Blije kwispels, op één na

Ik ben weer thuis. Gisteren rond half twee zag ik al mijn dieren (en natuurlijk ook John!) weer terug. Dat gaf een flink gedrang bij het hek, want alle honden wilden me als eerste begroeten. Zelfs de varkjes leken blij om me weer te zien, en de kippen kwamen ook naar het hek toegesneld. Alleen de paarden laat het Siberisch, tenminste, zo komen ze over :-)

Eén van de honden, Rashida, at sinds een paar weken erg slecht, en ze was inderdaad nogal vermagerd, maar met een opgezette buik. Met haar ben ik 's middags nog gauw naar de dierenarts geweest, en die constateerde (wat ik overigens al had gedacht) dat er vocht (bloedplasme) in haar buikholte zat.

Omdat bijvoorbeeld een bloedtransfusie om het plasma weer op peil te krijgen, eigenlijk alleen maar een lapmiddel was, en er heel wat onderzoeken nodig zouden zijn om de oorzaak te kunnen ontdekken, én omdat Rashida een heel oude hond was (13, groot ras) hebben de dierenarts en ik besloten dat het voor haar het beste was om haar te laten inslapen. Het kon namelijk best een tumor zijn, en dan was elke behandeling alleen maar tijd rekken.

Ze leek het te begrijpen, en na een indringende blik naar mij, strekte ze zich uit. Ze gaf zich helemaal over, en gleed ook geruisloos weg na de spuiten.

Rashida was een erg lief dier, heel aanhankelijk en tot voor kort duidelijk een gelukkig wezen. Net als Sana drie weken geleden, zal ik ook Rashida heel erg missen....

Lui ondersteboven naast haar vrienden-waar-een-steekje-aan-los-zit Chevak en Iroko

En als slordige stapel op de bank