Zo voelt het als de stal weer vol ligt met hooi, stro en zakken voer voor de paarden. Vanmiddag gebracht met de vrachtwagen. En zelf had ik weer voer voor de honden gehaald voor een paar weken, en o ja, ook nog genoeg eetwaar voor mezelf.
Sinds ik hier woon, realiseer ik me misschien niet dagelijks, maar toch wel heel regelmatig, wat een rijkdom ik heb: als ik een lichtknopje aanraak, is er licht (niet zo vanzelfsprekend als je in de campo woont), de waterput levert me prachtig helder water, en dat komt zomaar uit de kraan, als ik het koud heb, kan ik een gaskachel aandoen, of de houtkachel stoken met(dood) hout van eigen land, ik kan gebruik maken van snel internet, als ik 's avonds luister naar de geluiden buiten, hoor ik uilen schreeuwen en kikkers kwaken, en 's morgens als ik naar buiten kijk vanuit de slaapkamer, zie ik een verstild landschap met bergen en ruige natuur.
En dit alles weegt ruimschoots op tegen de minder aangename dingen van het buitenleven: de modder die het uitmesten zwaar maakt als het net heeft geregend, het weggetje dat dan onbegaanbaar is, en het vaak zware werk om alles in stand te houden.
Want als je dan klaar bent met het werk en de rugpijn overheerst, kan ik aan de zijkant van het huis in de zon gaan zitten met een boek en tevreden honden om me heen, ook al is het januari....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten