Oranje

Koninginnedag, daar heb ik eigenlijk niks mee. In Nederland vond ik de vrijmarkt altijd wel leuk, maar verder, ach, was het alleen maar een vrije dag. Hier in Spanje zijn er aan de kust allerlei Nederlandse verenigingen die vandaag koninginnedag vieren. Gezéllig, allemaal met een vlaggetje en een hoedje aan de oranjebitter. Nee, dat zie ik mezelf niet echt doen.

Maar een foto van een knaloranje bloem, dat kan nog nét :-)

Daarin ben ik trouwens erg veranderd ten opzichte van Nederland: daar vond ik bloemen met een ingetogen kleur, liefst blauw, erg mooi. Maar sinds ik hier woon, heb ik planten met knalrode, vlammend oranje, ogenpijnigend roze en flitsend gele bloemen. En dat dan ook nog eens allemaal vlak bij elkaar in potten op het terras. 

Neverending story

 Begin deze maand had ik het over mijn wens om over te gaan op zonne-energie. Ook uit noodzaak, omdat door een rare kronkel van de elektriciteitsmaatschappij Iberdrola ik ineens in plaats van de gebruikelijke 20 euro per maand, ineens zo'n 200 zou moeten gaan betalen. En dat is natuurlijk kolder.

Het wachten was op de lening. Die kon ik eventueel afsluiten bij het bedrijf dat zonnepanelen plaatst, maar het leek me handiger om het eerst bij de bank te proberen.

De offerte van Ecosonnen (het solar-bedrijf) was van 11 maart, dus binnen een paar dagen zat ik bij de bank. Nou, dat kon Armando van de BBVA wel voor me regelen. Ik vroeg hem hoe lang het ongeveer zou gaan duren. Ach, een week of twee maximaal, antwoordde hij. 

Ik ben de afgelopen maand heel wat keertjes naar de bank gegaan, maar óf hij was er helemaal niet (feesten Alcoi, dokter) óf hij was lunchen (en dat duurt lang), óf er stonden een heleboel mensen te wachten tot ze hem konden spreken. En voor ieder nam ie rustig een uur de tijd, dus....

Vandaag had ik dan eindelijk beet: er was maar één man voor me, Armando zat op zijn plek, en binnen een kwartiertje was ik aan de beurt.

Trots liet hij me zien wat ie voor me kon regelen (het was dus nog geen kant-en-klaar contract). De rente zou 10 % bedragen (!!!!) Au! En dan te bedenken dat ik bij de Ecosonnen een lening zou kunnen krijgen (waarschijnlijk via de staat, als stimulans voor zonne-energie) met een rente van ongeveer 2 %.

Dus het eerste dat ik morgen ga doen, is terug naar de Ecosonnen, en daar wat proberen te regelen. Jammer van al de verloren tijd....

(Krui)wagenpark

Ooit, toen ik hier kwam wonen, beschikte ik over één kruiwagen, meegenomen uit Nederland. Handig voor het verplaatsen van zakken paardenvoer en voor uitmesten. Na een paar jaar kwam er eentje bij, van vrienden die hun hier gestalde pony's hadden verkocht en de kruiwagen niet meer nodig hadden.

Toen was er een slimmerik, die van mijn eerste exemplaar een katrol maakte (band van het wiel af, kruiwagen op zijn kop et voilá) om op die manier een pomp in de 100 meter diepe schacht van de net geboorde waterbron te laten zakken. Helaas bleek daarna het wiel niet meer bruikbaar omdat de binnenband verdwenen was. Ik was er tijdens de "afdaling" niet bij geweest en dacht dus dat dit model kruiwagen een tubeless band had. Ik blééf maar oppompen, maar het had weinig effect :-))

Heel decadent besloot ik een paar jaar geleden zo'n mooie glanzend geel-en-groen geverfde bolide te kopen bij de Bricorama. Handig, want dan kon er één kar gebruikt worden voor het voer, en de andere voor het uitmesten.

En pas geleden kon ik voor een prikkie een tweedehandsje op de kop tikken met een lekke band.

Afijn, eergisteren bleek ook de uitmestkar een lekke band te hebben, dus ben ik gisteren maar aan het plakken geslagen. En lópen (rijden) dat ze doen! Als een zonnetje :-)

En toen toch nog maar even het eenzame wiel van die "katrol-kruiwagen" gecheckt: bleek er verdorie nu wél een binnenband in te zitten (ik had 'm een jaar of wat geleden weggebracht naar de bandenboer om te laten repareren, maar na een dag was ie alweer zacht, dus had ik er verder niet naar gekeken). Die ga ik zometeen dus ook nog maar plakken.

En zo heb ik momenteel een kruiwagenpark van 4 (VIER) exemplaren. Nu nog een sjieke garage met roldeur.....

Een relaxte dag en een goeie afloop

Het was een relaxte dag gisteren. Tijdens het uitgebreid boodschappen doen in Cocentaina (het kon gaan regenen dit weekend, dus moesten we ons voorbereiden) een "bakkie gedaan" bij het Indiase restaurant. En toen maar meteen besloten daar wat te gaan eten. Zoals altijd was het heerlijk. Toen met een volle maag (heel gunstig!) de supermarkt ingegaan en de rest van de inkopen gedaan.

's Avonds kwam Sue rijden op Trueno. Hij blij, zij blij. Toen ze terugkwamen zag ik de big smile op Trueno's snoet: hij weet namelijk heel goed hoe hij Sue moet manipuleren zodat hij steeds een duik kan nemen om zo wat grasjes te bemachtigen. Bij mij krijgt hij die kans niet: pas na het rijden mag ie lekker met zijn koppie omlaag.

Ondertussen had ik de paarden hun portie stro gegeven, maar Arafat weigerde te komen. Hij ging zelfs liggen, dus toen gingen bij mij de koliek-alarmbellen rinkelen. Zelfs een paar stukjes johannesbrood wilde hij niet. 

Ik heb hem maar snel het halster van Trueno omgedaan, en heb hem toen een minuut of tien rustig laten draven in de picadero. Zoals altijd liep hij met een erg trotse houding. Af en toe probeerde hij uit te breken uit de picadero, maar als ik dan "nee" riep, stond hij meteen stil en ging hij weer rondjes draven. Voorbeeldig dus :-) .

Na de tien minuten liet ik hem gaan, en in vliegende galop rende hij terug naar de rest, om daar met genoegen stro te gaan eten. Rare jongens, die arabieren. Maar ik was blij dat het zo afliep.

Arafat

Trueno

Luie varkens en ander gedierte

Het is vandaag warm, eindelijk. Dus haalde ik het in mijn hoofd om verder te gaan met de waterleiding (ik was de laatste twee dagen niet lekker, en daardoor had ik geen puf om ook maar iets te doen). Het werkritme was als volgt: twee meter hakken met de houweel, leiding leggen, dichtgooien, water drinken, uitpuffen, en weer verdergaan.

Ondertussen lagen de meeste dieren heerlijk lui te wezen. Alleen Iroko was iets érg interessants aan het doen. Wat? Geen idee, maar hij had het er erg druk mee.

De varkens wilde ik verwennen met een waterpoeltje. Nou, ze keken ernaar met een blik vol afgrijzen. Een slokje er uit nemen ging nog nét, maar lekker wroeten en rollen? Jákkes!

Nee, dan de kippen. Met ware doodsverachting stapte Fleur het water in..... mijn heldin.

India in dromenland

Als een groep leeuwen

Zoek de hond

Iroko: druk, druk, druk

Wa's dat nou? Jakkes

Ach mens, ga ergens anders foto's maken

Heerlijk pootjebaden...

En weer ligt het weer dwars

Zaterdagavond was ik, ach, het was droog en ik had nog geen zin om naar binnen te gaan, enthousiast begonnen met het graven van een geul voor de waterleiding naar de toekomstige moestuin. Het ging lekker vlot, ik kwam met de houweel makkelijk door de ingestampte grindlaag heen. Toen de helft klaar was, werd het te donker om verder te gaan. Dus dacht ik optimistisch: dan ga ik morgen lekker verder. Mooi niet dus: de regen kwam met bakken uit de hemel.

En gisteren was alles ook nog veel te nat. Heel misschien gaat het vandaag lukken om het af te maken. 

Het is ook niet mogelijk om de waterslang er alvast gedeeltelijk in te leggen en de rest te laten uitsteken, want dat is dan dolle pret voor Donna, één van de honden met een grote voorliefde voor tuinslangen. Zij ziet trouwens in alles iets gewéldigs om mee te spelen, van oude paardenhalsters tot lapjes, plantenpotjes en dus slangen toe.

Even ertussenuit

Na de gedane arbeid van de laatste dagen zijn we gisteren (John, ik en Ria (een vriendin uit de superklasse)) een dagje weggeweest. Het ging bijna niet door, want toen we Ria wilden afhalen, begon mijn auto kuren te vertonen. Toen maar snel naar huis gereden en John's auto genomen. Daarna ging het richting Guadalest, waar we koffie hebben gedronken. Dit minidorp is net Valkenburg: stampvol toeristen, en overal souvenirwinkeltjes. Maar toch heeft het wel wat. Daarna zijn we doorgereden naar Stijn, die een natuurcamping heeft in de buurt van Guadalest. Daar zijn we een tijdje gebleven, waarna we nog even een stukje verder zijn gereden, gewoon voor de lol. En toen nog, weer via nep-Valkenburg waar we snel een broodje hebben gehaald, naar een andere natuurcamping. Daar hebben we veel info gekregen over handige websites en dingen waar we op moeten letten.

Het landschap voorbij Stijn is op sommige stukken behoorlijk ontsierd door de enorme netten die over boomgaarden zijn gespannen. Er is mij ooit verteld dat die dienen om de wind tegen te houden omdat de eronder staande citrusbomen heel kwetsbaar zijn. Geen idee of het waar is, maar het klinkt aannemelijk.

Toen we thuiskwamen zagen we een hele meute uitgehongerde dieren. We waren dan ook bijna twee uur later thuis dan normaal. Gewoonlijk voer ik om 4 uur, en nu kregen ze hun eten pas na zessen. Arme stumperds, maar ik geloof dat ze het me hebben vergeven......

Beton, beton, beton

Gisteren zijn we eindelijk begonnen met het storten van de fundering van het douche-/toiletgebouwtje. Eerst moesten de afvoeren worden gelegd, en dat was al een meerwekenplan. Het is voor mij ook allemaal nieuw, en het was dan ook een heel gereken wat er allemaal nodig was en hoe het moest worden gelegd (in wat voor volgorde). En dan moesten de onderdelen nog worden gekocht. Ook daar moesten we op wachten, omdat bijvoorbeeld de 90º bochten besteld moesten worden. Maar goed, gisterenochtend lag alles dan eindelijk op zijn plek, en toen kon het plastic en het puin in de bekisting. En toen maar draaien (de betonmolen dus). Gisteren hebben we de onderlaag gelegd, en vandaag de afwerklaag. Het staat erg simpel zo, maar ik voel het best in mijn spieren (en John ook, hij deed het zware kruiwagenwerk).

Het enige risico voor vanavond is, dat het kan gaan regenen, maar gelukkig had ik nog een oude partytent, en die hebben we er kunstig overheen gezet als bescherming.

We begonnen toen de ochtend nog maar net had gekriekt

Eerst oude bakstenen stukslaan

De eerste emmers zand, grind, cement en water gaan in de molen

Zelf lukte het me niet (schaamrood op mijn kaken) om een volle kruiwagen met beton om te kiepen

Het eindresultaat van gisteren

Het afreien van de eerste lading afwerkbeton

En weer een lading in de betonmolen

Eerst alles nog schoonmaken....

....en laat nu de gasten maar komen......

Eco-brandstof

Een paar weken geleden zag ik een foto van Indiase vrouwen die koeienvlaaien droogden om als brandstof te dienen. Toen kreeg ik, tenminste dat dacht ik, een "eureka!-idee". De zes paarden hier produceren een aardige berg mest, die ik aan de straatstenen niet kwijt kan. Nu bedacht ik me dat, als ik de mest zou kunnen persen en drogen (zoiets als turfblokken) en ze dan in de kachel zou kunnen opstoken, dit een ideale manier zou zijn om van deze mesthoop af te komen. Ik zag mezelf al aan het hoofd staan van een wereldimperium, miljoenen eco-blokken producerend. :-)

Maar een paar dagen geleden viel ik abrupt van mijn roze wolkje, toen bleek dat anderen dit ook allang hadden bedacht. Op het "paardnatuurlijk" forum werd er uitvoerig over geschreven, met een link naar een engelse site. 

Ik ben meteen aan de slag gegaan en heb een houten mal gemaakt naar het voorbeeld op die site.

En toen maar "broodjes bakken". Dat viel letterlijk vies tegen. Ten eerste vielen de meeste meteen weer uit elkaar als ik ze uit de mal haalde, en toen ik er eindelijk eentje had die ergens op leek, en die een aantal uren in de zon had laten drogen, wilde het niet branden. 

John en ik hadden in de vuurplaats buiten wat dunne droge takjes aangestoken en probeerden toen het mestblok te laten branden. Afijn, tig takjes, dennenaalden, papiertjes en ander brandbare zaken verder, hadden we een leuk vuurtje, maar het mestblok smeulde alleen maar.

Ach, de aanhouder wint, dus ik blijf het proberen. En dan gewoon de blokken veel langer laten drogen. 

En als het dan eindelijk wel lukt, schijnt de as ervan een hele goeie meststof te zijn voor mijn vandaag gestarte moestuintje.

Té optimistisch

Anderhalve week geleden liet ik een foto zien van de Aitana met sneeuw, uniek in deze tijd van het jaar. Dacht ik. Maar gisteren, een paar uur nadat ik de foto's had gemaakt van de klaprozen, was het opnieuw mis met het weer. Onweer, hagel, regen die met bakken uit de hemel viel, en koud.

Vanmorgen was het om een uur of twaalf 5 graden! 

Ik heb staan uitmesten (in de regen) met winterjas, handschoenen en een muts. 

Soms, als ik een bedrijf moet bellen in Nederland, en ze naar mijn adres vragen, en dan horen dat ik in Spanje woon, hoor ik enthousiaste kreten aan de andere kant van de lijn: "O, heerlijk! Zeker lekker warm daar?" En dan is het altijd leuk om te zeggen dat ik op zo'n moment met twee dikke truien en twee paar sokken bij de telefoon zit. Arme mensen, weer een illusie armer :-)

Maar goed, gisteren met zonsondergang (het was op dat moment gelukkig net even droog en de zon scheen), was de Aitana weer even te zien, en alweer met een dikke laag sneeuw. Tóch maar weer een foto gemaakt, want het licht op de berg vond ik erg mooi.

Verstoorde natuur

Een van mijn meest favoriete bloemen is de klaproos. In mijn herinnering zag ik ze vroeger overal als ik met mijn zus ging wandelen in de polder. Dus toen ik in Spanje kwam wonen verwachtte ik niet anders dan dat ik ze hier ook in grote getale zou tegenkomen. 

Helaas, alleen het eerste jaar bloeiden ze op mijn land, daarna waren ze maar mondjesmaat te vinden. Omdat ik in eerste instantie niet wist hoe dat kwam, ben ik gaan zoeken op internet naar de reden. Het bleek zo te zijn dat ze alleen groeien op plekken waar de grond verstoord wordt door ploegen en eggen. Omdat ik mijn land met rust laat, is het dus logisch dat ze hier niet aanslaan.

Maar ja, ik blijf ze prachtig vinden. Dus ga ik maar met mijn camera op zoek naar plekken waar ze wél groeien. En dan zie je dat er meer plantensoorten zijn die zich graag nestelen op omgewoeld land....

Klein en groot op de foto

Vandaag was weer zo'n dag die voorbijvloog. Vanmorgen na de tweede keer voeren (half tien) en de daarbijbehorende koffie en ontbijt, eerst met John naar het dorp geweest voor een paar laatste boodschappen. Dat lijkt een kleinigheid, maar je bent zo anderhalf uur verder. En dat terwijl we nog niet eens koffie zijn gaan drinken op een terrasje.

Daarna bij vrienden op bezoek geweest, toen snel naar huis geracet en gegeten, beestjes gevoerd, computerklusjes gedaan, uitgemest, koffie gedronken (moet kunnen, toch?), kippies naar bed gebracht (altijd een hele ceremonie, omdat de dames pas als het bijna helemaal donker is, naar binnen willen, en ik dat graag ietsjes eerder wil. Dus hijsen de gezusters kip zich na enig aandringen van mijn kant morrend hun trapje op en gaan dan zachtjes mopperend hun hok in, waarna ik hun deurtje dicht kan doen om ze te beschermen tegen de vos. Vervolgens komen de varkentjes dan weer geërgerd naar buiten omdat ze al láááng sliepen en door al dat burengerucht weer klaarwakker zijn).

Tussendoor nog wat foto's gemaakt, waarvan de meeste niet gelukt zijn. Alleen een piepklein wild blauw druifje hield zich goed en mag dan ook worden gepubliceerd.

Als tegenhanger zojuist nog een foto gemaakt van de bijna volle maan, die hier altijd heel spectaculair opkomt. Ik ga er soms echt voor zitten: eerst zie je een lange tijd een lichte gloed boven de bergen, en dan, als je het al bijna niet meer verwacht: tadáá.... komt ze (het is LA luna) ineens boven de bergrand uitpiepen. En dan gaat het heel snel: binnen de kortste keren is ze "los" van de berg, en zweeft ze als een ballon vrij in de lucht.

Vooral in het begin vond ik het adembenemend om dan buiten rond te lopen: door de witte leemgrond lijkt het hier dan net een sneeuwlandschap. Je zou bijna een boek kunnen lezen, zó licht is het dan..... 

Jammer dat dat haast niet op een foto is vast te leggen, maar ik ga het toch eens proberen. Morgen is het volle maan, dus wie weet....

Multifunctionele auto

Sinds een paar jaar heb ik een oude Renault Express. Hij stamt van ver uit de vorige eeuw (1986), dus is al bijna een oldtimer te noemen. Maar het is een onverwoestbaar vehikel, en voor mij erg praktisch. Ik heb er al van alles in vervoerd. Uiteraard de gewone zakken paardenvoer van 40 kilo, en ladingen hooi en stro, maar ook dingen zoals vrachten brandhout, tegels, betonijzer, betonmolens, noem maar op. Vandaag was het een "transport exceptionnel" waarbij John gebukt achterin moest zitten en ik goed om me heen keek of ik nergens politie zag. 
Het is gelukkig allemaal goed gegaan, dus nu kunnen we verder gaan met de voorbereiding van de fundering van het douche-/toiletgebouwtje voor John's nieuw op te zetten natuurkampeerterrein.

Luie zondag

Vandaag is het nou echt zo'n dag dat er werkelijk helemaal niks gebeurt. Beetje luieren in de hangmat, eens een paar fotootjes maken, klein stukje wandelen (niet te veel, want dat is zó vermoeiend), op mijn gemak uitmesten bij de paarden en de varkentjes, beetje lezen, en toch vliegt de tijd voorbij.  Heel vaak krijg ik de vraag: "wat doe je zoal op een dag?", en eigenlijk heb ik daar nooit een antwoord op. Natuurlijk, allereerst de gewone dingen zoals vier keer de paarden , drie keer de varkentjes en de kippen, en twee keer de honden voeren. En uitmesten, en af en toe het huis weer eens toonbaar maken (onbegonnen werk, want zodra je je omkeert, ligt er alweer een nieuwe laag stof).

Ook drinken John en ik zéér regelmatig een kop koffie bij elkaar, minstens een paar keer per dag.

En een paar keer per week zakken we af naar het dorp, voor boodschappen. En dan, uiteraard, ook voor "een bakkie" op een terrasje, of in de winter, binnen. En dan ben je al heel snel een paar uur verder. Tja, en ik breng ook aardig wat tijd achter/voor de computer door. 

Voor het slapen gaan nog een sudoku verwerken, en dan is de dag alweer voorbij.

Als afsluiting zomaar wat foto's die ik gisteren heb gemaakt:

La luz

Oftewel elektriciteit, daar ontbreekt het hier regelmatig aan. Sta ik zojuist net met mijn handen de bak met rijst en brokken voor de honden te mengen, en wil ik daarna uiteraard gewoon even mijn handen wassen, is de stroom weer eens uitgevallen. En daar mijn water met een pomp naar de kraan wordt geheveld, zat ik dus ook zonder water.

Deze keer duurde het gelukkig niet lang. Na een half uurtje was alles weer normaal. Maar ik zal heel blij zijn als ik de plannen die ik heb om over te gaan op zonne-energie, kan laten uitvoeren.

Het wachten is op de lening, en dat is ook altijd een meer-maanden-plan. Maar ooit zal het gaan lukken.

Op dit moment heb ik stroom via een heel gammel lijntje dat al zeventig jaar dienst doet. Her en der zijn stukken aan elkaar geknoopt, isolatoren van sommige palen zijn foetsie, en af en toe valt er een paal om tijdens een storm. Die moet dan weer overeind worden gehesen. Een maand of wat geleden moest dat ook weer eens gebeuren. We hebben toen de paal maar aan een boom vastgebonden. Dat houdt het wel tot ik mijn zonnepanelen heb (hoop ik).

Elf jaar

Gisteravond was het 11 jaar geleden dat ik hier in Cocentaina kwam wonen. Na een lange rit, waarbij een vriendin gelukkig reed en ik naast haar kon uitrusten van een paar hectische laatste weken in Nederland, kwamen we rond half acht 's avonds aan bij het huis. 

Er waren op dat moment een paar kennissen uit Nederland aan het werk, en eerlijk gezegd was het een enorme chaos. De verhuiswagen was een dag of drie daarvoor aangekomen, en deze mannen hadden alles moeten uitladen met behulp van de tractor met aanhanger, want het motregende, en de vrachtwagen kon niet over het glibberige weggetje naar mijn huis. Dat was een hele toestand geworden, want tussendoor kreeg de tractor een lekke band, dus die moest snel naar het dorp worden gebracht om te worden geplakt. Logisch dus dat ze alle dozen maar beneden in een grote ruimte hadden gezet, in plaats van in de vertrekken waar ze hadden moeten komen.

Maar het was wel even slikken toen ik het zag.

De volgende dag ben ik maar begonnen met het in elkaar zetten van mijn nieuwe ledikant, de boekenkasten, en de eettafel. Zo leek het huis al wat bewoonbaarder. En in de week die volgde werd de keuken, die ik had meegenomen uit mijn huis in Speuld, geïnstalleerd. Tot dan was het pionieren met een teiltje water op een stoel, tussen alle kastjes en dozen die overal in de keuken stonden. Na een week was het meeste uitgeruimd en kon ik beginnen met mijn nieuwe leven. En daar heb ik nog geen dag spijt van gehad.

Zo zag de keuken eruit voordat ie werd veranderd. Misschien erg romantisch, maar absoluut niet praktisch:

.