loze)draadje op te wippen en eens lekker te gaan snacken.

Alleen is zij slimmer dan Torera, want die deed het vroeger ook wel eens in het achterste land, en dan kon ze hoegenaamd niet meer terug. Lucera wél, ik hoefde het haar maar één keer te laten zien, en al de tweede keer tilde ze met haar neus het draadje weer op om terug te komen (voor de volgende maaltijd :-) )

Helaas heb ik haar niet op de foto gezet toen ze buitengaats was, maar dit is ze, de boosdoener:

Allemaal muisjes

Al een tijdje proberen de muizen hier mijn huis over te nemen. Vooral in de keuken hoor ik ze ritselen, maar ook in andere vertrekken zie ik ze regelmatig. Sta je je rustig af te drogen na een verkwikkende douche, schiet er prrrrt zo één over je voet. O pardon, hoor je dan nog net mompelen, u ook hier?

Daar moest ik maar weer eens iets aan gaan doen. Dus heb ik de vangkooi maar weer tevoorschijn gehaald. Iemand had me ooit gezegd dat kaas niet zo'n best lokmiddel is, maar dat een stukje brood met pindakaas je-van-het was. Ach, ik krijg ze er wel de kooi mee binnen, maar echt optimaal is het niet.

Maar nu heb ik ontdekt waar ze écht gek op zijn: appel. Dat had ik dus gisteren in de vangkooi gedaan, en na een half uurtje zaten er al vijf kleine muisjes in. Vanmorgen waren het er zelfs acht!

Die heb ik netjes losgelaten op een plek bij het riviertje, waar geen huizen zijn. En ver genoeg van mijn eigen huis, anders zie ik ze binnen een paar dagen weer voor de deur staan met hun koffertje en hun tandenborstel.

Op dit moment staat ie in de slaapkamer, en de score is (binnen een uur) drie stuks. Dat belooft nog wat....

Eenzaam en verlaten.....

....ligt daar de afstandsbediening van de Canaldigital decoder, op mijn (bij nader inzien toch niet zo) sjieke gazon. Mijn schuld, ik was gisteravond vergeten om 'm op te ruimen, en dan is het voor Donna (wie anders dan mijn kleine straatschoffie ziet de humor er van in om het ding aan gort te kauwen?) een peulenschil om zich daar de rest van de nacht mee te vermaken. En nu doet ie het dus niet meer. Zucht.....

Biljartlaken? Bijna!

Naar oudhollands gebruik heb ik zaterdag het gras gemaaid. Voor de tweede keer sinds ik hier woon. Ik liet het altijd maar gewoon groeien, en joeg zo eens per jaar de bosmaaier erdoorheen.En in de zomer verdorde het toch, dus dan had ik er sowieso geen omkijken naar.

Het is gewoon gras dat ooit spontaan kwam opzetten, dus niks ingezaaid en zo. Maar toch lijkt het al heel wat. Een biljartlaken is het nog niet, maar wie weet, als ik braaf elke week blijf maaien......

Verder is het ongewoon warm: op dit moment (net na twaalven) is het al 25,5 graad. En afgelopen nacht koelde het niet echt af: toen ik ging slapen, was het nog steeds 20 graden. Dat scheelt me weer een boel zaagwerk (hout voor de kachel).

Maar ondanks de warmte, willen de laatste tomaatjes toch niet meer echt rood worden. Nou ja, in het uiterste geval mogen de varkjes ze verorberen.

Verslavend

Gisteren kreeg ik van Jonathan een mailtje met daarin onder andere de tip, dat Google maps iets nieuws heeft: streetview.

Dus nu ben ik helemaal in de "streetview-modus": je kunt adressen intypen, en als op Google maps de straat dan blauw gekleurd wordt, kun je er het oranje mannetje (dat staat links) op plaatsen. En dan verschijnt er een panoramafoto van de plek. En je kunt door de desbetreffende straat wandelen. Dus gisteravond heb ik wat áfgewandeld! Door mijn geboortehuis-straat, de straat uit mijn vroege jeugd, mijn kindertijd, de op-kamers-tijd, de net-na-het-trouwen-flat, het-hier-zijn-de-kinderen-geboren-bovenhuis, het vrijstaande huis in Ermelo, het woonboerderijtje in Speuld, en uiteraard heb ik ook rondgewandeld in Cocentaina en Alcoi. Yeah!

En vanmorgen heb ik John naar de computer gelokt, zodat ik ook kon zien waar hij allemaal heeft gewoond vóór hij naar Spanje kwam.

Maar ja, nou is mijn stratengeheugen een beetje uitgeput, dus nu ga ik dan toch maar weer over tot de orde van de dag. Zucht......

nog een keer xaloc en kornuiten

In Nederland is wind gewoon wind: noorden-, zuidenwind enzovoort. Maar hier heeft elke windrichting een naam als een gedicht: llebeig, xaloc, gregal...

Voor het weer kijk ik altijd op www.oratgenet.com, en als je dan op de lijst van dorpen linksonder Cocentaina aanklikt, komt er een apart venster met predicciones. Als ik dát dan weer open komt het weer (redelijk betrouwbaar) voor de komende vijf dagen, mét die mooie windnamen erbij.

Nou kijk ik zeker 's winters een paar keer per dag op deze site, want als het gaat regenen (en tussendoor wisselen ze nogal eens de vooruitzichten) moet ik als de wiedeweerga de auto naar de andere kant van de leemweg brengen, anders zit ik voor ik het weet zo een paar weken vast en kan ik niet naar het dorp voor de boodschappen.

Voor zaterdag voorspellen ze "variable": het kán regenen, maar het hoeft niet. Nou, ik zie wel, ik hou het in ieder geval in de gaten!

(bron windroos: oratgenet.com)

Van mestral naar xaloc

De storm is eindelijk gaan liggen. De afgelopen dagen joegen de stofwolken over het paardenland, en uitmesten was daardoor niet echt een lolletje (tja, contactlenzen). Maar nu lijkt het dan toch eindelijk rustig te worden. De wind draait morgen van een boze mestral naar een vriendelijke xaloc (zuidoost) en de temperaturen gaan ook weer omhoog. Overdag tenminste. ´s Avonds zal toch echt de kachel aan moeten, en dat zal dan tot ongeveer half april zo blijven. Soms iets langer, soms iets korter.

Maar ik denk dat ik morgen eindelijk de houtkachel weer eens kan gebruiken. En dan maar hopen dat er nog niet teveel roet in de kachelpijpen zit. Want dan moet ik ze alle tien weer losmaken en schoonkrabben. Niet echt een prettig werkje, want dan zit de roet tot achter mijn oren. En dat moet normaal gesproken twee keer per stookseizoen. En als dan de hele toestand weer in elkaar zit, moeten de verbindingen lekdicht worden gemaakt met aluminiumtape. Ach, het houdt me van de straat :-)

Als slot een paar sfeerplaatjes over hoe het er hier soms 's winters uit kan zien (maar het duurt meestal maar een paar dagen, en beneden in het dorp hebben ze dan meestal zelfs helemáál geen sneeuw, alleen maar regen).

Deze hevige sneeuwval was in januari 2006:

Aan het eind van de dag hield het sneeuwen op en kwam de zon nog nét even door:

En de volgende dag was het stralend:

Winter

Een stevige storm jaagt guur rond het huis. Was het een paar dagen geleden nog zomer, nu zijn we halsoverkop de winter ingedoken. Met een barre temperatuur van 13 graden overdag, en dat dus gecombineerd met een snijdende wind... brrr. En het heeft geen zin om de houtkachel aan te doen, want met deze wind wordt alle rook zonder pardon meteen de kamer ingeblazen. En da's dan weer niet best voor mijn longen en voor de nieuwe verf.

Maar over een klein uurtje ga ik met Jonathan en Mari eten in het dorp, en daar zal het een stuk aangenamer zijn.

Het wordt een voor-een-half-jaar-afscheids-etentje, want vannacht vertrekken ze naar Colombia, om dan pas weer terug te komen als het hier weer volop zomer is.

Niet leuk voor mij, maar wel voor de ouders van Mari, die in Bogotá wonen. Dus voor hen kan ik toch wel blij zijn. En nu ik een laptop heb, mét webcam, kan ik ze ook eens wat vaker zien en spreken via bijvoorbeeld msn....

Sinds 1346

Al 664 jaar lang is er elke keer rond 1 november de jaarmarkt in Cocentaina: de "Fira de Tots sants" (jaarmarkt van Allerheiligen). Dan proberen in drie dagen tijd zo'n 600.000 mensen zich door de smalle straatjes te persen. Veel van die mensen komen van verre, dus hebben ze hun auto bij zich. En die moet natuurlijk ook ergens worden gestald. Dat ontaardt in parkeerchaos: op de vluchtstroken van de autoweg, midden op rotondes, in greppels, op trottoirs: de vindingrijkheid van de mens is eindeloos. En vanavond, na een oorverdovend en spectaculair vuurwerk als afsluiting, wilde iedereen uiteraard tegelijk weer weg. En dus staat alles nu overal muurvast. De policia local probeert nog wel een beetje orde in de chaos te scheppen, maar het vrijwel onbegonnen werk.

Maar de Fira is, ook door het heerlijke weer (gisteren was het 27 graden), uitstekend geslaagd. Ik ben er dan ook elke dag geweest. De ene keer om de middeleeuwse markt te bezoeken, en dan weer het arabische gedeelte, of de paardenmarkt, of..... noem maar op.

En nu is het dan weer voorbij en wordt het wachten op de eerste feesten van volgend voorjaar....

Blije kwispels, op één na

Ik ben weer thuis. Gisteren rond half twee zag ik al mijn dieren (en natuurlijk ook John!) weer terug. Dat gaf een flink gedrang bij het hek, want alle honden wilden me als eerste begroeten. Zelfs de varkjes leken blij om me weer te zien, en de kippen kwamen ook naar het hek toegesneld. Alleen de paarden laat het Siberisch, tenminste, zo komen ze over :-)

Eén van de honden, Rashida, at sinds een paar weken erg slecht, en ze was inderdaad nogal vermagerd, maar met een opgezette buik. Met haar ben ik 's middags nog gauw naar de dierenarts geweest, en die constateerde (wat ik overigens al had gedacht) dat er vocht (bloedplasme) in haar buikholte zat.

Omdat bijvoorbeeld een bloedtransfusie om het plasma weer op peil te krijgen, eigenlijk alleen maar een lapmiddel was, en er heel wat onderzoeken nodig zouden zijn om de oorzaak te kunnen ontdekken, én omdat Rashida een heel oude hond was (13, groot ras) hebben de dierenarts en ik besloten dat het voor haar het beste was om haar te laten inslapen. Het kon namelijk best een tumor zijn, en dan was elke behandeling alleen maar tijd rekken.

Ze leek het te begrijpen, en na een indringende blik naar mij, strekte ze zich uit. Ze gaf zich helemaal over, en gleed ook geruisloos weg na de spuiten.

Rashida was een erg lief dier, heel aanhankelijk en tot voor kort duidelijk een gelukkig wezen. Net als Sana drie weken geleden, zal ik ook Rashida heel erg missen....

Lui ondersteboven naast haar vrienden-waar-een-steekje-aan-los-zit Chevak en Iroko

En als slordige stapel op de bank

Afscheidsrondje

Vandaag, na wat ochtendmist, een stralende dag. Carol en Jorien hadden het plan om naar Charleville-Mézière te gaan. Een uitstekend idee. De tocht erheen is prachtig, zo langs de Maas met daarachter de met herfsttinten getooide heuvels. En de stad zelf heeft ook hele mooie elementen, waaronder een indrukwekkend plein.

We hebben zowaar heerlijk op een terrasje kunnen zitten in de zon, dus mijn dag kon niet meer stuk. Op de terugweg schemerde het al, en dat gaf hele verstilde landschappen.

En ik, als fervent niet-shopper, vond het leuk om met Jorien een paar winkels in te duiken :-)

Morgen om zes uur opstaan, en dan om kwart voor zeven richting luchthaven. España, here I come!

Eén van mijn aanwinsten:

Overwinteraars

Sinds zaterdagmiddag ben ik weer terug in Frankrijk. Met de trein van Harderwijk naar Dinant (in België). Altijd leuk, reizen per trein, beetje lezen, beetje praten, naar buiten kijken, opletten dat je op het goeie perron staat voor weer de volgende trein: ik kon er dit keer lekker lang van genieten. Om kwart voor elf werd ik door Lotte en Janneke uitgezwaaid, en om kwart voor vijf stonden Jorien en Carol te wachten op het station van Dinant....

Jorien en Carol hebben nieuwe gasten voor de winter: hele kluiten lieveheersbeestjes hebben zich genesteld bovenaan de muren, tegen het plafond. Het rare is dat ze ondanks de warmte van de verwarming, hebben besloten dat het dus nu echt winter is, en ze zijn niet van plan om hun comfortabele overwinteringsplekje op te geven. Ben benieuwd of ze er in het voorjaar nog zullen zijn:

Eigenlijk was de speeltuin leuker.....

Sinds een paar dagen ben ik in Nederland, en vandaag zijn we met zijn allen, oftewel zoon Marijn, kleindochter Lotte van net drie jaar, en haar moeder Janneke, naar het dolfinarium geweest in Harderwijk. Het was natuurlijk wél herfstvakantie, dus druk, maar uiteindelijk vielen de rijen voor de attracties best mee. We schoven vanaf de ingang zó de dolfijnenkoepel binnen, waar Lotte met een stralend snuitje de show bekeek.

Verder was voor haar de speeltuin eigenlijk veel belangrijker dan alle dieren met hun bijbehorende shows, alleen het onderwater-gebeuren, waar je de logge walrussen kunt zien zwemmen als in een aquarium, vond ze best interessant.

Als afsluiting, kan het Hollandser :-), een lekkere pannenkoek in Harderwijk-city, en toen hoppeta, huiswaarts.

Tocht door drie landen

Gisteren was het koud, maar stralend weer. Dus was het idee geopperd om er een dagje op uit te gaan. In het begin was het nog behoorlijk mistig op sommige plaatsen, maar na een tijdje werd de lucht diepblauw en scheen de zon volop. Zolang je in de auto zat, leek het lekker warm, maar zodra je je naar buiten begaf, was er een ijzige wind die duidelijk maakte dat een sjaal onmisbaar was.

Maar dat maakte niet uit, want de omgeving was overdonderend mooi, met prachtige vergezichten, middeleeuwse kastelen, snelstromende riviertjes en statige rotspartijen.

We reden eerst door een stukje Frankrijk, maar na een kilometer of negen waren we al in België, en van daaruit waren we ook al best snel in Luxemburg.

Esch-sur-Sûre was het einddoel, en daar hebben we dan ook heerlijk gegeten. Daarna via Goesdorf (waar we ooit op vakantie zijn geweest) richting Bourscheid met zijn prachtig gelegen kasteel, en zo verder, via Clervaux (bakkie gedaan) naar Bastogne (snijdend koud maar heel gezellig), en toen weer terug naar huis, waar de weelderige begonia's de nachtelijke koude helaas niet hadden overleefd, en als dronken snotslierten over de bakken hingen.

Esch-sur-Sûre

Vergezicht onderweg:

Het kasteel van Bourscheid:

Clervaux:

En de begonia's vóór en na:

Noeste arbeid

Het is winter in Frankrijk. Vannacht wordt het min vier graden! Dus heeft Jorien vandaag alle kwetsbare potplanten binnengehaald, en Carol heeft het maaiseizoen afgesloten met het keurig scheren van het gazon.

Vanmorgen heb ik op de markt in Fumay maar gauw een paar warme sjaals gekocht, en stiekem had ik eigenlijk ook best een behaaglijke muts en wanten willen hebben, want ik vond het berekoud.

Maar zo in de middag kun je dan toch nog weer heerlijk buitenzitten, uit de wind, in de zon. Daar viel ik dus prompt in slaap (snurk, open mond, bijzonder elegant), en werd ik gewekt door het gebrom van de grasmaaier....

En vanaf de muur van de bijkeuken kijkt de leeuw aandachtig toe:

Wordt gevolgd, en knuffelgaai

Leuk om te zien dat er voor mijn blog al vijf "volgers" zijn. Van drie van hen weet ik wie het zijn, maar de andere twee? En eigenlijk ben ik heel erg nieuwsgierig naar hen, en hoe ze mijn weblog hebben gevonden. Dus: kom uit de anonimiteit, en vertel! Tenminste, als u/je dat wilt natuurlijk.

Verder is hier in Frankrijk de zon doorgebroken, en vanmorgen zijn we naar Givet geweest voor "een bakkie" en wat boodschappen. En zo gaan we lekker in de tuin, met een boek, decadent lui zitten te wezen. Dat bevalt me prima :-)

Zus Jorien heeft al jaren twee papegaaien, een grijze roodstaart en een amazone-papegaai. Ze kunnen helaas niet bij elkaar, dus zitten ze naast elkaar in twee afzonderlijke ruime kooien.

En elke dag mogen ze er een tijdje uit. Als de roodstaart dan weer teruggezet wordt in zijn kooi, is het altijd even knuffeltijd met Jorien. Voor anderen is ie niet echt te vertrouwen, maar zij kan alles met hem doen:

En bedankt.... :-))

Na een vlucht-zoals-het-hoort met een landing die niet helemaal liep zoals het moest, waardoor de mensen een beetje beverig applaudiseerden toen we eindelijk toch stil stonden, zit ik nu heerlijk in Frankrijk, in het prachtige oude jachthuis waar mijn zus en haar man wonen.

Een aantal jaren geleden heb ik me in een overmoedige bui geabonneerd op cryptogrammenboekjes van drie- en viersterrenniveau. Die van drie sterren deed ik bijna met mijn ogen dicht, maar vier sterren, daar moest ik zo vlak voor het slapen gaan veel te veel voor nadenken. Die verdwenen dus in een la. Jaar na jaar kwamen ze elke maand in mijn postbus.

Opzeggen was een drama, want daar zijn tijdschriften en consorten heel slim in: zet ergens een vaag telefoonnummer dat je moet bellen, en wat vanuit het buitenland absoluut onmogelijk is, en de abonnee geeft de moed al snel op. Nu bestaat er gelukkig een site waar alle "normale" telefoonnummers en adressen op staan, dus uiteindelijk is het me toch gelukt om van de abonnementen af te komen. Maar ja, nu zat ik dan met laden vol viersterren-boekjes.

En daar kwam zus Jorien om de hoek kijken. die houdt blijkbaar wel van crypto's, en dan liefst lekker moeilijke. Mooi! Ik heb haar er dus eerst een paar toegestuurd, en die bleken goed te bevallen, dus vandaag had ik voor meer dan viereneenhalve kilo aan puzzelboekjes bij me.

En die mocht ze zelf uitsorteren, wat een puzzel op zich was:

Vacaciones!

Morgen ga ik naar La Douce France, naar mijn zus en haar man. Heerlijk een tijdje gewoon vakantie hebben. Wat een luxe. Niet 's morgens om zeven uur in het pikkedonker uit mijn bed rollen om de veestapel van voedsel te voorzien (oké, om dan daarna met dezelfde gang weer terug te rollen in mijn warme bedje), tweeëneenhalve week niet uitmesten (John neemt de honneurs waar, en doet dat super).

Ook ga ik nog een paar dagen naar Nederland, om mijn kleindochter Lotte (en natuurlijk haar ouders) weer te zien.

Ik heb altijd een beetje last van preventieve heimwee: meestal, een paar dagen voor ik wegga, word ik wat melancholiek omdat ik mijn plekje hier zal missen. Dat duurt dan tot ik in het vliegtuig zit, en daarna geniet ik volop van mijn vakantie.

Vroeger had ik nooit heimwee naar huis, alleen maar naar de plekken waarnaar ik met mijn ouders op vakantie ging. Ooit, ik was geloof ik 12 of 13, gingen we naar Barchem, en het heeft jááren geduurd voor ik dat achter me kon laten. En op mijn zestiende naar Bouillon, wat me weer een aantal jaren heimwee heeft gekost. Maar ja, ik woonde dan ook in een flat-wijk in Rotterdam-zuid.

En daar waren geen bergen, voor natuur moest je de polder in (waar ik dan ook bijna elke dag was te vinden), en waar je keek, je zag alleen maar huizen. Niets voor mij.

Nee, dan mijn plek hier: mét bergen, geen huis te zien, overal echte natuur, wat wil een mens (zoals ik) nog meer?

Sana......

Mijn ouwe hondje Sana is niet meer. Gisteren hebben we haar laten inslapen, of, zoals ik ergens op een forum zag staan: hebben we haar naar de regenboogbrug laten gaan. Wat veel minder beladen klinkt.

Saantje kwam hier achteneenhalf jaar geleden, uit het asiel in Alcoi, samen met Jazz en nog een andere hond. De laatste was meteen al zó ziek, dat ze nog maar een paar weken heeft geleefd: toen moest ik haar laten euthanaseren.

Ik wilde van Sana graag een nestje, en zo ontstonden Rápido, Fuego, India en Luna. Maar ook Saan was erg ziek (leishmaniose), dus haar kinders moesten het na drie weken al zonder moedermelk stellen omdat mams te zwak was om haar pups te voeden. Toch is ze er toen met injecties en pillen weer bovenop gekomen, en ze werd een lieve, vrolijke, altijd-paarden-bewakende hond. Geen knuffeldier, maar een echte buitenhond.

Het laatste jaar begon ze langzaam af te takelen. Ze werd stram, mager, doof, en haar vacht werd stug en dof. Ik heb nog pogingen gedaan om haar met medicijnen op te peppen, maar deze keer had het totaal geen effect meer.

Ik heb ook geen idee hoe oud ze was: in ieder geval tien, maar het kon ook vijftien jaar zijn.

Gisteren heb ik dan toch maar de dierenarts gebeld om een afspraak te maken, en ik kon meteen komen.....

Goeie reis, meisje, ik zal je missen.

Tja....Telefónica

Een jaar of wat geleden ging er bij Telefónica iets fout, waardoor ik uiteindelijk zes weken lang zonder vaste telefoon zat. Tig telefoontjes, een paar bezoeken aan één van hun winkels: het mocht allemaal niet baten. Ze snapten niet wat het was, en konden het dus ook hoegenaamd niet rechtzetten.

Nee, dan de andere kant van Telefónica: eergisteren kreeg ik 's morgens een berichtje op mijn Movistar-internet (onderdeel van eerdergenoemd bedrijf), dat er een betaling niet was uitgevoerd door de bank, en of ik dat zo snel mogelijk wilde regelen. Dat wilde ik, dus ik belde met het aangegeven nummer. Het meisje aan de andere kant van de lijn ratelde er vrolijk op los, maar een betaling kreeg ik niet voor elkaar. Na een aantal minuten vroeg ze of ze me nog ergens mee van dienst kon zijn, en verbouwereerd stamelde ik van niet, dus ze verbrak het gesprek.

Al dezelfde avond zat ik zonder internet. Het "uit-knopje" weten ze altijd meteen te vinden.

Gisteren maar weer gebeld, en het bleek om de rekening van oktober (!) te gaan. Nou ja!

Gelukkig waren ze deze keer wél snel met het weer omzetten van het knopje (ik heb vanmorgen betaald), dus dat valt me 100 procent mee :-))

Benidorm

´s Nachts is Benidorm van de Engelsen: met hun gelal en gebral doen ze verwoede pogingen om de gewone burger uit hun slaap te houden. Maar tegen een uur of acht wordt het weer rustig: dan slaapt de Brit zijn roes uit.

Mij hebben ze er niet mee: ik heb vannacht heerlijk geslapen bij Anita en Casper, die eens in de zoveel tijd voor een paar weken vanuit Utrecht naar Benidorm komen om te genieten van een heerlijke vakantie in de zon en de warmte.

Ooit, een jaar of tien geleden, heb ik ze leren kennen toen ik met de bus van Nederland naar huis ging (met een zwaar verstuikte enkel, omdat ik zo nodig de dag ervoor moest paardrijden en er vanaf stuiterde), en zij in dezelfde bus zaten, op weg naar hun vakantie-adres. Tijdens die rit, waarbij ik niet op mijn ene voet kon staan, hebben ze me liefdevol onder hun hoede genomen: leunend op hun schouders werd ik onderweg het restaurant binnengeloodst, en ook de rest van de reis voelde ik me heerlijk vertroeteld.

We zijn altijd contact blijven houden, en als ze deze kant opkomen, probeer ik ze altijd op te zoeken.

Ook als ik genoeg tijd heb als ik eens een keer in Nederland ben, vind ik het heerlijk om even bij ze langs te gaan.

Nu zijn ze dus hier, en als altijd is het weer net zo fijn en vertrouwd om bij ze te zijn.....

MMS-meiden-invasie

Na vier enerverende, maar ontzettend leuke dagen, zijn "de meiden" gisteren weer naar Nederland teruggevlogen.

Met het weer hadden we heel veel mazzel, want alle voorspellingen ten spijt, ging het zaterdag niet regenen, en zelfs zondag was een stralende dag. Alleen maandag "huilde" Valencia, maar dat kwam natuurlijk omdat de korte vakantie toen weer voorbij was.

Nadat ik ze had opgehaald bij de luchthaven, zijn we, na een incheck-tussenstop bij het hotel, eerst naar mijn huis gegaan (want stel dat het de volgende dag zou gaan regenen...)

Het gaf wat voeten in de aarde om de volg(huur)auto's mee te krijgen, want tot drie keer toe was ik ze kwijt, maar uiteindelijk hebben ze het toch voor elkaar gekregen om over mijn horror-weg mijn huis te bereiken.

En daarna uiteraard gegeten bij de indiërt, en de volgende dag een jaarmarkt in de buurt bezocht, en paella gegeten, en 's avonds tapas (tja, je bent in Spanje of je bent het niet, toch?). Tussendoor wandelingen door het oude deel van Cocentaina gemaakt, en de volgende ochtend met de twee huurauto's naar Valencia gereden.

Deze prachtstad voldeed gelukkig ook aan de verwachtingen, en ook ik vond het heerlijk om weer eens door de straten te lopen en naar de botanische tuinen te gaan.

Oftewel, resumerend: ik geloof dat deze korte vakantie een dikke voldoende heeft gekregen. Van mij krijgt ie in ieder geval een 10!

Dit is geen aanbidding van de weergoden, maar het fotograferen van het schitterende treinstation van Valencia:

Lunch op een Valenciaans terras:

's Avonds kreeg Greetje het lumineuze idee om naar het strand te gaan. Heerlijk uitwaaiend staan Els en ik vlak voor de zee (die daarna uiteraard over mijn schoenen denderde):

En tja, je slaapt niet elke dag tienhoog in het Hilton, dus daar moest toch echt een foto van worden gemaakt: