Himno de Alcoi

Het was alweer eergisteravond dat de feesten van de moros i cristianos in Alcoi geopend zouden worden met het zingen van een indrukwekkende hymne. Er komen tienduizenden mensen op af, de straten staan bomvol, het plein barst bijna uit zijn voegen.

Eerst is het lang wachten: alle banda's komen één voor één het plein op en spelen daar nog een stukje muziek. De laatste is te herkennen aan de petten die ze dragen, en bij hen is ook de dirigent die dit jaar de hymne mag dirigeren. Een hele eer.

Als de hymne begint, voel je de spanning van het publiek stijgen. Bijna iedereen zingt mee, en tussendoor klinkt applaus bij bepaalde gedeeltes. Als het afgelopen is, is daar de ontlading: iets waar het hele jaar naar uitgekeken wordt, is eindelijk begonnen. De kerkklokken luiden, er is vuurwerk, en dan... gaat de feestverlichting aan. Gejuich. Applaus.

Maar daarna moet de mensenmenigte natuurlijk weer van het plein en uit de straten zien te komen. En dat is een klein lesje in geduld......

Op de Plaça de Dins naast het hoofdplein is het een heerlijke chaos, met overal barretjes die de mensen afleiden tot de hymne begint

Over vindingrijkheid gesproken :)

De leden van de banda's hebben nog tijd voor een praatje

Knalfeest

Het zijn de dagen van "Mare de Deu del Milagro", kortom feesten van Maria. Ooit, in een ver verleden, heeft een Mariabeeld in Cocentaina 28 tranen van bloed geplengd, en dit heuglijke (?) feit wordt nu nog elk jaar gevierd.

De Contestanos en Contestanas (inwoners van Cocentaina) dragen dan de traditionele kleding van het dorp, en er wordt veel geflaneerd, terrasjes gepakt, processies gelopen, heilige missen bijgewoond, en natuurlijk hoort er ook een mascletá bij. Dat is een oorverdovend knalvuurwerk, midden op de dag.

Ik heb nog geprobeerd het te filmen, maar het geluid (het belangrijkste van de mascletá) was van een niet al te beste kwaliteit. Dus helaas.....

Is het écht waar?

Vorig jaar maart begaf de bosmaaier het: tandwiel versleten (zie voor een opfrissertje

http://equi-librio.blogspot.com/2009/05/zoek-de-verschillen.html )

Dit jaar in maart waren de onderdelen nog steeds niet gearriveerd, ondanks tientallen telefoontjes van Hipólito van de winkel waar ie was gekocht.

Toen heb ik het heft maar in eigen hand genomen, en de onderdelen gewoon in Nederland besteld. De service was super, want mij werden meteen de technische tekeningen toegestuurd via email, omdat alleen een typenummer niet genoeg bleek te zijn. En zo kon ik precies aanstrepen wat ik nodig had.

Het pakketje was binnen 10 dagen bij de post, maar toen bleek dat ik iets té enthousiast was geweest. Ik ging er namelijk van uit dat de kop van de maaier er ook bij zou zitten, maar dat bleek niet zo te zijn. Afijn, een telefoontje en een mailtje later was ook die besteld, en gisteren kon ik het bij het postkantoor ophalen.

Met het zweet in de handen heb ik het ding vanmorgen in elkaar gezet en aan de maaier gemonteerd. Zou het écht de goeie kop zijn? Zou het allemaal passen? Pffffft, wat een opluchting toen het leek te gaan lukken.

En toen het apparaat starten. Eerst de oude benzine eruit natuurlijk, en een verse slok brandstof erin. En toen geschiedde het wonder: hij startte bijna meteen!

Ik zal 'm wel nog een keer wegbrengen om 'm te laten schoonmaken, maar dat doe ik dan wél bij iemand anders ;)

Buiten de perken...

....mag de natuur zijn gang gaan. Ongeorganiseerd gras, onbestemde struikjes, en daartussen, heel sereen, de bloeiende perenbomen, ik vind het prachtig. Maar binnen het hek wordt het gras weer gemaaid, en heb ik de wilde rozenstruiken een klein beetje gesnoeid.

Het is toch heerlijk wakker worden: zo'n uitzicht vanuit het slaapkamerraam?

Eèèèng!

"Altijd wordt het mens boos als we buiten het hek gaan, en nu zet ze zélf de poort open. Dat móet een valstrik zijn!"

Zo ongeveer moeten de paarden hebben gedacht, toen ze vanmorgen door mij werden uitgenodigd om op een nieuw stukje omheind terrein te komen grazen. Het hooi was op, en zo konden ze toch hun buik rond eten.

Snorkend van de spanning waagden ze zich voorzichtig buitengaats, met nerveus zwiepende staarten en oren stijf naar voren. Maar toen ze eenmaal in de gaten hadden dat het echt legaal was wat ze deden, gingen de snuiten omlaag en hoorde je alleen nog maar het skratsch-skratsch-skratsch van hun malende kaken.

En achter Cocentaina doemde een geheimzinnige nevel op van achter de bergen.........

Ritje Callosa

Elke keer denk ik er te laat aan dat ik mijn weblog wil bijwerken. Dat kan alleen maar op de laptop, omdat ik op de desktop geen foto's meer kan uploaden. En elke keer doe ik gedachteloos de desktop aan, met als gevolg......

Op Goede Vrijdag zijn Petra en ik naar Callosa geweest, naar een tv-satellietbedrijf. Omdat de receiver van Petra en Anno weigerde de tv-signalen netjes door te geven. Dat werd dus, helaas voor hen, een nieuwe. Maar nu kan er weer ongebreideld tv worden gekeken (wat ze overigens maar spaarzaam doen).

Terwijl ik stond te wachten op Petra, die me zou oppikken vlakbij huis, móest ik een paar foto's nemen van de stekelbrem. Die wordt hier verfoeid vanwege het brandgevaar: als ze in brand vliegen, geeft dat flinke steekvlammen. Maar als ze bloeien zijn ze prachtig, gevaarlijk of niet.

En onderweg kwamen we een hele rits oldtimers tegen, die blijkbaar een toertocht aan het maken waren in clubverband. Schitterende exemplaren zaten ertussen!

Tja, en wat doe je als je onderweg bent en het is etenstijd? Juist. Dan bestel je dus een bocadillo )