Mijn ouwe hondje Sana is niet meer. Gisteren hebben we haar laten inslapen, of, zoals ik ergens op een forum zag staan: hebben we haar naar de regenboogbrug laten gaan. Wat veel minder beladen klinkt.
Saantje kwam hier achteneenhalf jaar geleden, uit het asiel in Alcoi, samen met Jazz en nog een andere hond. De laatste was meteen al zó ziek, dat ze nog maar een paar weken heeft geleefd: toen moest ik haar laten euthanaseren.
Ik wilde van Sana graag een nestje, en zo ontstonden Rápido, Fuego, India en Luna. Maar ook Saan was erg ziek (leishmaniose), dus haar kinders moesten het na drie weken al zonder moedermelk stellen omdat mams te zwak was om haar pups te voeden. Toch is ze er toen met injecties en pillen weer bovenop gekomen, en ze werd een lieve, vrolijke, altijd-paarden-bewakende hond. Geen knuffeldier, maar een echte buitenhond.
Het laatste jaar begon ze langzaam af te takelen. Ze werd stram, mager, doof, en haar vacht werd stug en dof. Ik heb nog pogingen gedaan om haar met medicijnen op te peppen, maar deze keer had het totaal geen effect meer.
Ik heb ook geen idee hoe oud ze was: in ieder geval tien, maar het kon ook vijftien jaar zijn.
Gisteren heb ik dan toch maar de dierenarts gebeld om een afspraak te maken, en ik kon meteen komen.....
Goeie reis, meisje, ik zal je missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten