Blije kwispels, op één na

Ik ben weer thuis. Gisteren rond half twee zag ik al mijn dieren (en natuurlijk ook John!) weer terug. Dat gaf een flink gedrang bij het hek, want alle honden wilden me als eerste begroeten. Zelfs de varkjes leken blij om me weer te zien, en de kippen kwamen ook naar het hek toegesneld. Alleen de paarden laat het Siberisch, tenminste, zo komen ze over :-)

Eén van de honden, Rashida, at sinds een paar weken erg slecht, en ze was inderdaad nogal vermagerd, maar met een opgezette buik. Met haar ben ik 's middags nog gauw naar de dierenarts geweest, en die constateerde (wat ik overigens al had gedacht) dat er vocht (bloedplasme) in haar buikholte zat.

Omdat bijvoorbeeld een bloedtransfusie om het plasma weer op peil te krijgen, eigenlijk alleen maar een lapmiddel was, en er heel wat onderzoeken nodig zouden zijn om de oorzaak te kunnen ontdekken, én omdat Rashida een heel oude hond was (13, groot ras) hebben de dierenarts en ik besloten dat het voor haar het beste was om haar te laten inslapen. Het kon namelijk best een tumor zijn, en dan was elke behandeling alleen maar tijd rekken.

Ze leek het te begrijpen, en na een indringende blik naar mij, strekte ze zich uit. Ze gaf zich helemaal over, en gleed ook geruisloos weg na de spuiten.

Rashida was een erg lief dier, heel aanhankelijk en tot voor kort duidelijk een gelukkig wezen. Net als Sana drie weken geleden, zal ik ook Rashida heel erg missen....

Lui ondersteboven naast haar vrienden-waar-een-steekje-aan-los-zit Chevak en Iroko

En als slordige stapel op de bank

Afscheidsrondje

Vandaag, na wat ochtendmist, een stralende dag. Carol en Jorien hadden het plan om naar Charleville-Mézière te gaan. Een uitstekend idee. De tocht erheen is prachtig, zo langs de Maas met daarachter de met herfsttinten getooide heuvels. En de stad zelf heeft ook hele mooie elementen, waaronder een indrukwekkend plein.

We hebben zowaar heerlijk op een terrasje kunnen zitten in de zon, dus mijn dag kon niet meer stuk. Op de terugweg schemerde het al, en dat gaf hele verstilde landschappen.

En ik, als fervent niet-shopper, vond het leuk om met Jorien een paar winkels in te duiken :-)

Morgen om zes uur opstaan, en dan om kwart voor zeven richting luchthaven. España, here I come!

Eén van mijn aanwinsten:

Overwinteraars

Sinds zaterdagmiddag ben ik weer terug in Frankrijk. Met de trein van Harderwijk naar Dinant (in België). Altijd leuk, reizen per trein, beetje lezen, beetje praten, naar buiten kijken, opletten dat je op het goeie perron staat voor weer de volgende trein: ik kon er dit keer lekker lang van genieten. Om kwart voor elf werd ik door Lotte en Janneke uitgezwaaid, en om kwart voor vijf stonden Jorien en Carol te wachten op het station van Dinant....

Jorien en Carol hebben nieuwe gasten voor de winter: hele kluiten lieveheersbeestjes hebben zich genesteld bovenaan de muren, tegen het plafond. Het rare is dat ze ondanks de warmte van de verwarming, hebben besloten dat het dus nu echt winter is, en ze zijn niet van plan om hun comfortabele overwinteringsplekje op te geven. Ben benieuwd of ze er in het voorjaar nog zullen zijn:

Eigenlijk was de speeltuin leuker.....

Sinds een paar dagen ben ik in Nederland, en vandaag zijn we met zijn allen, oftewel zoon Marijn, kleindochter Lotte van net drie jaar, en haar moeder Janneke, naar het dolfinarium geweest in Harderwijk. Het was natuurlijk wél herfstvakantie, dus druk, maar uiteindelijk vielen de rijen voor de attracties best mee. We schoven vanaf de ingang zó de dolfijnenkoepel binnen, waar Lotte met een stralend snuitje de show bekeek.

Verder was voor haar de speeltuin eigenlijk veel belangrijker dan alle dieren met hun bijbehorende shows, alleen het onderwater-gebeuren, waar je de logge walrussen kunt zien zwemmen als in een aquarium, vond ze best interessant.

Als afsluiting, kan het Hollandser :-), een lekkere pannenkoek in Harderwijk-city, en toen hoppeta, huiswaarts.

Tocht door drie landen

Gisteren was het koud, maar stralend weer. Dus was het idee geopperd om er een dagje op uit te gaan. In het begin was het nog behoorlijk mistig op sommige plaatsen, maar na een tijdje werd de lucht diepblauw en scheen de zon volop. Zolang je in de auto zat, leek het lekker warm, maar zodra je je naar buiten begaf, was er een ijzige wind die duidelijk maakte dat een sjaal onmisbaar was.

Maar dat maakte niet uit, want de omgeving was overdonderend mooi, met prachtige vergezichten, middeleeuwse kastelen, snelstromende riviertjes en statige rotspartijen.

We reden eerst door een stukje Frankrijk, maar na een kilometer of negen waren we al in België, en van daaruit waren we ook al best snel in Luxemburg.

Esch-sur-Sûre was het einddoel, en daar hebben we dan ook heerlijk gegeten. Daarna via Goesdorf (waar we ooit op vakantie zijn geweest) richting Bourscheid met zijn prachtig gelegen kasteel, en zo verder, via Clervaux (bakkie gedaan) naar Bastogne (snijdend koud maar heel gezellig), en toen weer terug naar huis, waar de weelderige begonia's de nachtelijke koude helaas niet hadden overleefd, en als dronken snotslierten over de bakken hingen.

Esch-sur-Sûre

Vergezicht onderweg:

Het kasteel van Bourscheid:

Clervaux:

En de begonia's vóór en na:

Noeste arbeid

Het is winter in Frankrijk. Vannacht wordt het min vier graden! Dus heeft Jorien vandaag alle kwetsbare potplanten binnengehaald, en Carol heeft het maaiseizoen afgesloten met het keurig scheren van het gazon.

Vanmorgen heb ik op de markt in Fumay maar gauw een paar warme sjaals gekocht, en stiekem had ik eigenlijk ook best een behaaglijke muts en wanten willen hebben, want ik vond het berekoud.

Maar zo in de middag kun je dan toch nog weer heerlijk buitenzitten, uit de wind, in de zon. Daar viel ik dus prompt in slaap (snurk, open mond, bijzonder elegant), en werd ik gewekt door het gebrom van de grasmaaier....

En vanaf de muur van de bijkeuken kijkt de leeuw aandachtig toe:

Wordt gevolgd, en knuffelgaai

Leuk om te zien dat er voor mijn blog al vijf "volgers" zijn. Van drie van hen weet ik wie het zijn, maar de andere twee? En eigenlijk ben ik heel erg nieuwsgierig naar hen, en hoe ze mijn weblog hebben gevonden. Dus: kom uit de anonimiteit, en vertel! Tenminste, als u/je dat wilt natuurlijk.

Verder is hier in Frankrijk de zon doorgebroken, en vanmorgen zijn we naar Givet geweest voor "een bakkie" en wat boodschappen. En zo gaan we lekker in de tuin, met een boek, decadent lui zitten te wezen. Dat bevalt me prima :-)

Zus Jorien heeft al jaren twee papegaaien, een grijze roodstaart en een amazone-papegaai. Ze kunnen helaas niet bij elkaar, dus zitten ze naast elkaar in twee afzonderlijke ruime kooien.

En elke dag mogen ze er een tijdje uit. Als de roodstaart dan weer teruggezet wordt in zijn kooi, is het altijd even knuffeltijd met Jorien. Voor anderen is ie niet echt te vertrouwen, maar zij kan alles met hem doen:

En bedankt.... :-))

Na een vlucht-zoals-het-hoort met een landing die niet helemaal liep zoals het moest, waardoor de mensen een beetje beverig applaudiseerden toen we eindelijk toch stil stonden, zit ik nu heerlijk in Frankrijk, in het prachtige oude jachthuis waar mijn zus en haar man wonen.

Een aantal jaren geleden heb ik me in een overmoedige bui geabonneerd op cryptogrammenboekjes van drie- en viersterrenniveau. Die van drie sterren deed ik bijna met mijn ogen dicht, maar vier sterren, daar moest ik zo vlak voor het slapen gaan veel te veel voor nadenken. Die verdwenen dus in een la. Jaar na jaar kwamen ze elke maand in mijn postbus.

Opzeggen was een drama, want daar zijn tijdschriften en consorten heel slim in: zet ergens een vaag telefoonnummer dat je moet bellen, en wat vanuit het buitenland absoluut onmogelijk is, en de abonnee geeft de moed al snel op. Nu bestaat er gelukkig een site waar alle "normale" telefoonnummers en adressen op staan, dus uiteindelijk is het me toch gelukt om van de abonnementen af te komen. Maar ja, nu zat ik dan met laden vol viersterren-boekjes.

En daar kwam zus Jorien om de hoek kijken. die houdt blijkbaar wel van crypto's, en dan liefst lekker moeilijke. Mooi! Ik heb haar er dus eerst een paar toegestuurd, en die bleken goed te bevallen, dus vandaag had ik voor meer dan viereneenhalve kilo aan puzzelboekjes bij me.

En die mocht ze zelf uitsorteren, wat een puzzel op zich was:

Vacaciones!

Morgen ga ik naar La Douce France, naar mijn zus en haar man. Heerlijk een tijdje gewoon vakantie hebben. Wat een luxe. Niet 's morgens om zeven uur in het pikkedonker uit mijn bed rollen om de veestapel van voedsel te voorzien (oké, om dan daarna met dezelfde gang weer terug te rollen in mijn warme bedje), tweeëneenhalve week niet uitmesten (John neemt de honneurs waar, en doet dat super).

Ook ga ik nog een paar dagen naar Nederland, om mijn kleindochter Lotte (en natuurlijk haar ouders) weer te zien.

Ik heb altijd een beetje last van preventieve heimwee: meestal, een paar dagen voor ik wegga, word ik wat melancholiek omdat ik mijn plekje hier zal missen. Dat duurt dan tot ik in het vliegtuig zit, en daarna geniet ik volop van mijn vakantie.

Vroeger had ik nooit heimwee naar huis, alleen maar naar de plekken waarnaar ik met mijn ouders op vakantie ging. Ooit, ik was geloof ik 12 of 13, gingen we naar Barchem, en het heeft jááren geduurd voor ik dat achter me kon laten. En op mijn zestiende naar Bouillon, wat me weer een aantal jaren heimwee heeft gekost. Maar ja, ik woonde dan ook in een flat-wijk in Rotterdam-zuid.

En daar waren geen bergen, voor natuur moest je de polder in (waar ik dan ook bijna elke dag was te vinden), en waar je keek, je zag alleen maar huizen. Niets voor mij.

Nee, dan mijn plek hier: mét bergen, geen huis te zien, overal echte natuur, wat wil een mens (zoals ik) nog meer?

Sana......

Mijn ouwe hondje Sana is niet meer. Gisteren hebben we haar laten inslapen, of, zoals ik ergens op een forum zag staan: hebben we haar naar de regenboogbrug laten gaan. Wat veel minder beladen klinkt.

Saantje kwam hier achteneenhalf jaar geleden, uit het asiel in Alcoi, samen met Jazz en nog een andere hond. De laatste was meteen al zó ziek, dat ze nog maar een paar weken heeft geleefd: toen moest ik haar laten euthanaseren.

Ik wilde van Sana graag een nestje, en zo ontstonden Rápido, Fuego, India en Luna. Maar ook Saan was erg ziek (leishmaniose), dus haar kinders moesten het na drie weken al zonder moedermelk stellen omdat mams te zwak was om haar pups te voeden. Toch is ze er toen met injecties en pillen weer bovenop gekomen, en ze werd een lieve, vrolijke, altijd-paarden-bewakende hond. Geen knuffeldier, maar een echte buitenhond.

Het laatste jaar begon ze langzaam af te takelen. Ze werd stram, mager, doof, en haar vacht werd stug en dof. Ik heb nog pogingen gedaan om haar met medicijnen op te peppen, maar deze keer had het totaal geen effect meer.

Ik heb ook geen idee hoe oud ze was: in ieder geval tien, maar het kon ook vijftien jaar zijn.

Gisteren heb ik dan toch maar de dierenarts gebeld om een afspraak te maken, en ik kon meteen komen.....

Goeie reis, meisje, ik zal je missen.

Tja....Telefónica

Een jaar of wat geleden ging er bij Telefónica iets fout, waardoor ik uiteindelijk zes weken lang zonder vaste telefoon zat. Tig telefoontjes, een paar bezoeken aan één van hun winkels: het mocht allemaal niet baten. Ze snapten niet wat het was, en konden het dus ook hoegenaamd niet rechtzetten.

Nee, dan de andere kant van Telefónica: eergisteren kreeg ik 's morgens een berichtje op mijn Movistar-internet (onderdeel van eerdergenoemd bedrijf), dat er een betaling niet was uitgevoerd door de bank, en of ik dat zo snel mogelijk wilde regelen. Dat wilde ik, dus ik belde met het aangegeven nummer. Het meisje aan de andere kant van de lijn ratelde er vrolijk op los, maar een betaling kreeg ik niet voor elkaar. Na een aantal minuten vroeg ze of ze me nog ergens mee van dienst kon zijn, en verbouwereerd stamelde ik van niet, dus ze verbrak het gesprek.

Al dezelfde avond zat ik zonder internet. Het "uit-knopje" weten ze altijd meteen te vinden.

Gisteren maar weer gebeld, en het bleek om de rekening van oktober (!) te gaan. Nou ja!

Gelukkig waren ze deze keer wél snel met het weer omzetten van het knopje (ik heb vanmorgen betaald), dus dat valt me 100 procent mee :-))

Benidorm

´s Nachts is Benidorm van de Engelsen: met hun gelal en gebral doen ze verwoede pogingen om de gewone burger uit hun slaap te houden. Maar tegen een uur of acht wordt het weer rustig: dan slaapt de Brit zijn roes uit.

Mij hebben ze er niet mee: ik heb vannacht heerlijk geslapen bij Anita en Casper, die eens in de zoveel tijd voor een paar weken vanuit Utrecht naar Benidorm komen om te genieten van een heerlijke vakantie in de zon en de warmte.

Ooit, een jaar of tien geleden, heb ik ze leren kennen toen ik met de bus van Nederland naar huis ging (met een zwaar verstuikte enkel, omdat ik zo nodig de dag ervoor moest paardrijden en er vanaf stuiterde), en zij in dezelfde bus zaten, op weg naar hun vakantie-adres. Tijdens die rit, waarbij ik niet op mijn ene voet kon staan, hebben ze me liefdevol onder hun hoede genomen: leunend op hun schouders werd ik onderweg het restaurant binnengeloodst, en ook de rest van de reis voelde ik me heerlijk vertroeteld.

We zijn altijd contact blijven houden, en als ze deze kant opkomen, probeer ik ze altijd op te zoeken.

Ook als ik genoeg tijd heb als ik eens een keer in Nederland ben, vind ik het heerlijk om even bij ze langs te gaan.

Nu zijn ze dus hier, en als altijd is het weer net zo fijn en vertrouwd om bij ze te zijn.....