Volle maan

Soms is de nacht van volle maan zó licht, dat je buiten (met een klein beetje moeite) een boek zou kunnen lezen. En je kunt uit de hand, dus zonder statief, een foto maken van het landschap.

Zo verstild, zo helder, met nog een heel klein beetje glinsterende sneeuw op de top van de Aitana.

En al woon ik hier nu bijna 12 jaar, elke keer als het volle maan is, raakt het me weer.

Het is niet altijd even spectaculair; als de luchtvochtigheid hoog is, is het veel minder licht buiten, en natuurlijk is het een enkele keer ook wel eens bewolkt. Maar zoals gisteren: in één woord prachtig.....

Het huilen stond me nader.......

....dan het lachen toen ik bij de auto aankwam, na een baggerwandeling over mijn weggetje. Ik moest naar het dorp voor een mamografía (borstkankeronderzoek), en daarna zou ik langsgaan bij kersvers geïmmigreerde Laura.

Maar helaas, bij de auto aangekomen ontdekte ik vier (VIER) lekke banden. Dat is puur vandalisme, en daar wordt een mens niet blij van.

Ik ging dus maar lopen naar het dorp, maar toen ik het riviertje naderde, hoorde ik het gebulder van de sterke stroming die over het bruggetje heen ging. Ik heb een paar meter geprobeerd, maar het was te gevaarlijk om over te steken: het water stond zo'n 30 cm hoog.

Toen dus maar weer teruggelopen, en ondertussen Laura (weer) gebeld. Ze zou me oppikken aan het andere eind van het asfaltweggetje.

Al met al was het een wandeling van zo'n 6 kilometer, hoofdzakelijk bergop, dus ik heb mijn portie conditietraining wel weer gehad voor vandaag.....

Kefir

Ik liep er al een hele tijd naar te zoeken: een yoghurt/kefirplantje. Tot ik op het idee kwam om eens op marktplaats te kijken. En daar werden ze aangeboden. Weliswaar vanuit Nederland, maar toen ik contact zocht met de adverteerder, bleek het geen probleem te zijn om er eentje naar Spanje te verzenden.

Toen het arriveerde, waren er twee porties: eentje droog verpakt, en eentje nat. Voor het geval dát. Een prima service!

Gelukkig deden ze het alletwee. In het begin moesten ze nog even wennen, maar nu heb ik iedere twee dagen een grote pindakaaspot vol met overheerlijke en gezonde kefirdrank. En het "plantje" groeit als kool...

Rijkdom

Zo voelt het als de stal weer vol ligt met hooi, stro en zakken voer voor de paarden. Vanmiddag gebracht met de vrachtwagen. En zelf had ik weer voer voor de honden gehaald voor een paar weken, en o ja, ook nog genoeg eetwaar voor mezelf.

Sinds ik hier woon, realiseer ik me misschien niet dagelijks, maar toch wel heel regelmatig, wat een rijkdom ik heb: als ik een lichtknopje aanraak, is er licht (niet zo vanzelfsprekend als je in de campo woont), de waterput levert me prachtig helder water, en dat komt zomaar uit de kraan, als ik het koud heb, kan ik een gaskachel aandoen, of de houtkachel stoken met(dood) hout van eigen land, ik kan gebruik maken van snel internet, als ik 's avonds luister naar de geluiden buiten, hoor ik uilen schreeuwen en kikkers kwaken, en 's morgens als ik naar buiten kijk vanuit de slaapkamer, zie ik een verstild landschap met bergen en ruige natuur.

En dit alles weegt ruimschoots op tegen de minder aangename dingen van het buitenleven: de modder die het uitmesten zwaar maakt als het net heeft geregend, het weggetje dat dan onbegaanbaar is, en het vaak zware werk om alles in stand te houden.

Want als je dan klaar bent met het werk en de rugpijn overheerst, kan ik aan de zijkant van het huis in de zon gaan zitten met een boek en tevreden honden om me heen, ook al is het januari....

Geen primeur, wél mooi

Erik had gisteren de primeur: een mooie foto van de eerste amandelbloesem. En dat terwijl ik al dagen op de loer lag om, áls een bloemetje zich zou ontvouwen, er als de kippen bij te zijn.

En nu ineens, vandaag, barstte de b(l)om. Overal zie je, nog heel pril, uitbottende knoppen. Sommige wachten nog even met uitkomen, maar andere tonen zich in volle glorie......

Rooksignalen

Het is een rokerige tijd. Niet alleen op mijn blog, maar ook op die van Erik en Elleke: we stoken wat af :-)

We hebben de oliedrum versleept naar een veilig plekje vlak bij de stal, om al het oude, beschimmelde stro te verbranden. Dat valt tegen: het smeult wel, maar sommige plakken stro zijn zó nat, dat de rookontwikkeling tot in de verre omtrek te zien is. Handig als alle moderne communicatie-middelen uit mochten vallen. Dan hebben we altijd nog de rooksignalen......

De eerste

Oké, één madelief maakt nog geen lente, maar het geeft toch een goed gevoel als je er eentje ziet.

En hoe meer ik om me heen kijk, hoe meer bloemen ik zie. Klein, bescheiden, maar niet minder mooi.

Ook de asperagus wetikvelus heeft besloten over te gaan tot een wat kleuriger uiterlijk. Hij hangt al jaren op het terras, maar was altijd alleen maar groen. En ineens, een dag of tien geleden, ontdekte ik piepkleine besjes. Een foto waardig...

En eergisteren hoorde ik voor het eerst weer een kikker in het waterbekken achter het huis.

Het weer is de laatste dagen ook compleet verschillend met een week geleden: zelfs 's nachts zakt de temperatuur niet onder de 12 graden!

Zwerversvuur

Als je in een Amerikaanse film daklozen c.q. zwervers ziet, staan ze altijd kleumend rond een oliedrum, waar een behaaglijk vuur in brandt. Het is in die films uiteraard altijd winter, anders zijn daklozen in de ogen van filmmakers natuurlijk niet zielig.

Nou is zo'n oliedrum verduveld handig als je iets te verbranden hebt, en je niet wilt dat het een oncontroleerbaar vuur wordt. En ik blijk die dingen zelf te hebben, in de krochten van het huis, onder bergen troep van vele eigenaars vóór mij.

Dus een paar weken geleden heb ik er eentje uitgegraven en naar buiten gesleept, waar ie nu dienst doet als dump voor braamtakken, oud papier, en alles wat brandbaar is en niet in vuilniszakken past.

Ach, en al rookt het soms een beetje, fikkie stoken blijft leuk!

De Spaanse reporter

Zodra het weer het ook maar enigszins toelaat, wordt de Spaanse reporter actief. Als het begint te sneeuwen, waaien, of hard te regenen, zijn ze in hun element. In groten getale zwermen ze uit over de belaagde gebieden, om daar kond te doen van al het verschrikkelijks dat deze weersomstandigheden met zich meebrengen. Ze staan op wegen en in dorpen, alwaar ze argeloze voorbijgangers een microfoon onder de neus duwen. Bij sneeuw is het een beetje anders: dan is de reporter blij, heel blij. Want sneeuw is fun, ook al ligt er maar een centimeter.

Gisteren stormde het hard, heel hard. Zelfs mijn huis stond af en toe te trillen van het geweld. Maar schade is er gelukkig helemaal niet, op wat omgewaaide planten na.

In de dorpen was dat wel anders, zo verkondigden de reporters: in Cocentaina was een schoorsteen omgevallen, in Muro waren auto's tot schroot verworden door omgevallen bomen, en her en der lagen ijzeren platen op straat, die als afdekking van muren waren gebruikt. Genoeg narigheid om er een heel blik reporters voor open te trekken......

Waar heeft een mens een föhn voor nodig?

Ik heb er wél een: een haarföhn. Maar gebruiken doe ik 'm nooit. Als ik mijn haar was, plan ik dat meestal vlak voor ik naar het dorp ga, en dan droog ik het natte haar door in de auto de raampjes open te zetten. Snel, goedkoop en héél effectief.

Maar ineens, gisteravond, kreeg ik een eureka-idee: de föhn kan ik natuurlijk wél ergens anders voor gebruiken. Stekker in het stopcontact, hete lucht onder mijn dekens blazen, en ziedaar, ik heb een heel behaaglijk warm bed. Zo gebeurd, en ik heb er de hele nacht profijt van. En vanmorgen na het voeren weer eventjes, want meestal word ik dan (geen idee waarom) niet meer warm als ik mijn bed weer in kruip. Maar nu? Heerlijk geslapen!

Koud? Hoezo? Ooooo....gisteren!

De zon schijnt, de wind is vrijwel weg, dus vandaag kan ik heerlijk aan de zijkant van mijn huis weer opwarmen. En dan zijn de ontberingen van gisteren weer snel vergeten. Goed, vanavond verwachten ze wel wat sneeuw, maar als het niet waait, kan ik mijn kachel weer aandoen, en dan voelen de hondjes zich ook meteen een stuk prettiger. Want ík had het koud, maar Iroko met zijn dunne vacht, voelde zich helemaal doodongelukkig. Dus nou maar duimen dat het vanavond nog steeds niet waait.....

Leven is (soms) lijden

Welke freak heeft toch de mestral uitgevonden? Die weet zich door elk kiertje van de kozijnen te wringen, blaast roet van de gedoofde kachel de kamer in, en maakt dat de gevoelstemperatuur buiten min tien is, en binnen niet veel hoger.

Ik heb me vandaag maar grotendeels opgesloten in de computerkamer, met de gaskachel op de hoogste stand, maar zelfs dié maakt niet dat ik me behaaglijk voel. Ook niet met de vijf lagen kleding over elkaar.

En als ik dan toch af en toe naar buiten moet (John was heldhaftiger en heeft vanmiddag de paarden gevoerd), dan komt daar nog eens een jas, muts, en wanten overheen. Het prototype van een michelinmannetje (-vrouwtje).

En vannacht wordt het nog kouder, tot min zes. Whaaaah!

@ de foto: 3,6º is de binnentemperatuur om 17.41 uur, en 1,5º is buiten....

De kou heeft trouwens één voordeel: mijn weggetje was hard bevroren, dus ik kon naar het dorp om de akelig geslonken voervoorraad voor de paarden aan te vullen :)

Schijn bedriegt

Even, heel even maar, dacht ik dat er bloemen bloeiden. Tot ik beter keek: het was sneeuw die de blaadjes van planten bedekte...

Verder is het uitzicht weer imposant, na een sombere regendag gisteren.

En het is koud: op dit moment (kwart over tien 's avonds) is het precies nul graden, en de mestral beukt om het huis.....

Día de reyes

In Spanje kennen ze geen sinterklaas. Logisch, want die zit dan in Nederland. In plaats daarvan hebben ze hier drie-koningen-avond, op 5 januari.

Dan krijgen de kinderen cadeautjes. In de steden gebeurt dat gewoon thuis, maar in de kleine dorpjes verzamelt iedereen zich in de kerk, waar een van de drie koningen (of alle drie, als het budget dat toelaat) de namen van de kinderen voorleest. Die komen dan naar voren en nemen hun cadeaus in ontvangst. Het vervelende van deze methode is, dat ouders, grootouders, tantes en ooms, allemaal de mooiste en grootste en vooral duurste dingen willen voor hun kroost, want dan kan iedereen zien hoe goed ze het hebben.

Er heerst dan ook veel afgunst in de anders zo vredige kerk....

In de wat grotere plaatsen is er een prachtige optocht, met aan het eind, hoe kan het anders, een spetterend en knetterend vuurwerk.

Het weer was gisteren niet van dien aard dat ik zelf ben gaan kijken, maar voor een beeldverslag van de optocht in Cocentaina verwijs ik (is geen probleem toch, Erik?) naar het weblog van Erik en Elleke: http://erikvanhoorn.web-log.nl/mijn_weblog/

Gebakken melk

Gisteren, nadat we boodschappen hadden gedaan, konden we de verleiding niet weerstaan om weer eens bij de indiërt te gaan eten. Ik bestelde mijn favoriete gerecht: paneer makhni, een romig geheel met "indian cheese" zoals het op het menu staat.

Maar ja, dan wil je dat thuis natuurlijk ook kunnen maken. Maar dan zal ik eerst de paneer (de indian cheese dus) moeten maken.

Dat blijkt dus heel simpel te zijn: 2 liter volle melk aan de kook brengen, scheut azijn erbij, roeren, laten schiften, door kaasdoek gieten, en de overgebleven vaste substantie een tijdje onder een pers wegzetten. Et voilá, de paneer is klaar.

En daarna snijd je het in blokjes, en dan kun je het bakken in olie. In dit geval heb ik het eerst door de garam masala gemengd, en toen gebakken: er ontstaat een heerlijk krokant geheel!

En uiteindelijk heb ik er geen paneer makhni mee gemaakt, maar een eigen ontwerp, gebaseerd op paneer saag, dat normaal gesproken met spinazie is. Maar omdat ik altijd voor een paar keer tegelijk kook, en je spinazie niet kunt opwarmen, heb ik die vervangen door het eerste dat ik in de vriezer tegenkwam, namelijk doperwtjes. En zowaar, het is nog lekker ook!

Voor iedereen die mijn blog volgt (en natuurlijk ook voor allen die dat niet doen):

¡Feliz año nuevo!

Gelukkig nieuwjaar!

Mijn oudejaarsavond was anders dan anders: meestal ben ik gewoon thuis, en gebeurt er niet veel, maar gisteravond was ik uitgenodigd bij vrienden van Erik en Elleke. Echt waar ik zin in had. En het was dan ook echt erg gezellig: nieuwe mensen leren kennen, heerlijk eten, dansen...

En omdat ik niet nog eens in het holst van de nacht over mijn weg wilde lopen omdat het voor de auto niet begaanbaar was, mocht ik blijven slapen.

Maar omdat het, vlak voor ik naar Erik en Elleke zou gaan (ze zouden voor me uit rijden, want ik wist niet precies waar John en Ineke, die het feest gaven, woonden) begon het te stortregenen.

Dus ik sprong als de wiedeweerga in mijn auto: weg, weg, weg, voor ik er niet meer uit zou kunnen door de gladheid! Op het nippertje heb ik het gered: de auto begon al te slippen.

Maar door de haast was ik mijn lenzenvloeistof vergeten, en zonder mijn lenzen kan ik echt niet.

Dus ben ik vannacht toch maar gewoon naar huis gegaan. Gelukkig was het bij die ene hoosbui gebleven, en het stormde zó hard, dat de toplaag van de weg droog genoeg was om eroverheen te rijden. En zo kon ik alle hondjes toch nog een gelukkig nieuwjaar wensen :-)