vrijdag 17 juli 2009

Verontwaardiging alom

Niemand wil vlooien op zijn hond. Ik ook niet. Het lukte me tien jaar lang om alle honden vlooienvrij te houden. Tot Chevak een keertje ontsnapte en blijkbaar kennismaakte met een andere hond, jawel, mét deze kriebelbeestjes. Dus werd Chevak de eerste hond mét. Dit had ik, dom van me, niet meteen in de gaten, dus voor ik het wist hadden meer honden vlooien.
En dan ga je op zoek naar middelen om ervan af te komen: vlloienbandjes gekocht, hielpen totaal niet, vlooienpoeder, hielp niet. Druppeltjes in de nek, hielpen niet. Gestoord werd ik ervan. Dan maar met de botte bijl: ik heb Supona gekocht, een middel waardoor alle uitwendige parasieten het loodje moeten leggen.
Dat spul heb ik verdund met een heleboel lauw water, in een grote bak die buiten staat, en daarin hebben John en ik vanmorgen alle honden gewassen. Eerst hebben we de meute binnen in huis opgesloten, en toen hebben we ze één voor één naar buiten gehaald (uiteraard aan een riem, anders is het pieuwww, wég).
Dat werd ons niet in dank afgenomen. Hoogstverontwaardigd, of zielig trillend, of spartelend, ondergingen ze deze kwelling. Maar ja, als het maar helpt.
Over een dag of twaalf doen we het nog een keer, en als het daarna nog nodig is, weer.

En met het resterende mengsel in de bak ga ik zo maar mijn hele huis dweilen, voor het geval dát....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten