Hij is al ver in de zeventig, als hij tegen je praat kun je hem bijna niet verstaan door zijn binnensmonds en tandeloos gemompel, er zit altijd een twinkeling in zijn ogen: dat is een korte omschrijving van Pedro.
Twee jaar geleden heeft hij de olijven bij mij geoogst. Gewoon om wat bij te verdienen bracht hij ze zelf weg, en kon hij het geld van de opbrengst houden.
Gisteren stond hij ineens weer bij het hek. Deze keer met zijn zoon. Of hij weer mocht komen oogsten.
Vanmorgen zijn ze samen begonnen. Gelukkig klom deze keer niet Pedro zelf in de bomen, maar deed zijn zoon dat. Een hele geruststelling.
En ze oogsten niet alleen, nee, ze zagen er ook meteen een heleboel in-de-weg-zittende takken af. Handig, want die slaan ze daarna uit op een groot net, en zo vangen ze op een makkelijke manier nog aardig wat extra olijven.
En tegen tweeën maakten ze een vuurtje, en daarop werden de meegebrachte chuletas (karbonades) geroosterd. Of ik gezellig mee kwam eten. En dan die verbijstering toen ik vertelde dat ik geen vlees en geen vis eet. Hij zal wel gedacht hebben: raar volk toch, die buitenlanders.
Maar een glas wijn moest en zou ik nemen. Uit een limonadefles, waarschijnlijk zelfgemaakt. Erg lekker!
(een foto van twee jaar geleden, maar hij is niets veranderd):
En vandaag van een afstand genomen, zodat hij niet zou gaan poseren.
Druk met zijn vuurtje, en in zijn hand een groot pak karbonades:
