Orama en Mowan

Quasi achteloos, maar met stijve poten van de zenuwen, loopt haan Maximilian met zijn dames naar de uiterste hoek van zijn territorium. De varkens staan bescheten op een meter of vijf afstand te kijken naar dat hele wonderlijke, dat net is afgeleverd in hun weitje.......

Al deze commotie is het gevolg van de twee nieuwkomers: maak kennis met de ganzen Orama en Mowan. De namen betekenen "Maan" en "Zon", en zijn uit de taal van de aboriginals (ach ja, waarom niet, toch?)

Ze zijn nog jong, en ze lopen met voorzichtige tred in het rond. Bang zijn ze duidelijk niet, alleen erg verbaasd. Kippen hebben ze wel eens gezien, maar die rare grijze dingen die steeds "oink oink" zeggen, die zijn compleet nieuw voor deze kleutertjes.

Maar na een kwartiertje is de rust (bijna) weergekeerd. De varkens liggen te snurken (siësta-tijd), alleen Max is nog wat onrustig en loopt macho te kraaien........

Het "het-kan-vriezen/het-kan-dooien" principe

Al dagen voorspellen ze onweer cq buien. En af en toe komen er dan ook donkere luchten aanzeilen met veel poeha, om daarna zonder veel resultaat weer door de achterdeur te verdwijnen. John's auto staat voor de veiligheid aan de andere kant van de weg, want je weet maar nooit.....

En dan krijg je dus van dit soort resultaten: aan de ene kant van het huis zie ik dit:

Terwijl er aan de andere kant van het huis niéts aan de hand is....

Verder heb ik van de week nogal gedoe gehad met mijn internet. Niet voor het eerst. Ze hebben bij Movistar (het vroegere telefónica) iets leuks uitgevonden: een maandcontract voor ongelimiteerd mobiel internet, maarrrrrrrr...... als je de kleine lettertjes leest, zie je dat je bij een hoger verbruik dan 5 GB (waar ik na twee weken al overheen ben) de snelheid wordt teruggebracht van 7.2 MB naar 128 KB. Tergend!

Ik dus naar de Movistar-winkel. Daar bleek dat ik een contract had dat muy antiguo was , zeg maar uit het jaar nul. Met tarieven die al lang achterhaald, en dus veel lager waren geworden. Leuk bedrijf, toch? Ze laten je vrolijk elke maand een giga-bedrag betalen, en vertellen je niet dat het contract alleen voor sufferds is, die niet af en toe gaan informeren of het nog wel klopt.

Maar goed, contract opgezegd, en een nieuw afgesloten: voor 10 GB (wel ook met die gemene kleine lettertjes) voor 20 euro minder per maand dan ik tot nog toe betaalde. En mét een gratis notebook, waar ik nu op dit moment op zit te typen. Zo'n dingetje dat in je tas mee kan, leuk speelgoed dus :).

Maar nu zit ik dus om de haverklap te kijken op de klantensite van Movistar, hoeveel ik al heb verbruikt. En ik ben bang dat de 10 gig ook nog niet genoeg zal zijn.

Of zal ik misschien tóch wat minder achter de computer moeten zitten? *zucht*

Zomer

Ik denk dat ik toch maar eens een zomerstop moet inlassen hier. Er is niet veel te vertellen, en om geforceerd onderwerpen te bedenken is ook niet je dát. De zon schijnt, het is stralend warm weer, met af en toe een knetterende ontlading en een frisse regenbui, iedereen is tevreden.....

En er is een enorme variëteit aan bloemen te vinden, tot op het muurtje van pomphok toe.

Wat voor mij wél nieuws is, is dat Jonathan en Mari weer terug zijn. Donderdagavond landden ze keurig op tijd in Alicante, en na een half uurtje konden we elkaar al omhelzen. Onder het genot van een stevige zomerse regenbui liepen we naar de auto. Heerlijk dat ze er weer zijn!

En gisteravond zijn we met zijn drieën tapas gaan eten in het dorp, heerlijk op een terrasje. Dan krijg je pas écht het zomer-gevoel!

Met de langverwachte dwerggeitjes is het minder goed afgelopen: er blijkt een onbekende ziekte te zijn geweest onder de lammeren, en de meeste hebben het niet overleefd. Dus dat wordt waarschijnlijk een jaar wachten. Óf op zoek gaan naar andere geitjes. Maar ik heb geen haast, het stukje land waar ze zouden komen is toch nog niet omheind....

Vandaag gaan we weer eens naar de rastro in Polop. Met Johns nieuwe tweedehands auto, een Ford courier. Kan hij die eens even testen in de bergen......

Mañana......

En alweer laat ik de boel aardig versloffen. Ik heb na 12 jaar dan toch last gekregen van het mañana-gevoel: ach, he, verdorie, net weer de computer uitgezet, en ik had mijn blog willen bijwerken. Nou, dan morgen maar......

Maar nu is morgen dan eindelijk vandaag geworden :)

Afgelopen zondag zijn John en ik naar de markt in Torremanzanas geweest. Doen we wel vaker, dus niet vermeldenswaardig. Maar toen we weer terug reden naar huis, riep John ineens verbaasd "Huh? Kijk, wat is dát nou? En daar kwam in de verte een grote witte ezel aangedenderd over de weg. Zonder bestuurder cq ruiter. Ik ben maar gauw uit de auto gestapt, en met een "Ho, braaf, kom maar" de ezel verzocht zijn remmen te gebruiken. Dat deed ie heel gewillig, en zo kon ik het stuk touw pakken waarmee hij blijkbaar had vast gestaan. Braaf liep ie mee, en even daarna kwam er een quad aangescheurd met een vrouw, die al van verre riep: "escapó!!!" Oftewel: hij was dus ontsnapt. Ze heeft het dier achter de quad gebonden en in een sukkeldrafje ging de ezel braaf mee terug naar huis. Einde van een kort avontuur in vrijheid.....

Verder heb ik gisteren weer een bezoek gebracht aan de jonge katjes die binnenkort mijn paardenstal komen beschermen tegen rat en muis. Wat waren ze gegroeid. Van minuscule frummels waren ze veranderd in ondeugend kijkende grootogige plaatjes. Ik neem ze trouwens alle drie, in plaats van de twee die oorspronkelijk zouden komen. Anders blijft die ene zo zielig achter, toch?

Maak kennis met Tagore, Daya en Yindee (en hun moeder):

Nog meer jong spul..........

Giga-gezinsuitbreiding bij spinnetjes, hele kale koppies van de waterhoen-kuikens, is het nu toch echt lente.....

En nog even een extra foto van..................

Zaterdag kreeg ik bezoek van de maker (Sjoerd) van de site van virtuele diertjes (www.smoogies.nl) waar ik sinds november als moderator fungeer (evenals Rita, zijn schoonmoeder, en nog een aantal anderen), met zijn schoonouders. Het was erg leuk om ze te ontmoeten, want je spreekt elkaar dan wel af en toe online, maar nooit in het echt. Lekker een beetje brainstormen over verbeteringen op de site (Sjoerd heeft een heleboel goeie ideeën). En uiteraard hadden we het niet alleen over smoogies.

(foto: Rita)

En verder heb ik echt een vakantie-gevoel.... Ik ben benieuwd of ik aanstaande woensdag terug kan naar Spanje. Dat hangt af van de dwarsliggende aswolk. Ach, als het niet gaat, kan ik altijd nog proberen om met de bus terug te gaan.....

En verder gaat het weer.....

Ik was gebleven bij vorige week. Woensdag kon ik, heel luxe, meerijden naar Harderwijk met Truus en Dirk, die richting Veluwe gingen.....

Op donderdag, hemelvaartsdag dus, was er op een paar boerderijen bij Zeewolde open dag. Dus Janneke, Lotte en ik daarheen. Daar waren genoeg spannende dingen te doen voor een kind dat niet gauw ergens bang voor is. Dapper zat Lotte op een echt paard, alsof ze dat dagelijks deed. En die grote friezen, die voor de wagen gingen om bezoekers rond te rijden? Daar ga je dan toch gewoon lekker dicht bij staan? En koeien aaien, op een springkussen stuiteren, en in de koets meerijden, dat doe je zonder problemen als je Lotte heet :)

Waar zal ik beginnen.....

Sinds ruim anderhalve week ben ik in Nederland. De eerste week was gericht op het volgen van workshops, en vanaf afgelopen woensdag ben ik in Harderwijk, bij Janneke en stoere frummel Lotte.

Toen ik aankwam op Schiphol, ben ik meteen doorgereisd naar Enkhuizen, waar ik kon overnachten bij Ada, die mij helemaal niet kende, maar toch haar huis voor mij had opengesteld. Grandioos! En vanaf zondag sliep ik bij Truus en Dirk in Hoorn. Truus is de zus van Ria. Dat was ook weer super.......

De workshops waren geweldig, ik had er dan ook al lange tijd naar uitgekeken: Op vrijdag had ik bij Margreeth (op de eerste foto achter Jessica) een privé-cursus Quantum Touch. Het werd heel goed uitgelegd, dus ik dacht dat ik alles al meteen helemaal doorhad....totdat de buurvrouw langskwam, en ze meteen werd gestrikt om als "cliënt" te dienen. En bedankt! Dat was dus stuntelen eerste klas. Maar toen daarna ook buurvrouws' vriend werd opgetrommeld, voelde ik me minder onzeker, en was de energiestroom veel duidelijker merkbaar....

En in het weekend had ik dan eindelijk de Munay-ki inwijdingen, waar ik - terecht - veel van verwachtte. Het zijn de inwijdingen van het Pad van de Inca. Als je meer wilt weten hierover, dan kun je naar de website van Margreeth gaan, daar wordt alles uitgelegd (en er is nog veel meer te zien op de site): http://www.inmunay.com/ (mag ik toch wel doorgeven, Margreeth? :) )

De groep die de Munay-ki deed was geweldig, de sfeer was fantastisch, kortom: ik liep na de workshop met een big smile rond (en nog steeds)......

Op dinsdag hebben Margreeth en ik nog "even" de Mastergraad van reiki doorgenomen (de inwijding had ik al gehad, dus het ging nu alleen nog om de theorie), en daarna was er 's avonds nog een workshop over de chakra's, geavanceerde Quantum Touch technieken, en stemvorken.

Niemand kan dus zeggen dat ik mijn eerste week niet goed heb besteed, toch?

Jong spul

Vorige week zijn we naar "Ton in Jalón" geweest. Een onvervalste Hagenaar die een flinke collectie pluimvee heeft en ook een aantal dwerggeitjes. Die zie je hier niet vaak (eigenlijk nooit), dus ik was heel blij met de tip (van Erik en Elleke) dat Ton ze had. En dat er ook lammeren waren om te verkopen. Natuurlijk waren ze weer vertederend, die kleine stuiterballetjes. Over een week of zes bel ik Ton op om te kijken of ze dan al bij de moeder weg kunnen, en dan wordt de veestapel hier uitgebreid met een bokje, twee dwerggeitjes, en misschien ook een iets groter formaat geitje.

Ook heb ik bij hem Brahma's besteld. Dat zijn kippen-extra-large. Het zijn nu nog kleutertjes of zelfs dát nog niet eens, maar als ik de geitjes ga halen, zullen de brahma's hopelijk ook zover zijn dat ze de wijde wereld in mogen.

En er komt nog meer jong spul hiernaartoe: bij Ria zijn poesjes geboren. Twee nog piepkleine frummeltjes zijn door de moederpoes op een onmogelijke plek gedeponeerd: bovenop een stapel terrastafels (van een voormalig café), in de werkplaats onder het appartement waar Ria woont.

De foto is wat wazig, het is een beetje een zoekplaatje geworden. Maar ik wilde niet flitsen, en stond te balanceren op een emmer om ze toch een beetje in het zicht te krijgen.... :)

De katjes krijgen hier straks wél een baan. Ze mogen bij de paardenstal de muizen en ratten afschrikken (ze hoeven ze niet te vangen, liever niet zelfs) die de daar opgeslagen zakken paardenvoer openknagen.

Overmacht

Volgens de zwaluwen moest ik niet zo raar doen: de houtkachel aan in april! Belachelijk toch! Dus werd er eensgezind besloten dat het tijd was om een nest te gaan bouwen bovenop de kachelpijp die door de eetkamer loopt. Een wel heel drastische maatregel, maar het heeft wél effect. Nu heb ik niet alleen geen kachel meer, maar de ramen moeten ook nog eens dag en nacht open blijven, om de vogels met hun zwaar bemodderde snaveltjes hun werk te kunnen laten doen. Ach, gelukkig ging de temperatuur fors omhoog, dus ik hoef me niet in dekens te hullen om warm te blijven 's avonds......

En o ja, muziek draaien is er ook niet meer bij deze zomer, want een tweede koppeltje is aan hun nest begonnen....boven op een "surround-sound"-muziekboxje.

De zwaluwtjes zijn te zien op Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=aqmNlnvQ6cM

Himno de Alcoi

Het was alweer eergisteravond dat de feesten van de moros i cristianos in Alcoi geopend zouden worden met het zingen van een indrukwekkende hymne. Er komen tienduizenden mensen op af, de straten staan bomvol, het plein barst bijna uit zijn voegen.

Eerst is het lang wachten: alle banda's komen één voor één het plein op en spelen daar nog een stukje muziek. De laatste is te herkennen aan de petten die ze dragen, en bij hen is ook de dirigent die dit jaar de hymne mag dirigeren. Een hele eer.

Als de hymne begint, voel je de spanning van het publiek stijgen. Bijna iedereen zingt mee, en tussendoor klinkt applaus bij bepaalde gedeeltes. Als het afgelopen is, is daar de ontlading: iets waar het hele jaar naar uitgekeken wordt, is eindelijk begonnen. De kerkklokken luiden, er is vuurwerk, en dan... gaat de feestverlichting aan. Gejuich. Applaus.

Maar daarna moet de mensenmenigte natuurlijk weer van het plein en uit de straten zien te komen. En dat is een klein lesje in geduld......

Op de Plaça de Dins naast het hoofdplein is het een heerlijke chaos, met overal barretjes die de mensen afleiden tot de hymne begint

Over vindingrijkheid gesproken :)

De leden van de banda's hebben nog tijd voor een praatje

Knalfeest

Het zijn de dagen van "Mare de Deu del Milagro", kortom feesten van Maria. Ooit, in een ver verleden, heeft een Mariabeeld in Cocentaina 28 tranen van bloed geplengd, en dit heuglijke (?) feit wordt nu nog elk jaar gevierd.

De Contestanos en Contestanas (inwoners van Cocentaina) dragen dan de traditionele kleding van het dorp, en er wordt veel geflaneerd, terrasjes gepakt, processies gelopen, heilige missen bijgewoond, en natuurlijk hoort er ook een mascletá bij. Dat is een oorverdovend knalvuurwerk, midden op de dag.

Ik heb nog geprobeerd het te filmen, maar het geluid (het belangrijkste van de mascletá) was van een niet al te beste kwaliteit. Dus helaas.....

Is het écht waar?

Vorig jaar maart begaf de bosmaaier het: tandwiel versleten (zie voor een opfrissertje

http://equi-librio.blogspot.com/2009/05/zoek-de-verschillen.html )

Dit jaar in maart waren de onderdelen nog steeds niet gearriveerd, ondanks tientallen telefoontjes van Hipólito van de winkel waar ie was gekocht.

Toen heb ik het heft maar in eigen hand genomen, en de onderdelen gewoon in Nederland besteld. De service was super, want mij werden meteen de technische tekeningen toegestuurd via email, omdat alleen een typenummer niet genoeg bleek te zijn. En zo kon ik precies aanstrepen wat ik nodig had.

Het pakketje was binnen 10 dagen bij de post, maar toen bleek dat ik iets té enthousiast was geweest. Ik ging er namelijk van uit dat de kop van de maaier er ook bij zou zitten, maar dat bleek niet zo te zijn. Afijn, een telefoontje en een mailtje later was ook die besteld, en gisteren kon ik het bij het postkantoor ophalen.

Met het zweet in de handen heb ik het ding vanmorgen in elkaar gezet en aan de maaier gemonteerd. Zou het écht de goeie kop zijn? Zou het allemaal passen? Pffffft, wat een opluchting toen het leek te gaan lukken.

En toen het apparaat starten. Eerst de oude benzine eruit natuurlijk, en een verse slok brandstof erin. En toen geschiedde het wonder: hij startte bijna meteen!

Ik zal 'm wel nog een keer wegbrengen om 'm te laten schoonmaken, maar dat doe ik dan wél bij iemand anders ;)

Buiten de perken...

....mag de natuur zijn gang gaan. Ongeorganiseerd gras, onbestemde struikjes, en daartussen, heel sereen, de bloeiende perenbomen, ik vind het prachtig. Maar binnen het hek wordt het gras weer gemaaid, en heb ik de wilde rozenstruiken een klein beetje gesnoeid.

Het is toch heerlijk wakker worden: zo'n uitzicht vanuit het slaapkamerraam?

Eèèèng!

"Altijd wordt het mens boos als we buiten het hek gaan, en nu zet ze zélf de poort open. Dat móet een valstrik zijn!"

Zo ongeveer moeten de paarden hebben gedacht, toen ze vanmorgen door mij werden uitgenodigd om op een nieuw stukje omheind terrein te komen grazen. Het hooi was op, en zo konden ze toch hun buik rond eten.

Snorkend van de spanning waagden ze zich voorzichtig buitengaats, met nerveus zwiepende staarten en oren stijf naar voren. Maar toen ze eenmaal in de gaten hadden dat het echt legaal was wat ze deden, gingen de snuiten omlaag en hoorde je alleen nog maar het skratsch-skratsch-skratsch van hun malende kaken.

En achter Cocentaina doemde een geheimzinnige nevel op van achter de bergen.........

Ritje Callosa

Elke keer denk ik er te laat aan dat ik mijn weblog wil bijwerken. Dat kan alleen maar op de laptop, omdat ik op de desktop geen foto's meer kan uploaden. En elke keer doe ik gedachteloos de desktop aan, met als gevolg......

Op Goede Vrijdag zijn Petra en ik naar Callosa geweest, naar een tv-satellietbedrijf. Omdat de receiver van Petra en Anno weigerde de tv-signalen netjes door te geven. Dat werd dus, helaas voor hen, een nieuwe. Maar nu kan er weer ongebreideld tv worden gekeken (wat ze overigens maar spaarzaam doen).

Terwijl ik stond te wachten op Petra, die me zou oppikken vlakbij huis, móest ik een paar foto's nemen van de stekelbrem. Die wordt hier verfoeid vanwege het brandgevaar: als ze in brand vliegen, geeft dat flinke steekvlammen. Maar als ze bloeien zijn ze prachtig, gevaarlijk of niet.

En onderweg kwamen we een hele rits oldtimers tegen, die blijkbaar een toertocht aan het maken waren in clubverband. Schitterende exemplaren zaten ertussen!

Tja, en wat doe je als je onderweg bent en het is etenstijd? Juist. Dan bestel je dus een bocadillo )

De eerste zus, de eerste zo

Het is de tijd van "de eerste". Zaterdag hoorde ik de eerste koekoek, vorige week liet de eerste hop van zich horen, ik vertelde al dat de eerste zwaluwen terug waren, en vandaag is de dag van de eerste klaprozen. Nu is het dus eindelijk écht serieus lente.....

Zwaluwen

Nu is het écht lente: de zwaluwen zijn terug! Druk kwetterend vliegen ze mijn huiskamer in en uit, zich stomverbaasd afvragen waar het nest is gebleven dat ze vorig jaar zo kunstig in elkaar hadden gefrot. Maar ja, de spotjes aan het plafond, waartegen het nest geplakt zat, hing nog maar aan één schroef (slecht plafond, moeilijk om daar pluggen in te bevestigen) dus die heb ik weggehaald.

Ik ben benieuwd waar ze nu dit jaar hun huis gaan bouwen....

Hèhè, daar ben ik weer eens

De laatste tijd ben ik een beetje mijn blog aan het verwaarlozen. Soms doordat ik vergeet een foto te maken, zoals van de week, toen ik met Petra naar Ikea ben geweest, en uiteraard met véél meer terugkwam dan de planning was. Tja, en zonder foto is het niet je dát.

Maar vandaag is (supervriendin) Ria jarig (en had ik ook mijn camera bij me). En we hadden besloten haar te verrassen door allemaal op de koffie te komen. Haar man wist er van af, maar hij mocht niets zeggen. Dat heeft ie gelukkig goed volgehouden!

En volgens mij was het een geslaagde missie :) :)......

Altijd hetzelfde grapje

Al een paar weken volgde ik nauwgezet de weerberichten op 3 verschillende sites, én op de tv bij Canal 9 En het zag er goed uit voor vandaag. Dus besloot ik om mijn uitgestelde verjaardagsfeestje (toen sneeuwde het) eindelijk te gaan houden. Buiten natuurlijk, met een op houtvuur gemaakte vegetarische paella.

Maar vanaf afgelopen woensdag kwamen er veranderingen in de weersvooruitzichten. Eerst was het nog "variable" voor vandaag, maar na een dag of wat werden het ruixats (buien). En bedankt.

Dus vandaag heb ik geen feessie, want de weg is weer niet te berijden. Nou ja, we blijven optimistisch, want het zal vást wel weer mooi weer worden.

Het is elk jaar hetzelfde grapje: vlak voor de lente begint is het redelijk tot zelfs heerlijk weer, maar op 21 maart is het tot nu toe elk jaar prut. En toen gisteravond om 18.32 de lente begon, maakte de hemel zich op voor de regen, die een half uurtje later begon. Echte lolbroeken daarboven :)

Paspoort, dus naar de kust

John's ID-kaart verliep vandaag, dus het was de hoogste tijd om een nieuwe aan te vragen. Daarvoor moet je dan naar het Nederlands Consulaat in La Nucía.

Gisteren hadden we alles opgezocht: wat er mee moest, waar het was, de openingstijden, het aanvraagformulier wat je kon downloaden, dus we gingen vol goede moed op pad.

Eerst naar Benidorm: pasfoto's laten maken door de enige fotozaak die het volgens de Nederlandse normen kan doen. En daarna naar het consulaat. Voor de veiligheid had ik het opgezocht op Google maps, mét streetview, dus dat kón niet mis gaan. Dachten we.

Op de plek waar het had moeten zijn, was alleen een Amerikaanse school (of zoiets), en een kerkhof. En de tijd drong: om één uur sluit het consulaat, en het was al kwart over twaalf.

Toen maar snel de reddende engel, genaamd Ria, gebeld, en zij legde uit waar het wél was.

Daarna was het een fluitje van een cent: we waren op tijd, en ondanks het feit dat natuurlijk nét de stroom uitviel op het consulaat, waardoor het vingerafdruk-apparaatje niks meer deed, kwam alles toch nog goed.

Tja, en daarna moest er natuurlijk geshopt worden in de Nederlandse winkel in Albir: kruiden, pindakaas, juspoeder, nasikruiden, drop, en ook een paar boeken.

En ook wilden we even langs de zee lopen. Strakblauwe lucht, felblauwe zee, en een eenzame malloot die met de toch niet echt zomerse temperatuur, languit op het strand lag te zonnen (zie foto)......

Dinant

Vandaag zijn we, terwijl de zon stralend scheen en de temperatuur opliep van -4ºtot een heuse +1º, naar Dinant gereden. Carol moest daar toch zijn, en hij zette Jorien en mij af bij de winkelstraat. En ik, die shoppen niet hoog op een verlanglijstje heb staan, vond het heerlijk om op mijn dooie gemak winkels in te gaan.

Daarna nog een cappuccino in een sfeervol café, een bezoek aan een bouwmaterialenhandel (zet mij daar neer en ik ben úúúren zoet), en toen weer rustig richting huis.

Daar konden Jorien en ik nog een half uurtje genieten van buiten zitten in de zon, en bijna uit de wind.....

Onderweg:

Vlak bij Dinant:

Gezicht op de Citadel:

De winkelstraat:

Les vacances

Heerlijk! Ik ben voor 8 dagen weer bij mijn zus en zwager in Frankrijk. Eergisteren laat aangekomen, en gisteren een luie dag gehad, met gistermiddag een eerste kennismaking met Qi gong, een beetje te vergelijken met Tai chi.

En vnmorgen met zijn drieën naar de markt in Givet geweest, en koffie gedronken in een hele sfeervolle "Salon de thé". En vanmiddag naar de kapper........

Als de nood......

We moesten nog even naar het dorp vandaag: voor de regen zou komen, snel wat boodschappen halen. Staan we bij de vuilcontainers om ons afval te dumpen, ruik ik ineens benzine. Shit!

Er blijkt brandstof weg te lekken onder de auto. Shit, shit, shit! En net nu ik morgen naar het vliegveld moet, om een weekje naar Jorien te gaan.

Tot het benzinestation hebben we het niet meer gehaald, dus we hebben, hoe vernuftig, een zak benzine gekocht (!) met 5 liter erin, en zo konden we snel naar een garage. Maar ja, welke? Ineens schoot het ons te binnen dat Erik altijd erg tevreden is over de zijne: hij heeft daar zijn auto gekocht en gaat er ook heen voor reparaties. Wij dus naar die garage. En inderdaad: in één woord klasse!

We mochten de auto meteen naar binnen rijden, en gewapend met een krik, een lamp en een schroevendraaier, verdween Jose de mecánico onder de auto. Om een minuut of twintig later te kunnen zeggen dat ie weer gerepareerd was. Het was een lekkend slangetje (vermoedden we al).

En na het betalen van slechts €16,45 konden we met een gerust hart verder rijden. Pffft....

zwoel

Daarnet, om half elf 's avonds, ging ik even naar buiten om de honden die daar waren hun avondkoekje te geven, en het verbaasde me hoe warm het aanvoelde. En ik, temperatuurfreak als ik ben, wil dan natuurlijk meteen weten hóe warm het dan wel niet is. Het bleek ruim 20 graden te zijn!

Er staat wel een hele harde wind, maar die komt uit het zuidwesten, dus vandaar waarschijnlijk de zwoele atmosfeer. Heerlijk!

Wat een narigheid

Denk ik Jazz eens heel erg blij te kunnen maken met een ouwe slof, loopt het arme dier de hele tijd kreunend achter me aan, mét slof in zijn bek. Hij durft het kostbare kleinood geen seconde los te laten, want stél je voor dat een andere hond ermee vandoor gaat!

En dat is natuurlijk frustrerend, want af en toe is het erg nodig dat er geblaft wordt, of je wil je misschien wel even ergens wassen, en dat kan nu niet.

Arme, arme Jazz :)

Onvervalste kitsch

Heerlijk! Eén keer per jaar sta ik mezelf toe om van de amandelbloesem echte onvervalste kitschfoto's te maken. Ingrediënten: idyllische rozewitte bloemen en een overdreven blauwe lucht.

Oké, de laatste foto is wat minder kitsch (eigenlijk vind ik 'm best wel geslaagd), maar dat mag de pret niet drukken ;)