De wegen van een hond........

.....zijn ondoorgrondelijk. Brasil is een spichtig geval met een heel eigenaardig trekje: hij houdt niet van eten. Maar omdat ie zo mager is, vind ik het erg belangrijk dát ie eet. Dus meneer krijgt 's morgens in plaats van de banale brokken die de andere honden krijgen, een heerlijk stuk hondenworst. En uiteraard wil hij apart eten, dus krijgt hij het (hoe gek kan een mens zijn) op bed in mijn slaapkamer. Deur dicht, want de andere honden proberen als aasgieren bij dat lekkere eten te komen.

Maar de deftige Brasil gaat zelfs dan nog niet eten: nee, hij gaat prinsheerlijk op mijn kussen liggen doezelen. Dus moet ik een paar keer boos de slaapkamer binnenkomen en hem elke keer manen om verdorie-nog-aan-toe-ben-je-nou-nog-niet-aan-het-eten! eindelijk eens te beginnen.

Morrend begint hij dan aan deze afzichtelijke taak. En dan wordt hij uiteraard na afloop uitbundig geprezen.

's Middags is het zo mogelijk nog moeilijker om hem aan het eten te krijgen. Terwijl de andere honden binnen één minuut hun bakken met rijst en diner schoon leeg hebben en elkaars bakken tig keer controleren of er echt niet nog iets is te vinden, vervalt Brasil weer in zijn prins-op-het-kussen rol. Soms gaat ie zo ver dat ik hem uit de hand moet voeren (hapje voor de juf, en dat soort onzin) om zijn prak naar binnen te krijgen. En dat terwijl hij er ook nog superlekker blikvoer doorheen gemengd krijgt.

Maar ja, gisteravond laat stond ik de worst te snijden voor vanmorgen, en ineens kwam Brasil stuiterend van enthousiasme de keuken binnengehuppeld. "Hónger!" blafte hij. Ik stuurde de andere likkebaardende honden uit de keuken, en zette voor de lol Brasils bak op de grond.

Binnen no time was ie leeg. Nou ja, dan nog wat blikvoer misschien? Ook dat verdween als sneeuw voor de zon. Onbegrijpelijk. Eten, en dan ook nog eens in een keuken op de vloer, als een hónd!

Dus heb ik besloten om hem voortaan zijn hoofdmaaltijd maar om een uur of half twaalf 's avonds te geven. Ach, zo blijf ik lekker bezig, toch?