MMS-meiden-invasie

Na vier enerverende, maar ontzettend leuke dagen, zijn "de meiden" gisteren weer naar Nederland teruggevlogen.

Met het weer hadden we heel veel mazzel, want alle voorspellingen ten spijt, ging het zaterdag niet regenen, en zelfs zondag was een stralende dag. Alleen maandag "huilde" Valencia, maar dat kwam natuurlijk omdat de korte vakantie toen weer voorbij was.

Nadat ik ze had opgehaald bij de luchthaven, zijn we, na een incheck-tussenstop bij het hotel, eerst naar mijn huis gegaan (want stel dat het de volgende dag zou gaan regenen...)

Het gaf wat voeten in de aarde om de volg(huur)auto's mee te krijgen, want tot drie keer toe was ik ze kwijt, maar uiteindelijk hebben ze het toch voor elkaar gekregen om over mijn horror-weg mijn huis te bereiken.

En daarna uiteraard gegeten bij de indiërt, en de volgende dag een jaarmarkt in de buurt bezocht, en paella gegeten, en 's avonds tapas (tja, je bent in Spanje of je bent het niet, toch?). Tussendoor wandelingen door het oude deel van Cocentaina gemaakt, en de volgende ochtend met de twee huurauto's naar Valencia gereden.

Deze prachtstad voldeed gelukkig ook aan de verwachtingen, en ook ik vond het heerlijk om weer eens door de straten te lopen en naar de botanische tuinen te gaan.

Oftewel, resumerend: ik geloof dat deze korte vakantie een dikke voldoende heeft gekregen. Van mij krijgt ie in ieder geval een 10!

Dit is geen aanbidding van de weergoden, maar het fotograferen van het schitterende treinstation van Valencia:

Lunch op een Valenciaans terras:

's Avonds kreeg Greetje het lumineuze idee om naar het strand te gaan. Heerlijk uitwaaiend staan Els en ik vlak voor de zee (die daarna uiteraard over mijn schoenen denderde):

En tja, je slaapt niet elke dag tienhoog in het Hilton, dus daar moest toch echt een foto van worden gemaakt:

Geen weer

Het kwam met vrachtwagenladingen uit de hemel gisteravond. In drie kwartier viel er 40 mm regen. Het huis leek wel een douche: de keuken en de voorraadkast lekten overal. Ik kwam bakjes te kort om al het water op te vangen. En de rest van de week, op vrijdag na, voorspellen ze niet veel goeds.

Ik hoop dat dit dan al de Gota Fría (letterlijk: koude drup, maar in werkelijkheid een eufemisme voor een soort zondvloed die elk jaar, meestal in oktober, plaatsvindt) zal zijn, en dat we de rest van het jaar gewoon af en toe een beschaafd buitje zullen krijgen....

Ongelooflijk maar waar

De auto is weergekeerd. Na tweeëneenhalve week in de garage is ie eindelijk weer terug. Hij staat veilig aan de andere kant van de leemweg, want die is veel te modderig op dit moment (de regen komt af en toe met bakken uit de hemel), dus nu kan ik in ieder geval vrijdagmorgen met de auto naar het treinstationnetje van Cocentaina, om met de trein naar Valencia te gaan, en dan met de metro naar de luchthaven, en dán.......wachten op het vliegtuig uit Charleroi dat deels gevuld is met "de meiden". Yeah!

Hoezo stress?

Als er in Andalucía ergens in een dorpje feest is, worden van tevoren alle huizen van een nieuwe laag (witte) verf voorzien. Nou woon ik dan wel niet in deze provincie, maar toch...

Aanstaande vrijdag komt er een belangrijke delegatie uit Nederland, te weten: de MMS-meiden.

Zij waren vroeger mijn klasgenootjes, en een aantal jaren geleden is een aantal van hen ermee begonnen om elk half jaar een soort reünie te organiseren, speciaal voor dit groepje.

Vrijdag komen ze dus met acht van hen hierheen (twee kunnen er helaas niet). Maar ja, dan moet natuurlijk de boel wel een beetje opgefleurd worden.

Het is alweer vijf jaar geleden dat ik de woon- en eetkamer heb geschilderd, en dat was dus wél te zien (tja, houtkachel, roet, lekkende kachelpijpen op zijn tijd).

Dus vandaag eindelijk genoeg enthousiasme bij elkaar geraapt, en de eetkamer gemetamorfoseerd.

Gelukkig kwam John meehelpen met de muren, want na twee keer het plafond te hebben gedaan, was mijn enthousiasme al aardig in de min terecht gekomen.

Morgen verder met de woonkamer, maar daar moet ik eerst nog een aantal scheuren dichten in het plafond en de muren.

En dan weer eerst het plafond twee keer, en dan de muren ook nog eens twee keer.

Nou maar hopen dat het niet te veel gaat regenen, anders kunnen de "meiden" misschien niet eens bij het huis komen (modder, glad, enzovoort).

Zoals het was tijdens het verven:

En zoals het is:

Computerstress

Vrijdagavond had de computer er geen zin meer in. Hij wilde best functioneren, maar hij had wat onenigheid met het beeldscherm, dus dat wilde niets meer met 'm te maken hebben. Erg lollig: ik keek dus tegen een zwart scherm aan en kon niet meer aan mijn internetverslaving tegemoetkomen.

Nou heb ik nog zo'n heel oud computergeval staan, dat je bijna nog moet aanzwengelen om 'm aan de praat te krijgen, maar ja, wat moest ik anders? Zucht: het opstarten nam zo'n 20 minuten in beslag, en als ik mazzel had, kon ik héél misschien mijn email checken. Daarna was het pjoetertje uitgeput.

Maandag konden we, ondanks alle regen van de dag ervoor, er aan het eind van de ochtend gelukkig toch uit met de auto, dus heb ik mijn computer naar de computer-psychiater gebracht, om 'm daar samen met beeldscherm in relatietherapie te laten gaan. Ik heb nog niets gehoord, dus het zal allemaal wel heel diep zitten.

Uit pure ellende heb ik me dan toch maar een laptop aangeschaft. En nu zit ik dan, lui achterover op de bank, mijn berichten te typen.

En bijkomend argument (= smoes) om een notebook te kopen: nu hoef ik 's winters niet naar de computerkamer om te internetten, maar kan ik lekker binnen bij de kachel blijven. Dat scheelt weer in het stoken (met het gaskacheltje). En nog een bijkomende smoes (o nee, argument): als de stroom uitvalt, wat eergisteren de hele tijd zo was (aan-uit-aan-uit) kan ik gewoon doorpjoeteren. Handig toch?

Het grote avontuur

Charlie, de minishet, heeft zich nooit wat aangetrokken van stroomdraden. Meestal loopt ie buiten het paardenland te banjeren en te snacken. En regelmatig is ie ook te vinden in de buurt van de varkentjes, dus ik dacht: ik zet het poortje eens open en laat hem kennismaken. Geen probleem, hij stoffelde op zijn gemak naar binnen en snuffelde eens aan die rare grijze wezens.

Daarna werden de water- en de voerbak aan een inspectie onderworpen.

Toen had ie het eigenlijk toch al wel weer gezien, want om nou achter een afrastering te moeten blijven?! Dat is niet "des Charlies" :-))

De "Wave of Light"

Morgen, woensdag, is het de negende van de negende van 2009. Deze dag is (onder andere) uitgeroepen tot Internationale Dag van de Spiritualiteit, tot de Dag van de Duurzaamheid, en tot de Dag van Interconnectedness.

Om negen over negen 's morgens, worden over de hele wereld kaarsen ontstoken. Dat betekent dat dit elk uur in een volgende tijdzone zal gebeuren, net zo lang tot het de hele wereld overgegaan is:

De vuelta in Alcoi

Vanmorgen was de start van de negende etappe in Alcoi. En het was druk, heel druk. Verkeerschaos in de straten vanwege afzettingen, ladingen politie om alles in goede banen te leiden.

Snel de auto geparkeerd (viel mee, ging vrij makkelijk en niet te ver weg), en toen naar het podium waar alle renners zich moesten inschrijven voor de start. Altijd leuk: sommigen waren duidelijk publiekgericht, anderen waren heel snel weer uit het zicht. En uiteraard kwam er nog een heel stel vlák voor sluiting van de inschrijving het trapje opgestommeld.

Daarna snel de andere kant opgegaan om de renners "in functie" te kunnen zien, op de fiets dus.

Veel applaus, vooral voor degenen die pas na een aantal minuten de bocht om kwamen :-)

Kort interview met Óscar Freire (Spanjaard, rijdt voor de Rabobank) op het inschrijvingspodium:

Net na de start komen de (meeste) renners bijna als één geheel de bocht om:

(foto's: Jonathan)

Yucca's, palmen en agaves (en vijgen)

Toen ik hier kwam wonen in 1998, stonden er drie mini-mini-palmpjes op het terrein. Niet groter dan zo'n centimeter of veertig. Als het gras een beetje hoog stond, kon ik ze al niet vinden.

Ze waren hier geplant door de vorige eigenaar, die een vrachtwagen met jonge palmen uit Duitsland (?!?) had laten komen. Hij had alle jonge boompjes neergezet langs een soort oprijlaan, maar omdat hij hier maar een paar weken per jaar was, kon hij de arme palmpjes niet beschermen tegen de al te enthousiaste schapen die samen met hun herder regelmatig over het terrein trokken.

Omdat de overgebleven boompjes een beetje uit het zicht stonden en ik ze eigenlijk een beetje vergat, heeft uiteindelijk één exemplaar het overleefd. Jarenlang deed ie helemaal niks: groeide niet, maar ging ook niet dood.

Maar nu ik mijn moestuintje heb, en een waterleiding daarnaartoe heb aangelegd, neem ik elke avond de palm mee in de watergeef-ronde. En ziedaar: hij groeit. Als een tierelier. Op dit moment is ie zo'n 1.30 meter hoog, en er ontwikkelen zich achter elkaar nieuwe bladeren:

Ook binnen het hek staat een palm(pje) dat ik vorig jaar heb gekocht. En ook die gaat als een speer, dankzij die plens water elke dag....

Net zoals de palm van elf jaar geleden, staan er ook agaves hier. Dat waren ook van die iele dingetjes. Nu zijn ze manshoog, echte oerplanten. En ze produceren al heel wat "nakomelingen", dus mochten deze ooit gaan bloeien (daarna sterven ze af), dan is er genoeg vervanging:

De vijgenbomen hebben dit jaar een overdaad aan vruchten. Zoveel, dat ik er niet eens aan toe kom om ze te plukken. Maar de varkentjes krijgen er elke dag een heleboel, dus de vijgen hangen er gelukkig niet voor niets:

En als laatste: de yucca's. Een paar jaar geleden gekocht als gewoon kamerplant-model: keurig op een stammetje, vrij saaie exemplaren. Eentje heb ik toen al meteen in de volle grond gezet, maar de honden liepen de top eraf. Gelukkig heb ik 'm laten staan, want na verloop van tijd kwamen er aan de zijkanten twee nieuwe spruiten uit, en die zijn nu al flink groot.

De andere heeft eerst nog een jaar in een pot op het terras gestaan, tot ie te groot werd. Nu staat ie ook in de grond, en het wordt al een aardig imposant exemplaar, inclusief een paar zijscheuten:

Mopperdemopperdemopper

Heb ik eindelijk zo'n glimmende automobiel voor mijn deur, doet ie allemaal vreemde dingen: als ik een stukje wil gaan rijden, windt ie zich zó op, dat zijn temperatuur tot ongekende hoogten oploopt. En dan moet ik met een buitentemperatuur van 32 graden, de verwarming in de auto op de hoogste stand zetten om 'm een pietsie te temperen.

En vanmiddag bracht ik, na een heerlijke middag met Ria, haar naar huis, gaat er ineens een geel lampje branden: volgens het boekje is er dan "schade aan de motor, en of je je maar zo snel mogelijk naar een garage wilt begeven". Grrr.

Met samengeknepen billen en met het zweet op mijn voorhoofd (van de verwarming) ben ik naar de garage gereden. Ondertussen was het lampje wel weer uitgegaan, maar toch.

Nou moet ik 'm maandag brengen, dan wordt ie helemaal nagekeken.

O ja, gisteravond deed de verlichting ook al raar, zelfs de dashboardverlichting. Dan weer fel, dan wat geflikker, dan weer zwakker, dan weer fel. Het zal je maar gebeuren dat je met nieuwe maan 's nachts door de bergen rijdt, en je verlichting valt uit. Daar moet ik toch niet echt aan denken.

Dus dat wordt maandag ook meteen nagekeken.

Ben benieuwd: is na maandag alles goed, of heb ik een onvervalst maandagmodelletje in mijn bezit gekregen?