Het startsein

Zaterdag was de dag van de Publicación. Zo noemen ze de gebeurtenis waarbij de groepen mensen die de feesten van de moros i cristians organiseren (de filaes) voor de eerste keer worden gepresenteerd aan het publiek. Voor elke rij festeros (zo noemen ze de filae-leden ook wel) loopt een man of vrouw (soms een klein kind) om vol trots hún groep te showen. En elke filae wordt begeleid door een "banda", een muziekkorps. Het publiek aan de kant wordt geacht te applaudiseren, iets wat met graagte wordt gedaan.

We (John en ik, Hjerre, Ria, en Erik en Elleke) hadden vanaf kwart voor tien 's avonds een tafeltje gerserveerd bij het Indiase restaurant, en al etend en drinkend zagen we de groepen voorbij komen tot een uur of twee.

Voor een nieuweling kan het er nogal ongeorganiseerd uitzien: de festeros lopen bijna allemaal met een glas in de hand, af en toe loopt er iemand naar de kant om een vriend of familielid te begroeten, de musici lopen schots en scheef door elkaar. En toch verloopt alles zoals het hoort.

En het is druk, heel druk, in Cocentaina. Alle terrassen zitten bomvol, en vanaf de balkons wordt druk geklapt en gezwaaid.....

Update bovenburen

Wat is het leven sáái! Geen tv, geen playstation, helegaar niks!

Daar is mama! Hier ma, ikke, ikke, nee ikke, nietes IKKE!!!!

Hé, waarom krijgt alleen HIJ iets lekkers en IK niet?!!!!

Cloenda

Het klinkt erger dan het is: "Cloenda". Maar het betekent gewoon: "sluiting". In dit geval van het schooljaar voor volwassenenonderwijs. Niet dat ik het afgelopen jaar heb meegedaan aan een cursus, maar de vorige jaren wél, dus John en ik zijn toch gaan kijken.

Het is elk jaar een beetje hetzelfde: de cursisten laten zien wat ze het afgelopen jaar allemaal hebben bijgeleerd. De muziekgroep maakt muziek, de dramagroep voert een toneelstukje op, en de dansgroep danst. Gelukkig hoeven de cursisten Spaans geen proeve van bekwaamheid af te leggen en plein public.

En hele waslijsten cursisten krijgen een "diploma" uitgereikt, ook al zijn ze de helft van de tijd niet eens geweest (zoals ik vorige jaren).

Na de festiviteiten is er dan altijd "merienda": tafels vól met hapjes waar iedereen op afduikt alsof het de eerste maaltijd is sinds dágen.

De merienda is erg nodig, want als die er niet zou zijn, zou er bijna niemand komen (is me verteld door de directrice van de school)...

Het publiek kijkt geboeid naar de dramagroep, die blijkbaar een hilarisch stukje opvoert

Directrice Carme huldigt een paar cursisten

De dansgroep danst

En héél geconcentreerd maakt Erik zijn foto's

Breedbekkikkers

Hoe dit ooit van die elegant zwenkende zwaluwen moeten worden, is mij een raadsel. Er zal nog heel wat boetseerwerk voor nodig zijn voor het zo ver is :-))

......wegen het zwaarst

En dat is dan erg letterlijk bedoeld: John is al een paar dagen bezig om de zinkput te graven. Die zou uiteindelijk 1 m3 moeten worden, maar dat nobele streven wordt verhinderd door de enorme keien die onder de grond zitten. Het begon bescheiden met gewone stenen, maar allengs werden ze groter en groter: sommige met een diameter van een centimeter of 50, en een lengte van ?

Ze zijn in ieder geval niet uit te graven, want ze steken nog tot ver in de aarde.

De laatste loodjes

Het eind komt heel langzaam in zicht. De bouw van de "casita" (een makkelijkere naam dan douche-en-toilet-gebouwtje) is bijna voltooid. Nooit geweten dat het bouwen van zo'n relatief klein gebeuren zó veel werk zou zijn.

Gisteren hebben we de geul waarin de afvoerpijpen liggen eindelijk kunnen dichtgooien. Alles is verlijmd en lekvrij. En John heeft in de blikkerende hitte een andere geul gegraven voor de watertoevoer, en die moest ook over het weggetje. Dat was zwaar: het was één en al steen en maar een beetje leem. Maar het is hem gelukt, en gisteravond kon ook die sleuf weer worden dichtgemaakt. Vandaag gaan we definitief het water aansluiten, en dan komt het uur van de waarheid: lekt het nergens? Zitten alle kraantjes en verbindingen goed vast? We zien wel, ik hoop er het beste van.

En als alles toch een beetje tegenzit? Ach, vanmiddag heb ik weer een heerlijke ontspannende en pijnverlichtende reikibehandeling, dus dan heeft de dag toch een happy end.....

En nog even wat anders: elke keer verbaas ik me weer als ik zie hoe mooi gras kan zijn als het bloeit. De halmen van de grassoort op onderstaande foto's voelen zijdezacht aan, en zijn gewoon stuk voor stuk kunstwerkjes:

Beschuit met muisjes!

Het is zover: de zwaluwkindjes in het nest in de woonkamer zijn uit hun eitjes gekropen! Het zijn er vier, waarvan in ieder geval drie met héle hongerige bekjes.

Het gekke is, dat ma zwaluw alleen 's avonds op haar nest zat te broeden. Overdag ging ze shoppen of andere belangrijke dingen doen. 's Avonds zag ik haar kopje uit het nest steken, terwijl ze me misprijzend aankeek als ik de tv wilde aanzetten.

Nu kijk ik 's zomers gelukkig zelden televisie, maar op zondag is "Medium" altijd vaste prik.

Dus straks zal ze me wel toesissen: "Ssst. Denk om de kinderen!!"

De foto is wat wazig, maar ik stond te balanceren op de huishoudtrap, en ook wil ik de babyzwaluwtjes niet te veel storen, dus wilde ik geen tien foto's achter elkaar maken...

p.s.: reddingsactie

Het muur-ratje is veilig. Eerst heb ik alle "jacht"-honden naar binnen gestuurd, zodat ik het ratje van de muur kon proberen te krijgen. Toen ik met een bezem probeerde hem héél voorzichtig naar beneden te sturen, viel hij van schrik in een laag boompje naast het terras. En daar kon ik 'm aan zijn staartje vastpakken. Ik heb het angstige diertje gauw naar de voerruimte gebracht, waar hij/zij zich kon herenigen met de rest van de rattenfamilie.

Nood breekt wet, oftewel: de knappe klimmer

Als je op een oude boerderij woont, in the middle of nowhere, dan is het ondenkbaar dat er ook niet een aantal muizen en ratjes wonen, die zich dagelijks proberen rond te eten aan het paardenvoer, en aan de amandelen in de bomen. Niks rioolrat, meer het idee van een eekhoorn, zoals ze in bomen klimmen en dan een amandel tussen hun pootjes nemen.

In Nederland had ik tamme ratjes, dus dan kijk je er toch al anders tegenaan.

Helaas hebben de honden een héél ander idee over deze diertjes: voor hen zijn het lekkere tussendoortjes.

En dan krijg je vreemde situaties: op dit moment zit er al een half uur een bang ratje tegen de muur geplakt, als de dood voor die gigantische hondenkaken:

En een tijd geleden had Iroko er eentje gezien in een lage olijfboom, maar hij kon er gelukkig nét niet bij. Toch probeerde hij op alle mogelijke manieren in de buurt te komen. Zo ontstond het nieuwe hondenras: de Spaanse boomhond :-)

En het ratje van toen? Dat heeft net zo lang gewacht tot Iroko het had opgegeven, en is er toen stilletjes vandoor gegaan....

De magie van lijstjes en pompoen-update

Al weken had ik het gevoel dat ik tegen een enorme rijstebrijberg aan zat te kijken als ik bedacht hoeveel werk er nog moest gebeuren aan het douche-/toiletgebeuren voor de camping. En daardoor had ik er elke dag minder zin in om wéér daarheen te gaan en geen vooruitgang te zien.

Tot ik eergisteren eindelijk een werkschema ben gaan maken, met een lijstje van wat er per dag moet gebeuren.

En dat werkt: we hebben gisteren méér gedaan dan anders, en het enthousiasme is terug.

Waarom ik het niet eerder heb bedacht blijft een raadsel. Ik maak altijd voor alles lijstjes, dat is echt een afwijking van me :-)

Met de moestuin gaat het ook prima: de pompoenen groeien als kool (huh?). De grootste is nu al meer dan 20 centimeter lang.

En terwijl ik verlangend naar de bloei zat uit te kijken van de pepino (een klein soort komkommertje), zag ik plots een paar dagen geleden een jong pepino'tje vanonder een blad uit piepen.

De tomaten zijn al groot en nog groen, en de paprika bloeit nu ook heel voorzichtig.

De stoere pompoen, die hier niet rond zijn maar langwerpig zoals je kan zien:

En de jonge pepino

Website

Vandaag is een goede dag om de website van "penella80a", het ecologische natuurkampeerterrein, ook hier op mijn weblog te lanceren. Het gaat helaas niet gepaard met burgemeestersbezoek, fanfares en grootschalige taarten, maar dat denk ik er maar bij.

De afgelopen weken heb ik heel wat bijgeleerd over hoe je een site in elkaar moet zetten. Het is waar, het is een google-site, die zelfs de grootste dummy in elkaar zou moeten kunnen flansen, maar toch viel het nog best tegen.

Vooral een achtergrondfoto verwijderen bleek een lastig iets, maar na allerlei zijwegen is het toch gelukt. En één pagina is nog niet gevuld, maar daarvoor moet ik o.a. langs de "Oficina de Turismo" ("VVV") voor info.

Hier komt ie dan (tromgeroffel..........)

http://sites.google.com/site/penella80a/

Nog een klein p.s.'je: Ik zou het heel fijn vinden om reacties te krijgen over de site; als er dingen in staan die bijvoorbeeld onduidelijk zijn, of als ik iets vergeten ben, hoor ik dat ook graag.

Gáááp.......

Het is pas vijf voor half acht. Alle dieren hebben zich weer rondgegeten en ik heb mezelf voorzien van een kop koffie. ....gááááp.... Ik ben niet bepaald een ochtendmens. Ok, ik sta wel makkelijk op om te voeren om 7 uur, maar na een kwartiertje heb ik dan al mijn energie voor dat moment alweer opgebruikt en duik ik gauw mijn bed weer in tot ongeveer kwart over 9. Langer niet, want om half 10 krijgen de paarden alweer hun volgende maaltijd. ...gáááp...

Maar gisteren hebben we besloten om om 8 uur te beginnen met het afmaken van het dak. En dat is alleen 's morgens vroeg nog enigszins doenlijk. Als het vandaag net zo warm wordt als gisteren (toen was het hier ruim 32 graden) .....gáááp.... dan moeten we na tienen niet meer op de ladder staan.

Ai, ik zie net op www.oratgenet.com dat het vandaag kan oplopen tot 34 en morgen tot 35 graden!

Soms vind ik het echt jammer dat ik niet méér van de ochtend kan genieten, want het licht is vaak prachtig. Beetje wazig in de verte, het zonlicht is nog niet zo fel....

(foto vanmorgen genomen om 7.31)

In memoriam: een jong vosje

Vanmorgen bij het voeren van de paarden vond ik een dood jong vosje binnen het hek. De honden hadden haar blijkbaar vannacht te pakken gehad. Eerst dacht ik dat het de moeder-vos was, en dat de kinders nu als hongerige weesjes zaten te wachten in het hol. Ik had dus al een hulpactie in gedachten, met voeren van havermout en hondenvoer, maar achteraf hoeft dat dus niet.

Maar het blijft triest. Het dier zal wel argeloos op avontuur zijn gegaan, en niet in de gaten hebben gehad dat ze op heel gevaarlijk terrein kwam....

Dagje Polop en meer

Hier in Spanje zijn nergens knelfittingen voor de waterleiding te vinden, maar John zag vorige week op de rommelmarkt (rastro) in Polop een kraampje waar ze in kratjes te koop werden aangeboden.

Wij er dus weer naartoe vandaag. Helaas waren ze van een erg afwijkende maat, dus leek de trip voor niets te zijn. Maar gelukkig vonden we nog een stel goeie boeken en meer leuke dingetjes.

Daarna zijn we langsgegaan bij Juultje en François. Juultje ken ik nog van járen terug, maar we hadden elkaar al heel lang niet meer gezien. Sinds een paar jaar hebben ze een stuk land waarop ze heel graag een huis willen bouwen. Maar ja, de Spaanse bureaucratie....... Het kan dus nog wel een tijd duren voor ze eindelijk kunnen beginnen.

Op weg naar huis hoorden we ineens getoeter achter ons. Wij stoppen, en er kwam een bekende auto naast ons staan. Erik en Elleke waren naar het strand geweest en, heel toevallig, nét op dezelfde tijd op dezelfde weg.

Voor ons uit reden ze naar huis, zodat ik stiekem foto's van ze kon maken. :-))

De rastro in Polop de la Marina

Zomaar een foto van el mar Mediterráneo

Bij Juultje en François

Een indrukwekkende rotsformatie onderweg

en.... de auto van Erik en Elleke

Wespen.....

Argeloos deed ik net het portier open van de auto van Jonathan en Mari, die de laatste zeven maanden op mijn terrein heeft gestaan, en báfff, een venijnige wespensteek in mijn been. Blijkt dat er een flink nest zit, precies in de bovenhoek bij het portier. Ik heb nog maar niet verder gekeken of er nog meer overnames zijn door de natuur, en de foto heb ik veilig van achter een boom gemaakt, flink inzoomend. Dat wordt dus een zomer niet autorijden denk ik, want ook wespen hebben recht op leven.

Daarna ben ik mijn moestuin gaan inspecteren. De planten krijgen wel elke dag water, maar vaak is het dan al schemerig, en dan vallen niet alle details me op.

Dat er kleine pompoentjes aan het ontstaan zijn, had ik al wel gezien, maar nu zag ik dat ook één van de tomatenplantjes een heel bescheiden tomaatje aan het produceren is. 

Weer terug!

Na bijna (op 2 dagen na) 7 maanden zijn Jonathan en Mari vanuit Colombia weer terug in España. Vanavond kwamen ze met de trein aan in Alcoi, waar ik uiteraard al stond te wachten.

Heerlijk dat mijn zoontje (en natuurlijk ook schoondochter) weer in de buurt zijn! Ik zit hier met een big smile voor de computer :-))

De zeven maanden waren lang, erg lang. Vooral omdat niemand wist (zij zelf ook niet) wanneer ze terug zouden komen. Als je van tevoren weet dat ze een half jaar wegblijven, stel je je daar op in, maar nu was het alsof ik ze nooit meer zou zien...

Morgenmiddag gaan we gedrieën lekker eten in het dorp, en weer helemaal bijpraten.....

Het bewijs

Hjerre is er. Hij is een vriend die in Andalucía woont, en af en toe komt hij met zijn kampeerbusje een paar dagen deze kant op. Dan hebben we lange gesprekken tot laat in de avond.

Ik had hem door de telefoon pas verteld over het hoge gras, en hij verraste me toen hij vertelde dat hij zijn bosmaaier had meegenomen. Nu staat hij zich voor mij in het zweet te werken en alles wordt weer zichtbaar. Ook mijn verloren gewaande bankje (zie bericht: "zoek de verschillen" van 12 mei). Als bewijs heb ik maar gauw een foto gemaakt. Het is wel een beetje een gehavend bankje, maar hij lijkt de strijd met het gras te hebben overleefd :-)