En alweer laat ik de boel aardig versloffen. Ik heb na 12 jaar dan toch last gekregen van het mañana-gevoel: ach, he, verdorie, net weer de computer uitgezet, en ik had mijn blog willen bijwerken. Nou, dan morgen maar......
Maar nu is morgen dan eindelijk vandaag geworden :)
Afgelopen zondag zijn John en ik naar de markt in Torremanzanas geweest. Doen we wel vaker, dus niet vermeldenswaardig. Maar toen we weer terug reden naar huis, riep John ineens verbaasd "Huh? Kijk, wat is dát nou? En daar kwam in de verte een grote witte ezel aangedenderd over de weg. Zonder bestuurder cq ruiter. Ik ben maar gauw uit de auto gestapt, en met een "Ho, braaf, kom maar" de ezel verzocht zijn remmen te gebruiken. Dat deed ie heel gewillig, en zo kon ik het stuk touw pakken waarmee hij blijkbaar had vast gestaan. Braaf liep ie mee, en even daarna kwam er een quad aangescheurd met een vrouw, die al van verre riep: "escapó!!!" Oftewel: hij was dus ontsnapt. Ze heeft het dier achter de quad gebonden en in een sukkeldrafje ging de ezel braaf mee terug naar huis. Einde van een kort avontuur in vrijheid.....
Verder heb ik gisteren weer een bezoek gebracht aan de jonge katjes die binnenkort mijn paardenstal komen beschermen tegen rat en muis. Wat waren ze gegroeid. Van minuscule frummels waren ze veranderd in ondeugend kijkende grootogige plaatjes. Ik neem ze trouwens alle drie, in plaats van de twee die oorspronkelijk zouden komen. Anders blijft die ene zo zielig achter, toch?
Maak kennis met Tagore, Daya en Yindee (en hun moeder):