Morgen ga ik naar La Douce France, naar mijn zus en haar man. Heerlijk een tijdje gewoon vakantie hebben. Wat een luxe. Niet 's morgens om zeven uur in het pikkedonker uit mijn bed rollen om de veestapel van voedsel te voorzien (oké, om dan daarna met dezelfde gang weer terug te rollen in mijn warme bedje), tweeëneenhalve week niet uitmesten (John neemt de honneurs waar, en doet dat super).
Ook ga ik nog een paar dagen naar Nederland, om mijn kleindochter Lotte (en natuurlijk haar ouders) weer te zien.
Ik heb altijd een beetje last van preventieve heimwee: meestal, een paar dagen voor ik wegga, word ik wat melancholiek omdat ik mijn plekje hier zal missen. Dat duurt dan tot ik in het vliegtuig zit, en daarna geniet ik volop van mijn vakantie.
Vroeger had ik nooit heimwee naar huis, alleen maar naar de plekken waarnaar ik met mijn ouders op vakantie ging. Ooit, ik was geloof ik 12 of 13, gingen we naar Barchem, en het heeft jááren geduurd voor ik dat achter me kon laten. En op mijn zestiende naar Bouillon, wat me weer een aantal jaren heimwee heeft gekost. Maar ja, ik woonde dan ook in een flat-wijk in Rotterdam-zuid.
En daar waren geen bergen, voor natuur moest je de polder in (waar ik dan ook bijna elke dag was te vinden), en waar je keek, je zag alleen maar huizen. Niets voor mij.
Nee, dan mijn plek hier: mét bergen, geen huis te zien, overal echte natuur, wat wil een mens (zoals ik) nog meer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten