PINDAKAAS!

Als je aan Nederlanders in het buitenland vraagt wat ze het meeste missen, hoor je negen van de tien keer: Pindakaas! Gevolgd door hagelslag, nasikruiden, dropjes, rookworst en meer van dat soort dingen.

Nou kan ik niet zeggen dat ik pindakaas heel erg mis, maar ik vind het wél heerlijk als ik het zo af en toe eens in huis heb. Hier is het niet te krijgen, maar aan de kust zijn er "Nederlandse" winkels die aan al de eetbehoeften van de hunkerende Hollander kunnen voldoen.

Jonathan en Mari zijn van de week een dagje uit geweest. Naar de kust, en dus ook naar de winkels met Nederlandse produkten. Daar hebben ze voor mij en John pindakaas en nasikruiden meegenomen, en op mijn speciale verzoek ook appelstroop. Dat wordt dus zo een paar heerlijke boterhammetjes eten, en morgen staat er hoogstwaarschijnlijk nasi op het menu. Misschien zelfs wel met pindasaus!

Pimiento choricero

Zoals ik al eerder vertelde, heb ik drie weken geleden mijn eerste graad in reiki gehaald. Dan word je geacht om drie weken lang jezelf te reinigen door het weglaten van bepaalde soorten voedsel, en het veelvuldig gebruiken van andere. Wat je (liefst helemaal) weg moet laten: koffie, zwarte thee, alcohol, (varkens-)vlees, vetten, zoetigheid, en melkprodukten. Wat je juist weer wél moet eten/drinken: minstens 3 liter water per dag, veel groenten en fruit, en verder alle gezonde dingen (uiteraard). Niks is verplicht: het wordt aangeraden.

Zodoende heb ik drie weken lang voor het gemak maar helemaal geen vlees gegeten, iets wat eigenlijk niet zo'n probleem is, want ik at toch al niet zoveel vlees of worst. En het bevalt me prima. Ik eet supergezond, voel me inderdaad beter, fitter (ook door de dagelijkse reiki-behandeling die ik mezelf geef).

Het enige waar ik een beetje mee zat was dat ik de smaak van chorizo zo lekker vind. Dat zou ik best missen, zeker van de winter (zuurkoolstamp met chorizoworstjes, heerlijk!).

Dus ben ik op het internet gaan zoeken naar de ingrediënten van chorizo: hoe komt die lekkere smaak erin. En ik ontdekte dat dat lag aan de "pimiento choricero", een bepaald soort paprika.

Vandaag, op de markt in Torremanzanas, vroeg ik ernaar bij een kruidenkraam, met het idee, dat hebben ze vast niet. Blijkt dat ze gedroogd aan een draad bovenin de kraam hingen!

Ik helemaal gelukkig, en ik heb meteen thuis pasta gemaakt met o.a. de pimiento choricero.

Ok, ik heb gewoon de hele paprika er gesneden doorheen gemengd, terwijl ik 'm achteraf had moeten laten weken in water (minstens een paar uur), en er dan het vruchtvlees uit had moeten schrapen, maar het smaakte toch al een beetje naar chorizo.

Volgende keer ga ik het helemaal goed doen, en ik weet nu al wat de hoofdmoot gaat worden in mijn groentetuintje volgend jaar. Juist: de pimiento choricero....

Bezweken

Nee, dat slaat niet op ons zelf, al zou het met de temperatuur van vandaag niet ondenkbaar zijn: 38.2ºC, met wéér diezelfde hete wind als gisteren (de 32 graden slaan op de binnentemperatuur, 20% is de luchtvochtigheid)

Nee, het "bezweken" slaat op de oude vijgenboom die in het paardenland staat. Een prachtig exemplaar met een breed uitwaaierende kroon. Té breed blijkt nu, want vanmiddag zei de stam ineens "KRAK!" en viel de halve boom opzij, het talud (bancale) af, boven op het paardenhek. John kwam het me vertellen, want ik zat binnen met luidruchtige ventilatoren aan en had niks gehoord.

Dus moest ik vanavond met zaag en snoeischaar aan de gang om een gigantische lading takken weg te knippen, zodat in ieder geval de omheining weer vrij stond, en er geen risico meer zou zijn dat de paarden konden ontsnappen.

Terwijl ik aan het knippen was, vlogen boven Cocentaina de blushelicopters af en aan. Er bleek brand te zijn in het ravijn dat midden door Alcoi loopt.

Gelukkig is er nu niets meer van te zien, dus ik neem aan dat de boel onder controle, zoniet helemaal geblust is...

Het is zomer, joechei !

Ondanks het feit dat ik nog geen mussen van het dak heb zien vallen, wat een folkloristisch gebeuren schijnt te zijn als het ergens heel erg warm is, is het hier dus inderdaad héél erg warm. Het is nu tien uur 's avonds, en het is nog steeds 34.8 graden buiten en 31,7 binnen. De wind is zo warm (en hard) dat alles wat je beetpakt ook warm is: het hek, houtwerk, echt alles.

En dit zou volgens oratgenet.com een voorproefje moeten zijn voor morgen, want voor dan staat er 39ºC genoteerd.

Dat wordt dus morgen bewegen in slow motion, of liever zelfs helemaal niet. En heel dicht bij de ventilator zitten.

En o ja: vandaag mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen voor het behalen van de eerste graad in reiki, op 4 juli. In september ga ik door voor de tweede graad, en dan afwachten wanneer ik nog verder kan gaan (voor graad 3, en master).

Sinds ik mijn reiki-inwijding heb gehad, voel ik me echt een heel ander mens. Ik loop al tweeëneenhalve week met een big smile rond. Lekker soft, lekker zweef; nee hoor, ik blijf wel met beide benen op de grond :-))

Een regelrechte rally...

...dat gevoel krijgen mensen vaak als ze voor de eerste keer het weggetje naar mijn huis oprijden. 800 meter met samengeknepen billen, eerst omlaag, dan weer omhoog, met aan je linkerkant een ravijn, daar slaan sommigen een beetje groen van uit. Toch valt het best mee. Tenminste, als het niet heeft geregend. Want dan is alles spekglad, en kun je er met geen mogelijkheid met een auto overheen. Dan moeten we dus lopen met de boodschappen, helemaal naar boven, met dikke lagen vette leem aan de laarzen die het voortgaan bemoeilijken.

Maar eigenlijk is dat alleen 's winters. 's Zomers is alles niet zo dramatisch: als het dan per ongeluk eens een keertje regent, is alles binnen een paar uur weer opgedroogd.

Een fotoverslag:

Het rustige begin van het pad.

Dan ga je een bocht om en zie je het weggetje in de diepte verdwijnen

Slik. Aan de overkant moet je straks weer omhoog

Links een peilloze afgrond.... :-))

Eenmaal daar voorbij kun je weer rustig ademhalen.

We gaan omhoog, en er is veiligheid aan twee kanten

Als je dan eindelijk boven bent en de hoek omgaat, rijd je over eigen terrein...

...en dan wordt het huis zichtbaar tussen de bomen.

Het ontvangstcomité

En wég was de weg:

Maar zó kan het er ook uitzien. In december 2004, na 9 dagen zware regenval, lag er ruim een meter modder over de weg. Het heeft maanden geduurd voor ik er weer overheen kon met de auto. Zelfs een shovel kreeg het bijna niet weg.

Nieuw groen (en rood, en geel, en paars, en....)

De klimop die tegen het terras aan groeide, werd wat opdringerig: lange uitlopers liepen over het overdekte terras, en verdrongen de daar al aanwezige plantjes. Dus moest ik, helaas, de schaar erin zetten en takken die al een beetje de goeie richting uit stonden, over een naastgelegen muurtje gaan leiden.

Maar ja, als dan de boel is opgeruimd, blijkt dat het terras wel een érg kale aanblik vertoont.

Dus ben ik vanmorgen naar een paar tuincentra gegaan, en heb daar een flink aantal kruiden en bloeiende planten gekocht. Die ga ik vanavond, na het uitmesten, maar eens in andere potten zetten, zodat de boel weer wat fleuriger wordt.

Verontwaardiging alom

Niemand wil vlooien op zijn hond. Ik ook niet. Het lukte me tien jaar lang om alle honden vlooienvrij te houden. Tot Chevak een keertje ontsnapte en blijkbaar kennismaakte met een andere hond, jawel, mét deze kriebelbeestjes. Dus werd Chevak de eerste hond mét. Dit had ik, dom van me, niet meteen in de gaten, dus voor ik het wist hadden meer honden vlooien.

En dan ga je op zoek naar middelen om ervan af te komen: vlloienbandjes gekocht, hielpen totaal niet, vlooienpoeder, hielp niet. Druppeltjes in de nek, hielpen niet. Gestoord werd ik ervan. Dan maar met de botte bijl: ik heb Supona gekocht, een middel waardoor alle uitwendige parasieten het loodje moeten leggen.

Dat spul heb ik verdund met een heleboel lauw water, in een grote bak die buiten staat, en daarin hebben John en ik vanmorgen alle honden gewassen. Eerst hebben we de meute binnen in huis opgesloten, en toen hebben we ze één voor één naar buiten gehaald (uiteraard aan een riem, anders is het pieuwww, wég).

Dat werd ons niet in dank afgenomen. Hoogstverontwaardigd, of zielig trillend, of spartelend, ondergingen ze deze kwelling. Maar ja, als het maar helpt.

Over een dag of twaalf doen we het nog een keer, en als het daarna nog nodig is, weer.

En met het resterende mengsel in de bak ga ik zo maar mijn hele huis dweilen, voor het geval dát....

Harken en wat dat teweeg brengt

Al een hele tijd lag het gemaaide gras rond het huis te wachten tot het eindelijk werd opgeharkt. Alleen, ik had geen goeie hark die dat aankon. Gisteren vond ik er eindelijk eentje bij de Akí. Een hele brede, met dunne tanden. Perfect dus.

Vanavond vond ik het tijd om maar eens te beginnen met een klein stukje. Dat kleine stukje produceerde al meteen een hele berg hooi. En die berg werd door de honden súperinteressant gevonden.

Eerst ging Luna er eens lekker in liggen, en daarna kwamen alle honden even langs om het hooi te besnuffelen en/of in te zegenen. Zelfs de erg zieke Sana wilde per se iets achterlaten bij de berg....

Anti-ratten-en-muizen-kast

Altijd als ik beneden de deur van de voerruimte opendoe (waar het paarden-, varkens- en kippenvoer staan), schieten er overal ratjes en muizen weg uit de voorgeweekte bakken met eten voor de paarden. Daar was maar één oplossing voor: de bakken zouden, zodra ze onder water staan, achter slot en grendel moeten. Maar hoe? Het enige waaraan ik kon denken was zo'n ouderwetse metalen kantoorkast. Voor rat en muis een onneembare vesting. Alleen, de kasten die je tegenwoordig overal ziet, zijn van kunststof, en dan is er van een onneembare vesting geen sprake meer. Een gat is zó geknaagd voor die monstertjes.

Nu was het geval dat John en ik dat ooit eens ter sprake brachten toen we bij Stijn (natuurcamping bij Guadalest) waren. En die bleek er eentje te weten, die we zo konden meenemen.

En dat is, wat we vandaag hebben gedaan. Achterin mijn Renault.

Gelukkig hoefde ik zelf niet te sjouwen, en kon ik er als een onvervalste Spaanse dueña naar staan kijken hoe de mannen het onmogelijk zware ding de auto in zwoegden. Mijn dank is groot :-)

Vies, viezer, viest

Na volgens mij ruim twee maanden droogte heeft het vandaag eindelijk even geregend. Een flinke bui van een minuut of vijf. En daarna wat lichte buitjes. Reden voor de paarden om eens flink te gaan liggen rollen en vrolijk te rennen en te spelen.

En het kan altijd nog viezer. Tango zág er al niet uit, maar het was volgens hem nog niet genoeg, dus moest er nóg een keer worden gerold.

Noem je dit vies?

Daar moet dan wat aan worden gedaan...

Zo, nou díe kant nog

Et voilá. Kijk, dát is nou vies

En ondertussen:

Nog één keertje dan?

En dan hou ik erover op, dan is het hoofdstuk zwaluw echt helemaal afgesloten.

Het lijkt of alle jongen tegelijk uitvliegen. Op de stroomdraad is het overdag een drukte van belang (op een gegeven moment telde John er 18 tegelijk), en om de beurt maken ze een vliegrondje om hun kunnen te tonen:

Verder is het vandaag bewolkt, met de belofte van regen die helaas toch nog steeds niet is gekomen. De temperatuur is dan wel een stuk lager (rond de 25 graden hier op de berg), maar het voelt allemaal heel erg klef aan.

Het geeft wel mooie wolkenpartijen, zeker als de zon al laag staat:

Van breedbekkikker tot echte zwaluw in twee weken

Het ouderlijk nest werd veel te klein. Aan alle kanten staken staarten en kopjes naar buiten. Het werd zelfs zo erg dat sommige van de jongen op de lamp moesten gaan zitten.

Kortom: het was tijd om uit huis te gaan.

Vanmorgen werd de knoop doorgehakt: de kinders kregen vliegles. Hoezo les? Ze vlogen gewoon uit het nest alsof ze nooit anders hadden gedaan. Eerst twee, die werden buiten begeleid door de hele familie. Alle ooms, tantes, neven en nichten werden opgetrommeld om de kunst van het zwenken en buitelen aan het jonge grut te leren. Binnen een paar minuten hadden ze het onder de knie.

Toen mochten de andere twee ook, die tot dan toe een beetje bescheten vanuit het nest hadden toegekeken.

Vanmiddag waren ze weer alle vier terug op het nest. Huh? Vier? Het waren er ineens vijf! Zeker een vriendje uitgenodigd.

Op dit moment slapen ze weer schots en scheef in hun eigen bedje, dromend over duikvluchten en mugjes vangen....

Gisteren:

De eerste twee rusten uit op de stroomdraad vlakbij huis

En wanneer mogen wij nou?

zwart-gele invasie

Terwijl Erik en Elleke worden overgenomen door enorme legers mieren (zie:http://erikvanhoorn.web-log.nl/ ), zijn het bij ons meer de wespen die het op ons hebben voorzien.

Ze zitten echt overal. Bouwen nesten op onmogelijke plaatsen, zoals aan de achterkant van John's huisje en in het kippenhok. Leuk als je eieren moet rapen. Gelukkig waren ze daar nog maar net begonnen, dus heb ik, tegen mijn principes in, een tuinslang gepakt en het mini-nest weggespoeld. Want om nou elke dag met een beschermkap en winterjas aan eieren uit het hok te halen.....

Ook proberen ze rond alle kozijnen iets te beginnen, maar daar heb ik toch andere ideeën over.

Op andere plekken gaan ze hun gang maar, zolang ik er maar niet dichterbij hoef te komen dan een meter of twee.

Het blijft trouwens wel erg fascinerend om te zien hoe ze, op het water staand, kunnen drinken.

Eèèèènnnnn.......ACTIE!

Ze hebben het eindelijk door: modder is fun! Het is dan ook ontzettend warm vandaag (35 graden), dus elke vorm van verkoeling wordt aangegrepen.

Heerlijk zomaar zitten in het water, of fanatiek wroeten: er is een wereld voor ze open gegaan.

En wat is er fijner dan na zo'n modderbad jezelf eens heerlijk schuren aan een boomstronk? Niks toch?

Pffft, het uploaden van een video gaat je niet in de kouwe kleren zitten: tot half twee vannacht was ik bezig om uit te vinden hoe ik in vredesnaam een "Pinnacle-project" moest converteren naar een AVI-bestand. Zonder resultaat. Vanmorgen dus maar weer met de moed der wanhoop verder geworsteld.

Ineens zag ik het licht. Hoe? Geen idee, misschien omdat John achter me stond. In ieder geval, het is nu gelukt (hoop ik).

De bovenste tekst was van donderdag, maar vandaag (vrijdag) komt ie dus pas op het weblog