Donkere dreiging

Het is op dit moment flink aan het rommelen boven Alcoi. Het is een imposant gezicht, die gigantische zwarte wolken waar af en toe (en waarom lukt het me nou nooit om dát vast te leggen) een bliksem uitschiet. 

De planning was eigenlijk om vandaag met de waterleiding te beginnen, maar steeds als ik net alles heb klaargezet, begint het weer te spoken. En trouwens, ik mis toch nog wat onderdelen die echt wel nodig zijn.

Vlinders

Ze zitten overal. Als de zon schijnt, zitten ze met open vleugeltjes op de grond vitamientjes op te nemen, hele groepen vliegen rond een bepaalde bloemsoort (helaas weet ik daar de naam niet van).

Vlinders dus. Andere jaren waren het er nooit zoveel, en waarom het nu wél zo is? Misschien door de langdurige winter. Geen idee, maar het is een mooi gezicht.

O ja, gisteravond wilde ik rond half twaalf nog heel even tv kijken (ik was de hele avond met de computer in de weer geweest), maar toen ik in de woonkamer kwam en naar het zwaluwnestje keek, zag ik ineens een koppie omlaag kijken. "Hé buurvrouw, ook hier?" Ma zwaluw heeft zich dus blijkbaar eindelijk in haar nieuwe woning geïnstalleerd.  Ik heb dus maar geen tv gekeken, alleen teletekst. Ze moet maar voorzichtig wennen aan mijn aanwezigheid en aan extra licht en geluid 's avonds.

Reiki

Gisteren een heerlijk weldadige reiki-behandeling ondergaan bij Claudia, een Argentijnse vrouw die in Cocentaina woont. Al een hele tijd had ik erge last van o.a. mijn onderrug, zodat omdraaien in bed een nogal pijnlijke onderneming was. Dus toen ik hoorde dat er vlakbij iemand was die reiki gaf, heb ik meteen contact gezocht. En het heeft grandioos geholpen: vannacht kon ik zonder pijn van de ene zij op de andere draaien. Ik hoop dat het een tijdje zo blijft, en anders ga ik gewoon weer terug voor nóg een behandeling.

Jaren geleden heb ik een paar mooie staaltjes gezien van wat je met reiki kunt bereiken. Beide keren was het met een hond, en die kan niet faken. 

De eerste keer was met een hond die een trap van een paard had gekregen, midden op zijn neus. Het arme dier voelde zich zó miserabel, dat hij zelfs niet meewilde met een wandeling over het terrein. Tot een vriendin die hier logeerde, diezelfde middag reiki deed bij hem. Na een kwartier was hij weer helemaal zichzelf en sprong vrolijk in het rond.

Het andere geval was zelfs nog spectaculairder. Savanna was een stokoude podenco met tumoren aan haar buik (ik had haar met nog vijf andere ouwetjes uit het asiel gehaald. De leeftijden varieerden van 8 tot 15 jaar). Op een gegeven moment was ze echt óp. Ze lag al dagen op een bed in de computerkamer, half in coma. Om te drinken moest ik met een pipetje water in haar bek spuiten. Omdat ze al zó ver heen was, besloot ik haar rustig te laten sterven. Op een avond was ik op msn in gesprek met een kennis, die op haar beurt ook weer chatte met iemand anders die aan reiki deed. Diegene zou proberen om Savanna te helpen (en dat op 2500 km afstand).

Binnen een half uur deed het dier haar ogen open, wilde drinken en eten, en de volgende dag liep ze weer gewoon rond alsof er niets aan de hand was geweest! Een wondertje...

Ze heeft nog zo'n anderhalf jaar geleefd, tot ik haar heb moeten laten gaan omdat ze een té zware baarmoederinfectie had.

Savanna....

Collega-bouwers

Niet alleen wij zijn druk aan het bouwen, ook de zwaluwen waarover ik het al eerder had, vorderen goed met hun nest in de woonkamer. Elke dag is het weer een stukje fraaier, van de week hadden ze, heel decoratief, paardenharen eraan vastgeplakt. Zeker de nieuwste trend op vogelnestgebied.

Af en toe zitten ze druk te vergaderen in hun "buitenhuis": een bloempot op het terras.

20 mei:

23 mei:

29 mei:

23 mei: vergadering

Het gaat trouwens serieus warm worden dit weekend: ze voorspellen temperaturen tot 32 graden!

Hoe het gaat worden

Het begint er al een beetje op te lijken, het douche-/toiletgedoe. Vandaag kon ik eindelijk tegels gaan voegen, en dan ziet het er al meteen een stuk "echter" uit. Maar we zijn er nog lang niet. Er zijn nog rijstebrijbergen te overwinnen: waterleiding, afvoer, zinkput, douchevloertjes egaliseren,dak maken, wastafels installeren, douchekranen, een keukentje maken met alles erop en eraan. John is verder gegaan met het dieper graven van de geul voor de afvoer. Ook een bereklus, want steeds stuit hij op stenen en diepliggende boomwortels.

De bouwplaats is nog één grote chaos. Pas als dat allemaal kan worden opgeruimd, is het eind in zicht.

Pompoen

Ze doen het! De pompoenen hebben hun eerste bloemen geopend. Nog een beetje schuchter laten ze hun felgele bladeren aan de wereld zien. 

Een paar jaar geleden had ik ook een pompoenplant. Bloeien als een tierelier, maar pompoenen, ho maar. En de vriendin waar de plant vandaan kwam? Die had een hele rijke oogst.

Ik snapte er niets van, maar toen ik pas bij het tuincentrum om pompoenplantjes vroeg, legde ze me uit dat er bij pompoenen mannelijke en vrouwelijke planten zijn, en je ze dus uiteraard alletwee nodig hebt. Nu staan de heer en mevrouw plant knus op anderhalve meter afstand van elkaar. Ben benieuwd of het gaat werken...

Vosjes!

Gisteravond laat, toen we terugkwamen van een heerlijk etentje bij Erik en Elleke, zette ik John af bij het weggetje naar zijn huis, en scheen nog even bij met mijn groot licht. John had zelf ook een zaklamp bij zich, en opeens seinde hij naar mij, en riep zachtjes: "Vosjes!"

Ik stapte gauw uit de auto en liep naar hem toe. Hij scheen met de lamp en we zagen drie paar oogjes oplichten in het schijnsel. En toen zagen we de vosjes zelf: in ieder geval twee jonkies, en één volwassen dier. En het leuke was: ze waren eigenlijk helemaal niet bang, want ze speelden gewoon door op het pad. Ontroerend onbevangen...

We vermoedden al dat er een vossenhol zat onder het reuzenriet, maar omdat buurman Antonio afgelopen winter een keer een geul had gegraven als afwatering, en al het water richting hol had laten lopen, waren we bang dat de vos weg zou zijn. 

En dit alles is op nog geen vijftig meter van het huisje van John! En op een meter of 8 van zijn huis woont een wezelfamilie, waarvan hij ook af en toe een glimp opvangt als ze, nieuwgierig als ze zijn, bij zijn huis naar binnen gluren.

Ach, ik heb mijn zwaluwen die nu een nestje aan het bouwen zijn aan een spotje aan het plafond van de woonkamer.....

Helaas laten de vosjes zich overdag niet zien...

Maaien

Een paar weken geleden had ik het over de kapotte bosmaaier (waarvoor het benodigde onderdeel nog steeds niet is gearriveerd), waardoor het gras en de distels op sommige plekken wel tot een meter hoog stonden. Op dit moment staan bij mij de distels al tot anderhalve meter. 

Gelukkig konden we een handzeis lenen, en John ging meteen aan het werk rondom zijn huisje. Mij lukte het niet om de slag te pakken te krijgen: het is een zeis voor rechtshandigen, en ik ben uitermate links. Maar John kreeg het wél voor elkaar, en langzaamaan werd zijn huis weer zichtbaar. Nu was het zo ver dat er "gewoon" gemaaid kon worden, dus hebben we gisteren een prachtige glimmend-groene motormaaier gekocht. Zelfaandrijvend, dus geen geduw, behalve op erg moeilijke stukken. En John is aan het maaien geslagen. Het veld rond zijn huis gaat er al weer echt gazonnig uitzien....

Eerst weer een stuk gezeisd gras verzamelen

Dit is de man, en dit is zijn maaier

Tóch romantiek

In mijn vorige bericht had ik het al over Lucera en Trueno. Eindelijk heeft ze nu "beet". Trueno vindt haar eigenlijk best wel aardig. Ze was dan ook al een tijd érg volhardend: ze liep steeds vaker achter hem aan, en stond dan in zijn buurt bevallig te wezen. Trueno was en bleef lange tijd een echte einzelgänger. Maar nu is hij dan eindelijk toch gevallen voor haar charmes....

(foto's: John)

Lieve woordjes fluisteren...

...en elkaar even groomen

Maar het is wél vermoeiend, zo'n relatie

Verbaal geweld, pluis en lente

De twee broertjes Rápido en Fuego hebben hun leven lang al onenigheid. Het waarom is niet helemaal duidelijk, maar zodra ze elkaar tegenkomen (en dat gebeurt nogal eens op een dag) is het gegrom en gedreig niet van de lucht. Tot echt geweld komt het nooit, maar als ik Rápido niet tot de orde roep (hij begint altijd) kan hij er úren mee doorgaan. 

En dat terwijl hij verder zo'n lief dier is dat geen vlieg kwaad zal doen :-)

De populieren hebben kort geleden gebloeid, en nu ligt er overal donzig pluis. Als je niet beter weet, zou je kunnen denken dat er een verschrikkelijke schimmelziekte is uitgebroken bij alle planten.

En dan de lente.... de temperatuur gaat goed omhoog, naar zo'n graad of 26. De avonden koelen niet meer sterk af, en de paarden zijn, voor mijn gevoel later dan anders, eindelijk hun wintervacht kwijt en staan weer te glanzen in de zon. 

De arme Lucera is verschrikkelijk hengstig, en probeert doorlopend Trueno te verleiden. Maar die heeft (meestal) belangrijkere dingen aan zijn hoofd, zoals eten en zich eens lekker langs een boom schuren. 

Het gemak van kant-en-klare mortel

Het grote pleisterwerk is begonnen. Na allerlei adviezen over de te gebruiken materialen: cement met fijn zand, gips, portlandcement met nóg fijner zand, was ik nogal de kluts kwijt. Oké, dat gips alleen voor binnen was, dat wist ik, maar ik had zo mijn twijfels of het ook geschikt was voor natte ruimtes. Het leek me eerlijk gezegd van niet. 

Zelfs bij de ferretería (gereedschapswinkel, letterlijk: ijzerwinkel) kreeg ik vage adviezen. 

Toen besloten we om bij bouwgoeroe Erik langs te gaan. Misschien wist hij raad in deze netelige situatie.

En inderdaad: met grote vanzelfsprekendheid wees hij op één van de muren van zijn huis (die er erg mooi uitzag), en vertelde hij dat het met een speciaal soort mortel was gedaan.  Die hoefde je alleen maar te mengen met water, en het liet zich heel makkelijk smeren.

Wij naar de Toledo (bouwmaterialenhandel in Cocentaina) om een aantal zakken hiervan te halen. Goed, het was een ander merk (en goedkoper), maar het moest hetzelfde resultaat opleveren.

Thuis zijn we meteen begonnen: precies de hoeveelheid afwegen op de weegschaal, exact de aangeraden hoeveelheid water erbij, roeren, en smeren maar. Niet dus: het wilde totaal niet blijven plakken op de muur. Toen nog maar een extra litertje water erbij gedaan, en opnieuw geprobeerd. En ziedaar: het wonder voltrok zich: de mortel hechtte zich spontaan aan de muur.

Dat gaf een ongebreideld joepie-gevoel. En ook het sponzen erna, om de boel netjes glad te strijken, lukte zonder problemen.

Vandaag hebben we weer een stuk gedaan. Morgen de laatste gedeeltes pleisteren, en de oneffenheden wegwerken, en dan starten met tegelen....

Font Roja

Vandaag was er een wandeling, georganiseerd door de "school" (volwassenenonderwijs, waar ik 5 jaar zonder noemenswaardig resultaat Spaans heb gevolgd). Ria had gevraagd of ik interesse had om mee te gaan. Uiteraard had ik dat. Deze keer stond Font Roja (spreek uit: Font Rodzja) op het programma, een prachtig natuurpark in de bergen achter Alcoi.

We zouden om 9 uur verzamelen bij de gasolinera (tankstation) in Cocentaina, en vandaaruit met een paar auto's naar Font Roja rijden. Uiteraard waren wij (Ria en ik) weer bijna de eersten. Tegen half tien was iedereen er en konden we op weg.

Daar aangekomen, moest er uiteraard, vóórdat er ook maar gedacht kon worden aan wandelen, eerst worden gegeten (10 uur 's morgens, een vroege "almuerzo", oftewel lunch)

Dit was ooit een restaurant, maar nu staat alleen de voorgevel nog overeind

De klim duurde zo'n 5 kwartier en was behoorlijk pittig

Halverwege was het uitzicht al indrukwekkend (het gebouw met het beeld is het bezoekerscentrum waarvandaan de wandeling begon)

Ria rechts vooraan (met rood t-shirt)

Toen we boven waren zagen we ineens Ibi liggen aan de andere kant van de berg

Vanaf de top gezien, lag het bezoekerscentrum wel héél diep onder ons

Ruige rotspartijen en spectaculaire vergezichten

Een "ijskast" uit vroeger tijden: deze was zo'n 15 meter diep en afgedekt. Hierin werd 's winters sneeuw verzameld zodat men 's zomers een flinke voorraad ervan had

En als afsluiter: op Font Roja bloeien bloemen die ik nog niet eerder had gezien.

Hier een orchidee-achtige:

Zoek de verschillen

Het is volgens mij al zo'n twee maanden geleden dat de desbrozadora (bosmaaier) het begaf. De tandwielen in de kop bleken totaal versleten. 

John was juist een paar dagen daarvoor begonnen met het maaien van het toekomstige kampeerterrein, en ik moest ook hoognodig aan de gang, want het gras schoot als paddestoelen (huh?) uit de grond. En niet alleen het gras, maar ook de niet-uit-te-roeien distels.

Diezelfde dag zijn we nog naar de winkel gegaan waar ik de maaier had gekocht, en daar heb ik een nieuwe kop besteld. Bij de vraag hoe lang het zou gaan duren, dacht Hipólit, de eigenaar: ach, misschien een week of twee. Dus niet. Na een week of vijf kwam het onderdeel. Ik blij, Hipólit blij. En toen: ik niet meer blij, en Hipólit ook niet meer: het was het verkeerde onderdeel. Dus hij wéér tig keer aan de telefoon, maar tot nu nog steeds zonder resultaat. En het gras? In één woord: HOOG!

Zo zag het gras bij Johns huisje er vorig jaar nog uit

Nu is er bijna geen doorkomen aan

Naast het huis groeien gras en distels wanordelijk door elkaar

Links achter de yucca staat een bankje. Echt waar!

Huiszwaluw

Sinds ongeveer een week zitten er zwaluwen in huis. Eerst zaten ze de hele dag gezellig met zijn tweetjes te kwetteren in de woonkamer, nu zit er nog eentje in de eetkamer. Misschien is dat meneer, en is mevrouw eitjes aan het produceren. Hij zit daar doodgemoedereerd op het snoertje van de lamp die boven tafel hangt, en slaapt er ook 's nachts. Vanmorgen om zeven uur, toen de honden een hevig kabaal maakten omdat het etenstijd was, werd hij langzaam wakker, rekte zijn pootjes eens uit, en begon zich te wassen. Onverstoorbaar.

Dat wordt dus de hele zomer: ramen dag en nacht openhouden, ook als het erg warm wordt.

De nogal

Nogal is het Spaanse woord voor de Juglans regia, oftewel walnoot. Die stond al jaren hoog op mijn verlanglijstje, maar het kwam er steeds maar niet van om er een te kopen. Tot eergisteren. Ria was hier geweest en ik bracht haar naar huis. Dan kom ik bijna langs het tuincentrum "Solana", en we hadden nog een beetje tijd, dus....

Ik ging naar huis met een paar peterselieplantjes voor tussen de tomaten, én een walnoot. In eerste instantie wilde ik 'm voor het huis planten, maar toen ik me realiseerde dat de kroon in de verre toekomst een doorsnee kon krijgen van 10 tot 15 meter, leek me dat ineens niet meer zo'n goed idee. Waar dan? De enige acceptabele plaats was bij de varkentjes. Dus daar staat ie nu. 

Over een paar jaar, als de walnoot wat is gegroeid, kunnen ze in zijn/haar (?) schaduw liggen. Ook is het een hele handige boom, want vliegen en muggen hebben er een hekel aan en blijven dus uit de buurt.

Donderdag marktdag

Een stralende dag, niet zo veel werk te doen, dus een prima dag om weer eens naar de markt in Cocentaina te gaan. Altijd chaotisch druk, zoeken naar een parkeerplek, bomvolle terrasjes, en kleurrijke kramen. Het grootste verschil met Nederland vind ik, dat de marktkooplui hun waren niet aanprijzen. Geen "Móóóie túllepe" of "Ja mensen, nergens anders zó goedkoop!", alleen het constante geroezemoes van de winkelende menigte.

En na het rondje markt (ik ging eigenlijk voor een nieuwe tas omdat de oude zo goed als versleten is, maar ik kon niet slagen) uiteraard ook naar een terras, bij bar Monaco. En daar zaten Erik en Elleke al uitgebreid aan hun bocadillo. Naderhand nog snel naar het gemeentehuis om wat op te halen, en daar vlakbij kwamen we Ria tegen. 

Na nog een paar winkels snel naar de post en meteen naar het Indiase restaurant om alvast een tafel voor vijf personen te reserveren op het terras, voor de "Publicación" op 27 juni. Daar moet je snel bij zijn, anders is alles al bezet.  Dit feest luidt het begin in van het seizoen van de moros i cristians-feesten in Cocentaina...

Het geheim van de smid ehhh... metselaar

Gistermorgen zag ik het echt niet meer zitten. Ik was zó moe dat ik nog geen spijker fatsoenlijk in een plank kon slaan. En dat is toch wel vrij uniek.

We zouden de boel gaan stellen, zodat het metselen een stuk makkelijker zou worden. Dat werd dus drie keer niks.

Ik heb altijd gezegd dat je nooit moet zeggen (?!) dat je iets niet kunt, voordat je het hebt geprobeerd. Maar dan moet je ook kunnen toegeven dat je het dus écht niet kunt als het niet lukt. Bij deze dus.

Daarbij kwam ook nog dat sommige van de stenen die John had gemetseld (en ook mijn ene moeizaam gemetselde steen) loslieten, omdat de specie tijdens het verwerken te droog was geworden door de zon.

Ten einde raad riep ik tegen John dat ik Uli ging bellen. Uli was ooit een goeie vriend, en ik was hem pas weer tegengekomen in het dorp, dus toen heb ik meteen zijn telefoonnummer gekregen.

Uli kwam gisteravond en zei dat hij het metselen wel wilde doen tegen een redelijke prijs, dus vanmorgen is hij begonnen.

Tijdens een pauze had hij het over de metselaars die bij hem de buitenmuren van zijn huis hadden gedaan, en dat die er een beetje een rommeltje van hadden gemaakt.

"Maar ja, ze dronken dan ook alleen maar water, en geen bier, en zonder bier kun je nooit goed metselen. Kijk maar."

Dus dat was het geheim :-) : wij drinken ook alleen maar water. Vandaar dus.....

Over plantjes en reddende engelen

Gisteren zijn eindelijk de eerste plantjes van de nieuw aangelegde moestuin de grond ingegaan. Na eindeloos hak- en pufwerk om de grond los te maken, en een flink aantal kruiwagens hele oude paardenmest (die John gelukkig gisteren allemaal op mijn tuintje gestort had), konden de tomaten-, pompoen-, komkommer- en paprikaplantjes in de volle grond hun nog piepkleine worteltjes strekken. Lekker in de rulle aarde, vermengd met tot compost verworden mest. En nou maar groeien.....

---------------------------------------------------------------------------------

En vandaag was de dag dat we zouden beginnen met het metselen van het sanitairgebouwtje voor John. Slapeloze nachten had ik ervan, allerlei rampscenario's doemden midden in de nacht op: ik moest dit niet vergeten, en o, dáár moest ik ook absoluut aan denken. Pffft, vreselijk. Ik en cement, dat gaat niet goed samen. En toen kwam er vanmorgen een verlossend telefoontje van Elleke: zij en Erik zouden langskomen om te helpen. Wat een opluchting!

Uiteindelijk kwam het erop neer dat Erik stond te metselen, John aan het helpen was, en Elleke en ik "toeschouwden" vanaf de zijlijn. Op een gegeven moment stond John zelf ook te metselen.

Naderhand heb ik ook één steen geprobeerd, en zowaar, hij zit nog vast ook. 

Maar geef mij maar een stapel hout, dan frot ik daar zó hoppeta een schuur van. Stenen en cement, da's niks voor mij.

Morgen gaan we verder, dat wil zeggen: we gaan eerst stellen, dan ga ik naar het dorp om meer cement en arena fina (fijn zand) te halen, en ondertussen gaat John moedig verder met het metselwerk. Pak van m'n hart :-))

En de boer hij ploegde voort....

Achteraf had ik gisteren misschien een meer ingetogen bericht kunnen schrijven, na de trieste gebeurtenissen in Nederland. Maar dat wist ik toen nog niet....

Vandaag ben ik voor de tweede keer bij Erik en Elleke geweest om mee te helpen hun gemaaide en gedroogde gras (kortom: hooi) in pakjes te persen. Zelf waren ze al dagenlang bezig met het maaien, keren en op hopen harken van de ladingen hooi, en er stonden ook al heel wat kleine baaltjes klaar. En dat allemaal voor die lieve knolletjes van me. Ik hoop dat ze het naar waarde kunnen schatten. Ze komen er in ieder geval 's avonds op afgestormd als ik ze roep, en dan gaan die snuiten meteen omlaag en is er geen tijd meer voor iets anders.