Een regelrechte rally...

...dat gevoel krijgen mensen vaak als ze voor de eerste keer het weggetje naar mijn huis oprijden. 800 meter met samengeknepen billen, eerst omlaag, dan weer omhoog, met aan je linkerkant een ravijn, daar slaan sommigen een beetje groen van uit. Toch valt het best mee. Tenminste, als het niet heeft geregend. Want dan is alles spekglad, en kun je er met geen mogelijkheid met een auto overheen. Dan moeten we dus lopen met de boodschappen, helemaal naar boven, met dikke lagen vette leem aan de laarzen die het voortgaan bemoeilijken.

Maar eigenlijk is dat alleen 's winters. 's Zomers is alles niet zo dramatisch: als het dan per ongeluk eens een keertje regent, is alles binnen een paar uur weer opgedroogd.

Een fotoverslag:

Het rustige begin van het pad.

Dan ga je een bocht om en zie je het weggetje in de diepte verdwijnen

Slik. Aan de overkant moet je straks weer omhoog

Links een peilloze afgrond.... :-))

Eenmaal daar voorbij kun je weer rustig ademhalen.

We gaan omhoog, en er is veiligheid aan twee kanten

Als je dan eindelijk boven bent en de hoek omgaat, rijd je over eigen terrein...

...en dan wordt het huis zichtbaar tussen de bomen.

Het ontvangstcomité

En wég was de weg:

Maar zó kan het er ook uitzien. In december 2004, na 9 dagen zware regenval, lag er ruim een meter modder over de weg. Het heeft maanden geduurd voor ik er weer overheen kon met de auto. Zelfs een shovel kreeg het bijna niet weg.